Zaryzykuję stwierdzenie, że fani CM i FM to jedna z najbardziej skorych do wzajemnej pomocy graczy. Popularnością wśród CeeManiaków, tudzież eFeManiaków, cieszą się liczne forumowe wątki, w których polecają sobie nawzajem taktyki, reżimy treningowe, czy piłkarzy (te ostatnie należą z pewnością do najpopularniejszych). To zjawisko może ciekawić, biorąc pod uwagę także, naszą, polską scenę. Wszystko byłoby w porządku gdyby nie pewien zgryz moralny: ‘gram sam, bez pomocy, czy wykorzystuję gotowce’?

Rozważmy najpierw pierwszą część przytoczonego powyżej pytania. Siłą, która daje nam zachęty do pracy, jest nasza ambicja. Pomijając jej statystyczny wymiar w grze, a biorąc pod uwagę prawdziwe uczucie, na pewno wzrasta, gdy kontynuujemy piękną serię zwycięstw, do której zasłużyły się dobrze przeprowadzone transfery, odpowiednia taktyka i (nie ma co owijać w bawełnę, powiedzmy to wprost) świetny trening. To są trzy podstawowe ogniwa, które sprawiają, że wielka machina zaczyna działać w należyty sposób. Co jednak robimy, gdy brakuje nam pomysłu, umiejętności, czy zwykłego szczęścia? Zaglądamy do wspomnianych wątków na forum. Najpierw żeby zobaczyć, czy nie pominęliśmy jakiegoś dobrego piłkarza, na pozycję, która stwarza nam najwięcej frustracji. Później jednak okazuje się, że pośród poszukiwanych kopaczy znajdują się także inne, często bardzo tanie, perełki. I wędrują one – opcjonalnie – na kartkę, a później do wyszukiwarki w grze. Tani? Dobry? Czemu go nie ściągnąć?

Statystyki naszych graczy idą w dół. Liczba określająca naszą pozycję w lidze jest wyższa niż nasz wiek. Mimo to, nie chcemy kończyć gry – to takie nieambitne! Co robimy? Rzucamy okiem na topic poświęcony reżimom treningowym. Tam zastajemy opisy ‘świetny, wciąż wygrywam, polecam!!!’. Te słowa tak działają nam na psychikę, że po prostu – musimy ściągnąć plik i go wypróbować, a że ekran z reguły zaczynają wtedy zalewać zielone strzałeczki, zostajemy przy reżimie. To samo często tyczy się taktyk, ale na szczęście kopiowanie taktyk zdarza się rzadziej niż to rzewniej bywało (pamiętne Diablo). Wywnioskować z tego można, że gracze najbardziej lubią z menedżerskiego rzemiosła ustawiać taktykę. Najwidoczniej – najprostszy element gry. Acz pozory często mylą.

W pewnym jednak momencie orientujemy się jednak, że pół naszego składu to Tsigalko, Ederson, Todorov, Guarin i tego typu gwiazdy CeeMa i eFeMa, ćwiczący na treningu, który ściągnęliśmy z internetu. Gdzie tu nasza menedżerska ręka? W czym zasłużyliśmy się dla klubu i właściwie... kto jest autorem sukcesów teamu?
Spokojnie. Nie popadajcie w wyrzuty sumienia. Spróbujmy wytłumaczyć to ciekawe, skądinąd, zjawisko. Można powiedzieć, że ono dodaje grze realizmu. Jako że przyzwyczajeni zostaliśmy do pomagania sobie wyobraźnią przy graniu, powiedzmy sobie, że oto spotykamy się z kumplami – innymi menedżerami i wymieniamy z nimi nasze spostrzeżenia. Oni polecają nam dobrych grajków – my polecamy im (bo istnieje taka niepisana zasada, że jak korzystasz, to także dołóż do tego swoją cegiełkę). Przy ustalaniu reżimu korzystamy z podpatrywanych przez nas podczas wyrabiania certyfikatu piłkarskiego najlepszych fachowców, a taktyka to najlepsze ogniwa ze spostrzeżonych piłkarskich strategii. Oczywiście to tylko przykłady tłumaczeń, ale dla hardkorowców takież powyższe stwierdzenia są po prostu śmieszne. Dlaczego...?
...bo, nie ukrywajmy, istnieje też druga strona medalu, do której niejako już nawiązałem na początku. Przyznam wam się, że korzystam z pomocy forumowiczów CMForum. Dzięki temu poznałem kilka prawdziwych piłkarskich perełek, reżimy treningowe pozwoliły mi niejednokrotnie utrzymać się na stanowisku menedżera. Po paśmie sukcesów przychodzi jednak pytanie: jaki fragment z tych sukcesów przypada mi? Muszę was rozczarować, ale ja oceniam mimo wszystko, że mały.

Dlatego jako ambitny gracz, postanowiłem wziąć francuskiego trzecioligowca. Nie ma szans na
sprowadzenie piłkarzy z forumowego wątku, reżimy z internetu odstawiam na bok. I wiecie co wam powiem? Grałem tylko pół wirtualnego roku, ponieważ po prostu szło mi jak po grudzie, ale takich emocji, wybuchów radości i złości jeszcze nigdy nie miałem – nawet, gdy prowadzona kiedyś przeze mnie Wisła grała w półfinale Pucharu UEFA, czy 1/8 Ligi Mistrzów. Ta świadomość, że coś się zrobiło samemu... świetne uczucie.

Nie chcę was przekonywać do tego, żebyście odłożyli wszelkie taktyki, reżimy, czy programy scoutowe na bok. To co prezentuje scena eFeMa, wspólna pomoc graczy sobie nawzajem, jest imponującym zjawiskiem. Jeżeli rozrosło się to do takiej wielkości jak prezentuje się obecnie, jest to potrzebne – a jak coś jest potrzebne, znaczy, że nie pozbawione sensu. Jedynie pozostaje mi tylko wam doradzić: jak zaczynacie grę pomyślcie, czy zależy wam na szybkich sukcesach, ale małej ambicji, czy długiej, żmudnej drodze po najwyższe laury, ale po wspaniałych wspomnieniach i wewnętrznej dumie z samego siebie? Jakby to tendencyjnie nie zabrzmiało, wybór należy do was, i całe szczęście, że taki wybór istnieje. Dzięki temu jest, po prostu, ciekawiej...