FM 2005 SI Games posiada wiele cech, które powodują w graczach nieodpartą chęć grania. Jedną z nich jest często wymieniany w recenzjach, zapowiedziach, czy choćby w forumowych dyskusjach realizm. Biorą go pod uwagę producenci w swoich reklamówkach, jest siłą napędową gry, ale jak to właściwie z nim jest? Sprawdźmy na przykładzie prowadzonej przeze mnie kilkusezonowej kariery w lidze polskiej.
Objąłem – nie będę oryginalny – Wisłę Kraków. To już taka moja mała tradycja; każda pierwsza rozgrywka w nowej edycji serii zaczyna się do Wisły. Nie o tym mowa. Pierwszy sezon obfitował u mnie w zaskakujące rozstrzygnięcia. Po mistrzostwo sięgnęła Odra Wodzisław, nie dając nikomu nawet cienia nadziei od pierwszej do ostatniej kolejki spotkań. Drugie miejsce zajęła moja Wisła z punktem straty, a trzecia była Legia. Przygoda Odry w europejskich pucharach była nieudana, ale i tak pozwoliło to na sprowadzenie do klubu kilku gwiazd na miarę naszej ligi. Ciekawiej było jednak w dolnej części tabeli. Outsiderami okazały się kluby z Zabrza i... Grodziska Wielkopolskiego, z piłkarzami pokroju Sobolewskiego i Mili (którzy, rzecz jasna, rozjechali się później po świecie)! W finale Pucharu UEFA i LM mieliśmy angielską glorię – po oba trofea sięgnęły kluby z tego kraju. Z całym szacunkiem dla klubów z Wysp, takie rozstrzygnięcia są, lekko mówiąc, zaskakujące. Napomknę jeszcze, że Polska, porażkę z Irlandią Północną, powetowała sobie zwycięstwem nad Anglią w eliminacjach MŚ... Futbol jest piękny dzięki takim niespodziankom, ale porównując choćby miejsca w rankingu FIFA obu krajów, reprezentacja nie może mieć aż tak wielkich wahań formy w tak krótkim odstępie czasu.

Tak też, po sezonie, w którym wszelkim ekspertom piłkarskim mogło się zakręcić w głowie, czas było brać się za drugi. I tym razem obyło się bez ‘niespodzianek’... Odra znów króluje w polskiej lidze, do tego kupuje ode mnie dwóch moich piłkarzy, i to nie byle jakich - Kuźbę i Strąka. Do tego piłkarzom Odry przez sezon bardzo podskoczyły umiejętności taktyczne. Dziwne, ale trzeba było przyjąć kolejną porażkę: Wisła znów druga, a trzecia... tak, tak... Legia. Nudna ekstraklasa? To nic. Druga liga wszystko nadrabia! Zabrze i Grodzisk musiały do ostatniej kolejki walczyć o utrzymanie! Tymczasem reprezentacja Polski to wschodząca potęga, gromiąca wszystkich w swojej grupie jak leci.

Po tych sezonach zdałem sobie sprawę, że mam do czynienia nie z realizmem, lecz ‘efemizmem’. Dlatego przystąpiłem do trzeciego sezonu z podejściem, że nic nie jest w stanie mnie już zaskoczyć. W tym też sezonie sięgnąłem po mistrzostwo, Odra była druga, a Legia kolejny raz trzecia. W drugiej lidze dobrze zaczęły sobie radzić ekipy Górnika i Groclinu. W Lidze Mistrzów i Pucharze UEFA nasze drużyny prezentowały się nadzwyczaj dobrze i muszę wam się przyznać, że wtedy przeszło mi przez myśl ‘chyba na wyrost postawiłem zarzuty o /nierealistyczny realizm/’. Zdzierżyłem finał ME, w których grała kadra Irlandii (w końcu w rzeczywistości grała Grecja, do tego sięgając po Puchar) i czwarte miejsce w grupie eliminacyjnej MŚ Włoch (to przy okazji ‘polska’ grupa, bardzo mocna), ale popukałem się już w głowę i znów wróciłem do mojej efemizmowej teorii, gdy Polska, mimo wysokiego współczynnika (15 miejsce) nie mogła wystawić dwóch drużyn w LM! Tymczasem kraje niżej rozstawione miały do dyspozycji dwa miejsca. Przyznam wam się, że wtedy zgłupiałem*...

Ja się jednak nie poddaję. Czwarty sezon czas zacząć! Włosi rzutem na taśmę zajęli miejsce barażowe w grupie eliminacyjnej, w której Polska miała dwa razy więcej punktów, niż Italia. Odra osłabła, a ja to wykorzystałem, oddalając się od drugiej drużyny w tabeli na... 20pkt.! Nawet przy znakomitej formie Wisły, jaką prezentuje na prawdziwych boiskach taki wyczyn jest po prostu nieosiągalny!!! Legia ciągnie niesamowitą serię bezbramkowych remisów od dziesięciu spotkań, a w drugiej lidze dalej walczy Górnik, Groclin, ale też już GKS
Katowice. Tymczasem znakomicie sobie radzi Hutnik i Łęczna. W LM znów angielski finał, podobnie w Pucharze UEFA, co doprowadziło, że w rankingu klubów pierwsze cztery miejsca należą do drużyn z Wysp. Aha, i jeszcze jedno. Wiecie kto jest największą polską gwiazdą w czwartym sezonie? 17-letni Paweł Adamski, który, mimo młodego wieku, zdążył sobie wywalczyć podstawowe miejsce w ataku Interu Mediolan! Tego już za wiele!

Jaki z tego wniosek? Jeżeli zaczynacie grać w FM nie liczcie na super-realizm. Szczególnie w mniej znanych ligach, jak właśnie nasza, która to w porównaniu z rzeczywistością wypada po prostu blado. Miejcie pewność, że Manchester United i Juventus daleko zajdą w LM, że Brazylia będzie walczyć o finał MŚ. Ale to wszystko. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy to zaleta, czy wada. Z jednej strony mamy ten element zaskoczenia, z drugiej przewidywanie przyszłości możemy odłożyć na bok. Chociaż, tak jak Championship Manager odkrył wiele gwiazd piłki nożnej jeszcze zanim ktokolwiek o nich usłyszał, może jest w tym ‘efemiźmie’ ziarnko prawdy...

*możliwe, że istnieją w regulaminie przydzielania drużyn do europejskich pucharów jakieś prawa, które właśnie znalazły odzwierciedlenie w grze – jeżeli ktoś z was też się z tym spotkał i zna odpowiedź na to, czemu Polska nie mogła wystawić dwóch drużyn w LM, mimo 15 miejsca – piszcie!