Zmylisz się drogi mój Czytelniku,
Jeśli pośród lamentu, krzyku
Umieścić zechcesz mój spicz zawiły.
Bzdura. Nic z tego, To co innego.
Nie skargi mnie tu dzisiaj zwabiły.

Jest Rewolucja - zgoda, cholera,
Lecz gdzie jej główna leży Kwatera?
Gdzie Sztab i duszna gdzie atmosfera?
Gdzie marszałkowie nad mapy stoją,
A każdy pełni powinność swoją?
Strategów Dziupla? Punkt Dowodzenia?
Coś dla Talibów do wysadzenia?
Nie ma. No nie ma. Lecz ucisz alwar.

Wszyscy  zapewne myślą już teraz,
Że Sztab się mieści w skrytce Fidela,
Lecz to nieprawda. Wilkowski Szaniec
Objęło jakby Świątynne Dumanie.

Lecz Cichociemni w czas honoru
Nadają dymne znaki z boru,
Cała brać bowiem siedzi w diasporze
I każdy swoja diasporę orze.

Nawet poeta, co mu wesele
Wziął paparazzo i opisał,
Przewidział sprawę i tak w swym dziele
O rozproszeniu tym napisał:

„Pod Dąbrowskim jenerałem
Z mieczem w garści twardo stałem
Broniąc twojego honoru –
Dzisiaj z polskiego powstania 
Z Grzebienisk i Ostrołęki
U stóp najświętszej panienki
Pióro swoje składam.”

Niech parafraza Cię nie trapi,
Trudno marszałkiem być w Gołdapi,
Więc słowo jedno lub też drugie
Niezgodne może z Oryginałem.
Lecz po co wywód mój, gdzie sedno?

Diabłowi nie jest wszystko jedno!
I jeśli chce gdzieś posłać babę,
Czy Fechtung Breslau to czy Triest -
Musi on wiedzieć GDZIE TO JEST!

Po co nam Baba! - jedni krzyczą,
Pinochet siedzi pod spódnicą!
Jeden tekst rocznie sztuka żadna,
W dodatku czy to chociaż ładna
Kobita jest z tej całej Jazz?

Czy ładna? - Nie wiem. Wiem, że bitna.
I jeśli kto z Waszmości pragnie,
Może mu szablą uciąć wąs,
Gdy jej się nie spodoba dąs.

Dąsy więc na bok, konie kulbaczyć
I przy wiwatach bądź rozpaczy
Zostawić tu po sobie ślad.
I zórz bengalskich ogniomiotem
Zabłysnąć i nie gasnąć potem,
Jak wróżyć mogliby niektórzy...
A komu się mój wywód dłuży,
Cóż, basta. Ite missa Est.