Oto kolejny z tematów często komentowanych przy piwie soku, wśrod moich i pewnie wielu Waszych znajomych.

Kiedy zaczynała się afera korupcyjna w Polsce nigdy bym nie przypuszczał, że przybierze takie rozmiary. Jakiś ustawiony mecz, wywiad z Dziurowiczem, policyjna prowokacja, „jedna czarna owca wśród dziesięciu tysięcy arbitrów”- chyba pierwsza czarna owca. Z czasem śledztwo się rozwijało, zaczęło krążyć wokół coraz bardziej znanych nazwisk- działaczy, sędziów i piłkarzy. Otarło się o członków zarządu PZPN, burmistrza Janikowa, masażystów czy nawet sekretarkę jednej z drużyn Ekstraklasy. Zaczęło dotykać kluby, od przeciętnych po coraz silniejsze. I w końcu stało się dla mnie jasne, że wszyscy kupują. Biedni i bogaci- żeby wygrać, żeby nie przegrać, żeby oni nie wygrali albo żeby inni chcieli wygrać.

Bezsilność to najgorsze ze wszystkich uczuć, chciałbyś coś zmienić, ale nie możesz. Jestem fanem piłki nożnej i nawet gdy mieszkałem za granicą, to śledziłem wyniki polskich drużyn. Nie potrafię z dnia na dzień, przerzucić się na szachy, filatelistykę czy ping- ponga. Jak mam się nie interesować naszymi rozgrywkami? Jak mam się nie denerwować po kolejnych blamażach naszych klubów w europejskich pucharach albo po irytującej grze reprezentacji (vide ostatni mecz w Belfaście)? To wszystko wiąże się z korupcją. Piłkarze są przyzwyczajeni, że lepiej jest się „zrzucić na sędziego” niż wybiegać zwycięstwo, działacze inwestują w łapówki zamiast w młodzież. Cała nasza piłka, jej potencjał był (w mniejszym stopniu pewnie nadal jest) niszczony przez patologię, której korzenie sięgają czasów w których większości z nas nie było jeszcze na świecie. Ciężko opisać frustrację, która rodzi się po kolejnych doniesieniach o „czarnych owcach” albo leserach którzy byli legendami w swoich klubach, a tak naprawdę mieli wszystkich głęboko w d***e. Do tego dochodzi bezproblemowe podejście PZPN-u. Dla nich ważniejsze są teraz wycieczki do ciepłych krajów i Leo Beenhakker. Łatwiej jest obwiniać selekcjonera niż stworzyć system szkolenia dla młodzieży i trenerów, którzy mieliby się nią opiekować. Tak samo łatwiej jest nie dostrzegać ogromu korupcji (czy to jest w ogóle możliwe?) albo twierdzić, że to nie nasz (PZPN-u) problem. W innych krajach rozprawiano się z korupcją szybko i bezwzględnie, oczywiście nigdzie nie ujawniono jej na taką skalę jak u nas. Ale jednak styl w jakim to robiono powinien być wzorem dla naszych działaczy.

Niestety uważam, że kwestią czasu jest kiedy prokuratura dobierze się do najsilniejszych klubów. Przecież skoro płacono za utrzymanie, to dlaczego nie kupić mistrzostwa? Krążą legendy o tym jak ŁKS m.in. z Trzeciakiem, Wieszczyckim i Kłosem w składzie zdobył swój tytuł w 1999 roku. Albo finał PP w 2001 roku, gdy Górnik odpuścił mecz Polonii Warszawa, za to że Polonia wcześniej oddała mu punkty w lidze (potrzebne Górnikowi do utrzymania). Boniek ówczesny wiceprezes PZPN, miał wtedy wręczyć medale, ale nie pojechał na ten mecz, bo nie chciał brać udziału w tej farsie. Zachowanie Jagielloni  w tym sezonie, gdy pewna utrzymania oddawała punkty potrzebującym, czyżby liczyła że zrewanżują się jej w przyszłym sezonie, gdy będzie miała -10 oczek na starcie? O tym dopiero się przekonamy. Przykłady można mnożyć, ilu zawodników i trenerów skarży się sezon w sezon na niesprawiedliwość sędziów? Ile z tych skarg było uzasadnionych?

Moim zdaniem ogrom tego zjawiska przerósł wszystkich, poza wtajemniczonymi. Może w PZPN nie spodziewano się że prokuratura dojdzie tak daleko. Teraz ciężko o dobre rozwiązanie, kiedy proponowano metodę tzw. „grubej kreski” byłem oburzony, sądziłem że chcą się wymigać od kary, teraz wiem że natychmiastowe degradacje wprowadziły zamieszanie. Na początku ostatnich sezonów  okazywało się, że jedna z drużyn nie ma już o co grać, bo będzie zdegradowana za handel punktami. Z karami należało poczekać do końca dochodzenia i zastosować jednolity system sankcji. Od olbrzymich kar pieniężnych, przez ujemne punkty po degradację. Ale przede wszystkim należało i należy karać ludzi odpowiedzialnych za to co się działo i nadal dzieje.

Mam tylko nadzieję, że nigdy nie dowiem się o korupcji w Lidze Mistrzów, a tym bardziej w rozgrywkach międzypaństwowych (oby nigdy nie powtórzyło się to czego świadkami byliśmy podczas MŚ w 2002 roku). Gdyby okazało się, że reprezentacja Polski odpuszczała mecze za pieniądze, to poczułbym tak jakby dziewczyna po wielu latach związku powiedziała mi, że od początku waliła spotykała się z moimi kumplami po kątach.