W serię FM/CM gram od 18 lat (!); zaczynałem od Championship Managera '93 - przeszedłem przez wszystkie kolejne wersje aż do czasu, kiedy pojawiłą się w nim liga polska. Od tego czasu byłem lokalnym patriotą, zdobywając polskimi klubami - w szczególności ŁKS Łódź - wszystko co było do zdobycia. W FM2008/09/10 doprowadziłem do prawdziwej hegemonii ŁKS w Europie zdobywając tytuł mistrza Europy pięć razy z rzędu i doprowadzając klubową kasę do stanu 100mln Euro. Wychowałem blisko 30 reprezentantów Polski (i niezliczoną liczbę reprezentantów innych państw) i... powiedziałem "dość".

Kilka miesięcy temu wróciłem do FM2011 i pierwszy raz od kilku lat wybrałem inny zespół: Gloucester Town wprowadzając go w ciągu dwóch sezonów do nPower League 2.

Dlaczego?

Wydaje mi się, że autorzy FM przeszli punkt graniczny i ich gra, przez dbałość o rzeczywistość, stała się skrajnie nierzeczywista. W efekcie gra w lidze polskiej straciła na atrakcyjności. Ba, straciła na sensie!

Chodzi przede wszystkim o rozwój polskich zespołów na przestrzeni kolejnych sezonów: rozpoczynając grę doświadczymy tego, co jest zmorą polskiej ligi: piłkarze są przepłaceni, zbyt drodzy a polskie kluby są zbyt słabe.

Jeśli w tych warunkach uda ci się zbudować europejską potęgę - wraz z twoimi sukcesami liga zacznie zyskiwać na wartości ale cała reszta klubów nie zostanie porwana wraz z tym prądem. Efekt jest taki, że po 3-4 sezonach następuje regres jakości polskich drużyn, ceny piłkarzy przekraczają granice absurdu, prawdziwie utalentowanych piłkarzy jest tyle co kot napłakał (lub kosztują kilkanaście razy więcej niż obcokrajowcy).

W krótkim czasie dochodzisz do absurdu, że polska liga jest za mała na twój klub. Klub, w którym mogłyby grać gracze światowego formatu, który mógłby przebić wartość Realu Madryt czy Manchesteru United nie zrobi tego - bo gra w Polsce, gdzie na mecz przychodzi 10 tys kibiców, którzy płacą 30 Eur za karnet (w moim Gloucester w Conference League karnet kosztował 200).

Po piątym sezonie, liga polska - dla mnie - jest absurdalnie nudna. I dlatego - przeżywając kryzys - po wielu latach i wielu zdobytych trofeach mówię: adieu, Polsko.