W dobie kryzysu, większość emigrantów powraca do kraju... Ja jednak postanowiłem pozostać na obczyźnie. Wprawdzie nie miałem łatwiej, dochody z pracy też pozostawiały wiele do życzenia, bo któż zadowoliłby się pensją sięgajacą 450 €.Ledwo starczało mi na opłaty i jedzenie, nie wspominając już o godziwym życiu, na ktore nie mogłem sobie pozowlić. Wychodząc z ciasnego domu, który wynajmowałem od jakiejś starszej obywatelki Anglii (fakt, trochę dziwne płacić 300€ za wynajem takiego mieszkanka, ale co zrobić - w tym rejonie trudno w ogóle o jakiekolwiek miejsce zamieszkania) poszedłem do pracy. Biorąc pod uwagę to, że mieszkałem w północno-wschodniej Wielkiej Brytanii, gdzie mogłem pracować, jeżeli nie w rybołówstwie? Przechodząc wąskimi uliczkami miasta, spoglądając od czasu do czasu na morze, zderzyłem się z jakimś roztrzęsionym facetem. W wyniku tego incydentu z mojej kieszeni wypadła legitymacja trenerska...

-Jak chodzisz baranie?! - Krzyknąłem

-Prze, prze, przepraszam. - Odpowiedział, spoglądając na tabliczkę. Kontynuował...

Czy mnie oczy nie mylą? Jest pan managerem?
-Tak, ale proszę szybko mówić, bo spieszę się do pracy.

-Zbawco... - wyszeptał - z nieba mi pan spadł! Bobby Bell, prezes klubu Blyth Spartans, miło mi.

-Mi również.

-Mam dla Pana propozycję, zapraszam do pobliskiej kawiarenki...

-Yyy... Nie mam zbyt dużo czasu. Spotkajmy się jutro, punkt 6.00 rano.

Wybrnąłem jakoś z kłopotliwej sytuacji, i podreptałem dalej. W pracy jednak nie mogłem się skupić, wracając kupiłem lokalną gazetę i jakoś wszystko zaczęło się składać w logiczną całość. Nagłówki w gazetach brzmiały; 'Spartanie bez trenera!', 'Herry Dunn na bruku', 'Bez Dunna w następnym sezonie'. Następnego dnia wyszedłem na spotkanie z panem prezesem...