Hiszpania – Włochy 1:1 (Fabregas 64' – Di Natale 61’ )
Przed spotkaniem zastanawiałem się czy Włosi mają piłkarzy w ofensywie, którzy będą wstanie zastąpić takich zawodników jak Roberto Baggio, Alessandro Del Piero czy Filippo Inzaghi. W Mario Balotelliego nie wierzyłem (okazało się że słusznie), klasę jednak potwierdził Di Natale, a i Cassano pokazał się z bardzo dobrej strony.
Hiszpanie za to zaczynają mnie denerwować, ale nie grą, a postawą po spotkaniach. Dlaczego gdy im nie idzie, to nie zły dzień czy dobra postawa rywala a zawsze winna jest murawa. Zauważyliście? Oni, czy to w reprezentacji czy w klubach po kiepskich meczach skarżą się na murawę, a to, że za długa, albo że niezroszona. Gdyby nie pokazali w wcześniejszych latach klasy, można by rzecz, że złej baletnicy to wiadomo.
Sam mecz mógł się podobać, Włosi wbrew oczekiwaniom nie cofnęli się w samo pole karne dziewiątką zawodników, Prandelli zaryzykował i wyszedł tylko trójką nominalnych obrońców, zyskując dodatkowego gracza w środku pola. Del Bosque próbował być bardziej barceloński od samej Barcelony i zrezygnował w ogóle z napastników. To może się udać przeciw Chorwatom czy Irlandczykom, ale nie przeciw dobrze zorganizowanym Włochom. Pirlo pokazał, że wcale gorszy od Xaviego czy Iniesty nie jest, a ma jedną przewagę nad tą dwójką, długie podania w jego wykonaniu są lepsze od tych serwowanych przez Hiszpanów.
Włosi zapłacili za chwilę nieuwagi, nie byli, po objęciu prowadzenia, wystarczająco skoncentrowani i pozwolili Hiszpanom szybko odrobić straty. To będzie dla nich dobra nauczka na przyszłość. I mogą też dziękować Del Bosque, że wpuścił na boisko Torresa, a nie Llorente lub Negredo.
Irlandia – Chorwacja 1:3 (St. Ledger 19’ – Mandzukic 3’; 49’Jelavic 43’)
Shay Given na pewno nie będzie dobrze wspominał stadionu w Poznaniu. Dwa mecze i już na koncie sześć puszczonych bramek (po trzy na City i reprezentacje). Szkoda mi Irlandczyków, mieli mało tracić bramek, a Chorwacji wbili im trzy, co gorsza dwie po strzałach głową, a tutaj przewagę mieli mieć piłkarze z Zielonej Wyspy.
Miało być „you'll never beat the Irish”, chwilami wydawało się, że determinacją, już za chwilę wyrównają, albo strzelą kontraktową bramkę. Że Chorwacji ugną się jednak pod zielonym naporem. Okazało się, że jednak nie. Keith Andrews mógł być bohaterem Irlandczyków, gdyby chociaż trafił dwukrotnie (a niewiele mu brakowało). Zaimponowała mi druga linią Chorwatów, świetnie prowadzili grę, dobrze rozgrywali. Srna, Rakitić, Perišić i Modrić górowali nad Irlandczykami, a mieli komu posyłać piłki bo Mandžukić i Jelavić to bardzo dobrzy napastnicy, może jeszcze nie takiej klasy jak Davor Šuker, ale mają jeszcze trochę czasu by zaistnieć w Europie. Oby tylko nie dali się namówić na marnowanie swoich karier na Ukrainie czy w Rosji.
Teraz przed obiema epikami trudniejsze wyzwania, na jednych i drugich czekają Hiszpanie i Włosi. Czy Chorwacji na tle mocniejszych rywali potwierdzą swoją klasę? A może Irlandczycy podrażnieni tą porażką napsują trochę krwi rywalom? Pytanie też czy Trapattoni nie będzie chciał zagrać na nosie Włochom i nie przygotuje czegoś specjalnego na te spotkanie?
Do zobaczenia w niebiańskiej jedenastce, Commins! [5]
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
W FM 2018 piłkarze będą mogli ujawniać że są homoseksualistami
Od Zera Do Bohatera
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS