W ostatnim czasie jesteśmy świadkami wielkich powrotów. 37-letni Paul Scholes powrócił ze sportowej emerytury, a 34-letni Thierry Henry po 4,5 roku powrócił do Arsenalu.

Oba powroty były godne tych wspaniałych piłkarzy. Środkowy pomocnik, związany z MU od 24 lat (!), przez 30 minut swojej gry, przy piłce był częściej, niż którykolwiek piłkarz City. Na pewno ma braki fizyczne, ale jako profesjonalista nie powinien mieć problemu z ich nadrobieniem.

Thierry Henry do Arsenalu przybył tylko na dwa miesiące. Nie przeszkodziło to kibicom "Kanonierów" w niesamowitym powitaniu najlepszego strzelca Arsenalu. A ten odpłacił się zwycięską bramką z Leeds. Jego sytuacja jest jednak inna niż Scholes'a. Francuz, mimo że skazywany już na koniec kariery, cały trenuje i gra w New York Red Bulls. I jak twierdzi w MLS nie ma słabszych rywali niż w Europie.

Obu jednak nie oglądalibyśmy, gdyby nie problemu kadrowe zarówno Arsenalu jak i MU. "Kanonierzy" mają praktycznie jednego (bardzo) skutecznego napastnika. Robin van Persie to jednak za mało jak na Premier League czy Ligę Mistrzów. W drużynie "Czerwonych Diabłów" kontuzjowani są Cleverley, Young, bez formy jest Anderson, nie wiadomo kiedy i czy w ogóle do gry wróci Fletcher.

Wniosek nasuwa się sam i został zawarty w tytule manifestu. Piłkarz który jest wybitny, zawsze nim pozostanie. Nie przeszkodzi mu nawet to, że w pewnym wieku nie będzie w stanie wyprzedzić młodszych kolegów. Szkoda, że niektóre klubu nie potrafią tego zauważyć. Dla mnie osobiście bardzo bliski przykład: Raul niechciany w Realu, błyszczy w Schalke. Nawet w Polsce można znaleźć podobne przykłady (zachowując odpowiednie proporcje). Niechciany w Lechii Zieńczuk odrodził się pod wodzą Wardemala Fornalika.

A na koniec, komentarz pod filmikiem z golem Henry'ego:

"Now its time for Zidane to make a return :)"