22 lutego 2010 - Tórshavn - jedno się kończy, co innego się zaczyna.

Właśnie skończyłem swój - jak sądzę - ostatni trening z B36. Po ostatniej kontuzji nie jestem już chyba w stanie grać tak jak kiedyś. Rozmawiałem z trenerem o rozwiązaniu mojego kontraktu, przyznał mi rację, że dla mnie tak będzie lepiej. W końcu cały czas mam jeszcze pracę w porcie. Ha, ale co to za praca? Trzy godziny filetowania ryb rano, by po południu zdążyć na trening. Nie jest to zły układ, muszę przyznać, ale jeśli nie znajdę sobie czegoś jeszcze, ciężko mi się będzie z tego utrzymać.

W Norðlýsið - nie mam pojęcia, skąd się tu wzięło, ojciec musiał widocznie wylądować w Klaksvíku na zakupach - pisali, że na Viðoy utworzyli nowy klub. Ciekaw jestem, kto tam gra w piłkę - przecież nie mają ani ludzi, ani miejsca! B09, bo tak ten klub - mało odkrywczo, jak by nie patrzeć - nazwali, ma swoją siedzibę w Viðareiði - osadzie z raptem dwustoma mieszkańcami. W każdym razie, zgłosili się do najniższej ligi. I szukają menedżera.

Od tego roku spece z FSF zmienili strukturę ligi. W Vodafonedeildin gra osiem drużyn, ale za to odbędą się cztery rundy. W ogóle, wszędzie będą teraz cztery rundy - z wyjątkiem Løgmanssteypið, gdzie usunęli rewanże. Nie ma też już trzeciej ligi. Pierwszą podzielili na dwie grupy, drugą na trzy. Działacze nie byliby sobą przecież, gdyby co roku nie namieszali totalnie w rozgrywkach i nie stworzyli jakichś absurdalnych zasad - między pierwszą a drugą ligą umieścili system baraży, żeby zadecydować, kto w końcu spadnie, a kto nie. Wszystko dlatego, że nie starczyło im drużyn, by stworzyć czwartą grupę w drugiej lidze.

A propos drugiej ligi - nie chcę rozstawać się z piłką nożną. Chyba sprawdzę to ogłoszenie z Viðoy.

27 lutego 2010 - Viðareiði - Vælkomin til Bóltfelagið!

Umówiłem się z prezesem B09, Peturem Joensenem, przy kościele w Viðareiði. Stwierdził w rozmowie telefonicznej, że siedziby klubu i tak nie znajdę, więc bez sensu, żebym krążył po mieście. Jakim to wielkim patriotą trzeba być, żeby tę osadę miastem nazwać! Wydał się sympatycznym człowiekiem - o ile można kogoś tak ocenić po trzech minutach znajomości. Oparłem rower o ławkę i czekałem. Ludzie kręcili się w tę i w tamtą, nie udało mi się jednak wypatrzeć wśród nich tego, z którym miałem się tu spotkać.

'Goðan daginn, Jákup! Hvussu gongur?' - donośny okrzyk wyrwał mnie z zamyślenia. Stał przede mną śmieszny, starszy facet w marynarce narzuconej szybko na koszulkę z logo zespołu. Na szyi miał zrobiony na drutach szalik - również w klubowych barwach. 'Takk, fínt' - odpowiedziałem, by jak najszybciej przejść do rzeczy. Nie negocjowaliśmy długo - ja potrzebowałem pieniędzy, Joensen - menedżera. Mimo mojego totalnego braku doświadczenia, zaproponował mi 130 euro tygodniowo - prawie tyle, ile zarabiałem w B36.

Petur (my, Farerczycy, mówimy sobie na 'ty', nie wiem, dlaczego gdzie indziej tak to wszystkich dziwi. Chyba tylko Islandczycy są, oprócz nas, normalni) nie mówił wiele o wymaganiach, zdawał sobie widać sprawę z tego, że jego klub musi sobie dopiero wywalczyć renomę. Moim zadaniem jest zajęcie przyzwoitej pozycji w lidze. Da się zrobić, myślę. W razie czego, sam założę korki i stanę w bramce.