28 lutego 2010 -Viðareiði - Vælkomin til Bóltfelagið! - część druga.

Dziś rano Petur przesłał mi mailem nazwiska zawodników z drużyny wraz z ich danymi kontaktowymi. Z Kimem Olsenem, którego wskazał mi jako potencjalnego kapitana, wymieniłem kilka kolejnych wiadomości. Dowiedziałem się między innymi, że chłopaki w klubie trenują dopiero od miesiąca, a na stadionie, gdzie mamy grać, nie ma jeszcze trybun. Podobno niedługo mają być. Mam nadzieję, bo inaczej nie dopuszczą nas do ligi. Trochę byłoby wstyd.

Gdy dojechałem do klubu, przeżyłem pierwszy szok. Prezes mówił, że będę zajmował się pierwszą drużyną. Zaprowadził mnie do niej - koło bramki na jedynym w miasteczku boisku kręciło się mniej-więcej dwudziestu chłopaków - żaden nie miał więcej, niż 17 lat! Z jednej strony to dobrze - nie chciałbym trenować ludzi starszych ode mnie, ale kurde - my mamy grać w lidze! Petur począł mi ich przedstawiać, a ja uświadomiłem sobie, jak trudny będzie to sezon. Młodzi byli ambitni i zdyscyplinowani - mam nadzieję, że to wystarczy.

Mieliśmy zagrać kilka sparingów - już-zaraz, jak się okazało. Odwołaliśmy je jednak, wytłumaczyłem prezesowi bowiem, że drużynę trzeba do nich przygotować. Inaczej nie da rady, a bez sensu byłoby łamanie chłopaków ciężkimi porażkami na samym początku. Już wystarczająco trudne będzie dla mnie rozpoznanie całej drużyny, bym jeszcze dokładał sobie dodatkowe zadania. Na przykład znaleźć jakiegoś trenera.

2 marca 2010 - Tórshavn - Początki nigdy nie są łatwe

Uff. Mam za sobą pierwszą konferencję prasową. Przybyła jedna dziennikarka, z lokalnego, amatorskiego radia. Jedyna dziennikarka w okolicy. Wiele jest na Owcach takich inicjatyw, to ułatwia potem znalezienie pracy w Kringvarpie na przykład. Konferencje nie są takie trudne, jak mi się wydawało, ale muszę popracować nad odpowiadaniem na trudniejsze pytania. "Czy B09 jest dla pana spełnieniem marzeń?" - jasne! Zawsze marzyłem o tym, by pewnego dnia poprowadzić klub z drugiej ligi farerskiej. Jak niby mam odpowiedzieć na takie pytanie, co?

Niedawno spotkałem w knajpie w Havn swojego starego znajomego, Pauliego Jakobsena. Pracował swego czasu w B36, ale nie jako trener. Zajmował się jakimiś biurowymi sprawami. Wiedział, że dostałem pracę na Viðoy. Wpadł mi do głowy pewien szalony pomysł - może zaprosić go do współpracy? Szukam przecież kogoś, kto mógłby zająć się treningami. Umieściłem ogłoszenie w gazecie, ale nikt się nie zgłasza. Nic dziwnego, na trenerów teraz, przed sezonem, jest popyt. Niekoniecznie w drugiej lidze. W Vodafonedeildin płacą znacznie lepiej.

Pauli nie zawiódł. Zgodził się, a Petur przyjął go z otwartymi ramionami. Wspólnie świętowaliśmy podpisanie kontraktu w jedynym - jak to nazwał Joensen - pubie na Viðoy. Nie jest tam źle, piwo jest tańsze niż w stolicy. Jeszcze jedną pozytywną stroną rozpoczęcia przez Jakobsena pracy w B09 jest to, że ma samochód. Ja go nie mam, do tej pory śmigałem do klubu rowerem. W sumie około 40 kilometrów w jedną stronę, więc półtorej godziny zajmował mi dojazd do pracy. Nie muszę chyba przypominać, że na Owcach ciągle leje. To nic przyjemnego.

Pauli zna z kolei jednego obrońcę, który akurat jest bez pracy. Jest trochę starszy od młodziaków w klubie, ale przyda nam się ktoś taki. Zaprosiłem go do Viðareiði. Zobaczymy, jak odpowie.

Tak przy okazji - na Viðoy używają jakiejś dziwnej odmiany farerskiego. Niby to ten sam język, który przecież znam, ale nie rozumiem prawie niczego. Może to dlatego, że tu nie ma zwyczaju patrzenia na rozmówcę, gdy się do niego mówi. Na Viðoy patrzy się raczej na własne buty. Ewentualnie na horyzont, by zdążyć zamknąć się w domu przed burzą.

Vit síggjast og hugnið tykkum, Jákup á Borg.

Nie wiem dlaczego, ale edytor sam ustawia mi czcionkę na tak małą i nie pozwala zmienić. Za uniedogodnienia szczerze przepraszam.