To ustawienie jest zbawienne, kiedy trzeba grać na utrzymanie wyniku. Trudny rywal, mecz wyjazdowy, 60 minuta, wynik korzystny. Wtedy po prostu... nic się nie dzieje. A to jest główny cel tego ustawienia. Zdarzało mi się, że po wprowadzeniu go nawet przeciwko silniejszemu rywalowi, autentycznie mijało 20-25 minut meczu bez nawet jednej akcji.

Kluczem do sukcesu jest przemeblowanie (w stosunku do pozostałych moich ustawień) linii środkowej. Ofensywny rozgrywający ląduje w jednej linii ze środkowym pomocnikiem, a dotychczasowy pomocnik odbierający piłkę ląduje jako rygiel defensywy i czyści praktycznie wszystko. Duże zagęszczenie na środku przy wysoko ustawionych defensywnych skrzydłowych uniemożliwia rywalom przeprowadzenia składnych akcji. Mało tego - to ustawienie połączone z poleceniem gry na wolne pole nierzadko doprowadza do skutecznych kontrataków. Skrzydłowy dostaje długą piłkę za plecy obrońców.

Łącząc to ustawienie razem z pozostałymi wariantami można wprowadzić sporo zamętu w grze przeciwnika. Miałem sytuację, w której rozpocząłem mecz normalnym ustawieniem, na które przeciwnik (dość głęboko ustawiony) reagował skutecznie - rozbijał i groźnie kontratakował. Zmiana ustawienia na ultradefensywne (u siebie, na początku meczu, stan 0:0 - absurd!) sprawiła, że zgubił koncept. Kontrataki ustały, zapanowałem nad meczem, w pewnym momencie on ruszył do przodu, ja go skontrowałem, udało się strzelić bramkę i wygrać.

Warto mieć kilka sprawdzonych wariantów taktycznych i stosować je wymiennie w meczu.