Ten blog zamierzam traktować jako miejsce do doskonalenia zdolności pisarskich.

„Jesteś lekiem na całe zło i nadzieją na przyszły rok” – zaśpiewała Krystyna Prońko. Siedziałem wtedy w kuchni i w zamyśleniu sączyłem herbatę. Był piątek, godzina 22:53. Nie chciało mi się spać. Włączyłem FM-a i zacząłem grać. Nie szło mi. Myślałem, że trzeba coś zmienić. Ale ten ustęp z piosenki zastanowił mnie. Nie wiem dlaczego przypomniał mi o mojej ukochanej grze, Football Managerze. Zaraz, zaraz skąd ja znam ten tekst? Ach już pamiętam – czasem w kontekście zainteresowania jakimś zawodnikiem, w obliczu miernej pozycji klubu w rozgrywkach, w naszej skrzynce wiadomości pojawiał się tytuł:

X lekiem na całe zło?

Pomyślałem, że tytuł jest nie trafiony. Ja dodałbym do niego dopisek „czy nadzieją na przyszły rok?”

Właśnie. Zadałem sobie podobne pytania tyle, że do mojej ogólnej polityki transferowej. Jak buduję zespół? Czy chce go budować na przyszłe lata, czy sprowadzam jedną gwiazdę, aby nie stracić posady?

Czas coś zmienić, wypróbować coś nowego, bo jak na razie sukcesów ani na lekarstwo...

Tak właśnie wpadłem na pomysł na napisanie tegoż tekstu. Po głębszym namyśle doszedłem do wniosku, że polityka transferowa zależy to od czterech współczynników:

·         Ilość pieniędzy na transfery/ilość pieniędzy na budżet płacowy

·         Reputacja naszej drużyny

·         Postawione sobie cele

·         Nasza Mentalność

MENTALNOŚĆ

GUARDIOLA MODE

Pepe Guardiola przejął schedę po Franku Rijkaardzie. W przeszłości był wybitnym piłkarzem Barcy, po skończeniu kariery trenował Barcelonę Atletic oraz zarządzał szkółą La Masia, gdzie gwiazdy przeszłości produkują swoje klony, o stylu gry niepowtarzalnym, nie zabijając w nich osobowości.  Pep może pochwalić się zdobyciem trofea Ligi Mistrzów. W finale zagrało siedmiu(!) wychowanków klubu. To rzuca dobre światło na system transferowy trenera „Dumy Katalonii”.

Staramy wychować się graczy możliwie najlepszych, bazując na Akademii Młodzieżowej (jeśli takową posiadamy) i wychowankach klubu oraz juniorach stworzonych przez grę. Czasami udaje się odnaleźć diament pośród popiołów. Taki system skutkuje wynikami tylko w  większych klubach o conajmniej dobrych obiektach młodzieżowych i treningowych. Jeśli na początku nie mamy w składzie zawodników, którzy pociągną zespół, nie będzie łatwo. Poza tym, zarząd nie lubi długo czekać na obiecane sukcesy. Pepe miał łatwiej; w składzie miał kilka gwiazd, które ciągnęły zespół i były wzorem do naśladowania dla młodych gniewnych.

Jak już mówiłem najzdolniejsi juniorzy trafiają się w większych klubach. Z drugiej strony w dużych klubach zawsze gramy pod dużym naciskiem zarządu żądnego sukcesów. Tak więc łatwo nie jest.

Dlatego uważam, że Pepe Guardiola to jeden z lepszych menedżerów na świecie.

Lecz jeśli nie mamy zdolnych juniorów możemy zabawić się w coś co zwie się...

WENGER MODE

Sposób chyba znany dla każdego fana piłki kopanej. W skórcie: Francuz zawitał na Highbury w roku 1996. Od razu za 10 milionów wybudował nowoczesny ośrodek sportowy. Sprowadzał graczy młodych i tanich, nie tylko z Wysp Brytyjskich, ale i z całego Świata. Jako ekonomista nie lubił wydawać dużych pieniędzy. Kupował tanio, promował, sprzedawał z dużym zyskiem. Najlepszym przykładem na potwierdzenie tego stwierdzenia jest Nicolas Anelka, sprowadzony do drużyny Kanonierów za 500 tysięcy, sprzedany dwa lata później do Realu Madryt za 30 milionów dolarów. Sposób ten praktykuje się nie tylko w Arsenalu. Jako przykład może służyć tu również drużyna Udinese.

Aby tak grać potrzebujemy conajmniej:

·         Dobrych skautów z całego świata

·         Przyzwoitych obiektów młodzieżowych i treningowych

Potem powoli wprowadzamy nasze perełki do pierwszej drużyny. Pomocne jest też sprowadzenie kilku doświadczonych piłkarzy. Możemy wtedy uruchomić system mentorski, który niewątpliwie przyspieszy efekt.  Proces jest długotrwały i jedynie cierpliwi gracze mogą uzyskać wynik podobny do wyniku Francuza. Często zdarzają się w menedżerskim światku ludzie, którzy preferują ten sposób gry.

PEREZ MODE

Tego zwrotu chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć. W czasie pierwszej kadencji, która zaczęła się w roku 2000 sprowadził do Madrytu takich piłkarzy jak Figo, Beckham, Ronaldo czy wielki Zizou.  Wtedy to powstało pojęcie „Zidannes & Pavonnes”. Opierało się ono na sprowadzaniu za wielkie sumy gwiazd grających z przodu. Tył zabezpieczali wychowankowie(jak choćby  Francisco Pavon, od którego ta nazwa się wzięła). Obecnie w Realu odbywa swą drugą kadencję prezesury. Jedną z obietnic wyborczych Florentino było „ratowanie twarzy” Królewskich po majowej porażce 2:6 z głównym rywalem, Barceloną. Perez dotrzymał obietnicy. W ciągu dwóch tygodni (w dobie „Kryzysu”!) wydał 260 milionów Euro na zawodników, którcyh nie trzeba przedstawiać. Ratowanie twarzy nie ma ceny.  Do Galacticos dołączyły taki nazwiska jak Kaka, jak Cristiano Ronaldo, jak Benzema.

Wielu jest wyznawców tego stylu prowadzenia klubu. Zazwyczaj są to osoby nowe w menedżerskim światku, którzy prowadzą kluby takie jak wspomniany już Real Madryt, Inter Mediolan, Chelsea Londyn czy chociażby „nowobogacki” klub – Manchester City.

Aby grać w ten sposób potrzebna jest jedna, jedyna rzecz pospolicie zwana KASĄ/ MAMONĄ/ HAJSIWEM etc. etc.

MENDILIBAR MODE

Niewielu zna nazwisko trenera Realu Valladolid.  Potrafi on ze swoich graczy wszystko co potrafią, a jak powiadają niektórzy, nawet więcej. W sezonie x jego zespół zanotował serie x meczów bez porażki.

Wielu doświadczonych graczy praktykuje ten sposób. Tego typu menedżer starannie dobiera zawodników do drużyny, ślęczy godzinami przed poleceniami indywidualnymi, kombinuje przy treningu. Gracz taki osiąga sukcesy niezależnie od prowadzonego przez siebie klubu. Jeśli gramy typ sposobem, i chcemy osiągać sukcesy potrzebujemy:

·         Wielkiej cierpliwości

·         Dużej wiedzy taktycznej

·         Umiejętności wyciągania wniosków

·         Wytrzymałej na ciosy klawiatury

Jak już pisałem gracz tego typu, jeśli jest wytrwały i cierpliwy osiągnie sukces. Napewno napadną go chwile zwątpienia i zniechęcenia, będzie pragnął przelać swą gorycz na papier, jak to niedawno uczynił mój szef Kacpergawlo w tekście „S&L moim przyjacielem jest”.

Sam kiedyś stylem Pereza. Wybierałem najlepsze kluby, próbowałem sprowadzić Cristiano Ronaldo do Chelsea. Jednak scena mnie ukształtowała. Od razu spostrzegłem, że duży procent osób gra zespołami  z niskich lig. Z początku nie mogłem tego pojąć. Jak można grać jakimiś „ogórkami” gdy dostępny jest Real Madryt?

Teraz najczęściej prowadzę beniaminki. Nie doszedłem jeszcze do tego, aby grać w League One. Ale to przyjdzie. Trzeba tylko dać temu czas.

Każdy się rozwija. Cieszy mnie tylko fakt, że na mój rozwój jeśli chodzi o wybór klubów wpłynęła Scena. Z tego my, Scenowicze, możemy być dumni.

A jakim ty jesteś menedżerem? Może tworzysz swój własny, niepowtarzalny styl prowadzenia drużyny?

HIDALGO