Ustawienie wyjściowe i polecenia dla drużyny

Od początku. Generalnie zawsze lubiłem to ustawienie, zapewnia mi wszystko to, czego potrzebuję: wystarczająco dużo zawodników w środku pola do utrzymywania przewagi w posiadaniu piłki, i szerokość w ofensywnie w postaci skrzydeł, co pozwala na budowanie akcji w różnych sektorach boiska. Osobiście uważam to ustawienie za najskuteczniejsze, tzn. nie jest, powiedzmy najbardziej ofensywne, ale zapewnia dobry balans. Mówiąc najskuteczniejsze, pomijam popularną ostatnio na forach taktykę ‘engine exploit’. Moje 4-5-1 przechodziło dużo zmian. Na początku ustawienie wyglądało jak teraz. Potem trójka pomocników grała w linii. Później na chwilę pojawiło się dwóch napastników i po tych eksperymentach wróciłem do wyjściowego ustawienia. Poniżej zamieszczam skriny tabeli po każdym sezonie, zaczynając od pierwszego, w którym zacząłem używać nju 451.

Sezon 1

Sezon 2

Sezon 3

Sezon 4

Lubię ofensywną grę, więc na początku zależało mi na strzelaniu jak najwięcej liczby goli. Jak widać już w pierwszym sezonie się to udało. Skoro tak, to zacząłem robić delikatne zmiany mające na celu poprawić obronę, bo 39 straconych goli to było zdecydowanie za dużo. Rok później liczba ta zmniejszyła się o 10, wzrosła też ilość strzelonych goli. Wszystko zadziałało prawie tak jak chciałem. W kolejnym sezonie znów moim celem było poprawienie ofensywy. Między innymi  napastnik i boczni obrońcy zostali trochę inaczej ustawieni. 3 bramki więcej strzelone, tyle samo straconych. Niby w porządku, ale dalej obrona nie grała dokładnie tak jak chciałem. Praktycznie nie przegrywałem, ale czasami zdarzyły się remisy, co mi utrudniało życie szczególnie w dwumeczach Ligi Mistrzów. Znów zacząłem kombinować jakby tu poprawić defensywę. Największa zmiana spotkała środkowych obrońców, przestali wymieniać podania między sobą, a zaczęli szybciej podawać piłkę do przodu. Oczywiście spadło przez to trochę posiadanie piłki, ale nie wiele, generalnie rzadko zdarza się, żeby przeciwnik miał większe. Do tego ostatnie szlify bocznych obrońców i zmiana pressingu u skrzydłowych i napastnika. Efekt ? 23 gole stracone i wygrane wszystko, co było do wygrania w sezonie. Spadła liczba strzelonych bramek na rzecz zmian poprawiających defensywę, ale taktyka jest teraz bardziej skuteczna, zapewnia bardzo dużo wygranych do zera.

Wysoko ustawiona linia obrony wymaga szybkich obrońców, szczególnie istotne jest to w przypadku środkowych. Ważne jest zaznaczenie schodzącego napastnika na lewym skrzydle jako odgrywającego i ustawić mu podania na dobieg. To jest praktycznie klucz tej taktyki.

Bramkarz. Jak najlepszy na jakiego was stać, nie ma on jakichś szczególnie wymaganych cech w tej taktyce. Wyróżnia się tylko podaniami do obrońców zamiast wykopywać piłkę, więc dobre Decyzje mogą być pomocne.

Linia obrony jak wspominałem ustawiona jest wysoko. Pierwsza rzecz jest taka, że boczni obrońcy jako jedyni w całym zespole kryją 1 na 1. Ich zadaniem jest neutralizacja skrzydłowym przeciwnika. Jeśli macie do czynienia z jakimś wybitnym wyjadaczem na skrzydle pokroju Ronaldo, to polecam przed konkretnym meczem zmienić na strefowe. Generalnie jednak 1 na 1 się sprawdza. Boczni w tej taktyce pomagają utrzymać się przy piłce i odpowiadają za przesuwanie akcji do przodu, szczególnie jest to widoczne przy linii boczne gdzie rozgrywają piłkę w trójkącie razem z jednym ze skrzydłowych oraz z jednym z rozgrywających. Tak więc, nie uświadczymy tutaj rajdów obrońcy po flance, ma on się pokazywać do gry i przesuwać całą akcję do przodu. Do tego często próbuje dośrodkowań z linii końcowej, dlatego ten atrybut jest szczególnie pożądany. Środkowi grają ze sobą w linii, ich zadaniem jest – co oczywiste – obrona oraz szybkie przekazanie piłki do przodu.

Defensywny pomocnik jest jednym z najważniejszych piłkarzy w tej taktyce. Jest jak trzeci rozgrywający, dlatego absolutnie konieczne jest żeby oprócz dobrego odbierania piłki,  piłkarz ten potrafił rozegrać akcje czy posłać prostopadłą piłkę. Niezbędne są dobre podania, technika, decyzje, kreatywność, pracowitość i współpraca. Do tego reszta atrybutów dla defensywnego pomocnika. Jak widać, na tej pozycji najlepiej ustawić najlepszego piłkarza na jakiego nas stać, jest ona kluczowa.  

Dwójka w środku pola to para rozgrywających. Cofnięty po prawej i wysunięty po lewej. Zdaniem cofniętego jest krążyć  w okolicach swojej strefy i stamtąd posyłać piłki. Kiedy trzeba, włącza się też do akcji z głębi pola. Rola dokładnie taka, jaką pełni Xavi w Barcelonie. Drugi z pomocników to wysunięty rozgrywający. Gra jak ofensywny pomocnik przesunięty jeden „rząd” do tyłu. Często drybluje z piłką żeby ściągnąć na siebie kilku piłkarzy, po czym posyła ostatnie podanie. Jeśli ktoś nie ma dobrego dryblera na tej pozycji, można ustawić rajdy z piłką na ‘czasami’, nie zmieni to znacznie obrazu gry a powinno zaowocować skuteczniejszą grą. Zawodnik ten szuka przestrzeni pod bramką rywala wychodząc na wolne pole. Jest tym bardziej aktywnym z pośród rozgrywających, cały czas stara się być pod grą.

Atak. Z jednej strony schodzący napastnik (wspomniany odgrywający), z drugiej skrzydłowy. Rzecz najważniejsza. IDEALNIE byłoby gdyby obaj mogliby grać obiema nogami, bo piłkarze ci zmieniają się w trakcie meczu nawzajem pozycjami. Na szpicy gra cofnięty napastnik. Często wraca się głęboko po piłkę przetrzymując ją i posyła prostopadłe podanie do skrzydłowych. W zasadzie jest to dość charakterystyczny obrazek budowania akcji. Z lewej strony ma schodzącego napastnika, który ściąga na siebie uwagę w środku polu i posyła do niego prostopadłe podanie, z drugiej strony skrzydłowego który będzie raczej próbował wrzutek w pole karne. Dzięki różnym zadaniom piłkarzy grających na skrzydłach wystarczająca różnorodność w budowaniu akcji jest zapewniona.

Poniżej kilka skrinów prezentujących co potrafi ta taktyka. Na poczatątek cały terminarz z ostatniego sezonu, kiedy to taktyka przeszła swoją ostatnią, szóstą modyfikację.

cz.1

cz.2

cz.3

Dalej, skriny ze statystykami z konkretnych meczów. Zwróćcie szczególną uwagę na ilość stuprocentowych sytuacji. Akurat na wszystkich obrazkach jest ona większa niż u przeciwnika. Nie jest tak zawsze, bo pamiętam przypadki odwrotne, ale są one na prawdę sporadyczne. Przewaga w ilości stuprocentowych sytuacji, większe posiadanie piłki i większa ilość strzałów - jest to coś, co charakteryzuje tą taktykę.

Fiorentina - Sampdoria

Machester United - Sampdoria

Sampdoria - AC Milan (oba gole dla Milanu padły po rożnych)

Sampdoria - Atletico Madryt

Sampdoria - Genoa

Sampdoria - Genoa

Sampdoria - Inter

Sampdoria - Juventus

Sampdoria - Bayer Leverkusen

Sampdoria - Manchester United

Sampdoria - PSV

Sampdoria - Real Madryt

Sampdoria - Valencia

Pokaże Wam jeszcze (niestety na skrinach) dwie charakterystyczne akcje, po których padały bramki.
Sytuacja nr. 1 pochodzi z finału Pucharu Włoch przeciwko Fiorentinie.

1
Środkowy obrońca Neagu zaraz poda piłkę do defensywnego pomocnika z numerem 20. Zwróćcie uwagę na wysoką grę bocznych obrońców, w każdym momencie akcja może zostać rozciągnięta do skrzydła jako, że ofensywni pomocnicy przyjmują teraz pozycje bocznych napastników.

2
Defensywny pomocnik po otrzymaniu podania szybko przekazuje piłkę do wysuniętego rozgrywającego, który z kolei poda ją zaraz do jedynego nominalnego napastnika.

3
Prost, który jest napastnikiem po otrzymaniu podania cofa się lekko w głąb cały czas przetrzymując piłkę i czekając aż któryś z bocznych napastników zacznie wychodzić do podania.

4
Lucas Moura po rozpoczęciu biegu natychmiast dostaje prostopadłe podanie od Prosta, który tym samym dokłada kolejną asystę. Jest to dość charakterystyczny obrazek, mam na mysli cofanie się z piłką napastnika po czym zagrywanie prostopadłej piłki między obrońców do któregoś ze skrzydłowych - napastników. Dużo bramek pada właśnie w ten sposób.

Sytuacja nr. 2. Jest to ćwierćfinałowe starcie z Realem Madryt zakończone remisem.

1
Akcja prowadzona jest lewą stroną. Moura, grający na pozycji schodzącego napastnika dostaje podanie od bocznego obrońcy. Przebiega kawałek z piłką ścinając do środka i ściagając na siebie obrońce Realu z numerem 14, dzięki czemu napastnik pozostaje niekryty.

2
W tej sytuacji nie pozostało nic innego jak zagrać prostopadłą piłkę do Prosta, który z łatwością zamienił ją na bramkę.  To co rzuca się w oczy, szczególnie na pierwszym obrazku to odległości pomiędzy zawodnikami i ich ustawienie. Jak na dłoni widać trójkąty, w których poruszają się piłkarze.

To tyle. Zapraszam do pobierania i testowania. Link poniżej.
 

nju 451