Ryszard, ogierze! - usłyszałem zza okna. Przykładając twarz do szyby zauważyłem, że dłonie, które rozwarłem na parapecie, ubrudziły się od kurzu. Poszedłem je umyć i wróciłem na stanowisko. - Ryszard, dajesz, dajesz! - interesujący dźwięk z zewnątrz bardzo mnie zainteresował, lecz nie mogłem znaleźć jego źródła. Cóż za Ryszard? - kosmate myśli krążyły po mojej głowie. Rzuciłem okiem w stronę słońca, następnie nieco w dół, na piękną łąkę jak z tapety WIndowsa XP i zobaczyłem grupkę czarnych chłopców siedzących po turecku, w kółku. Klaskali w dłonie, krzyczeli, śpiewali radosne piosenki na cześć Ryszarda, a spocone z wrażenia dłonie wycierali w trawnik. Okrążyli oni wysokiego, ładnego, umięśnionego Murzyna, który podbijał piłkę kolanem głośno sapiąc. To było takie romantyczne! Zerwałem się, zbiegłem do niego, chciałem potrzymać przez moment jego zimną dłoń. Ściągnąłem go do siebie. Świetnie gotuje, gra w baseball i rozwiązuje sudoku. W dodatku niezły z niego defensywny pomocnik. Richard, bo tak brzmi jego prawdziwe imię, jest Nigeryjczykiem. Urodził się dawno temu i od małego lubił kopać okrągłe rzeczy - wspomina jego matka, próbująca skupić się na klejeniu talerza wikolem. Jest dość szybki, sprawny i wytrzymały. Ma mocną psychikę, lubi się wydrzeć na boisku. Jest bardzo skoncentrowany i nieźle gra głową. Jego największe zalety to jednak gra defensywna - krycie i odbiór. Richard często asystuje, rzadziej bierze udział w ataku (nie lubi strzelać). Jeśli jednak go zachęcisz, na pewno się skusi. Jest pokojowo nastawionym zawodnikiem, lubi słuchać rad, zwłaszcza, gdy je rozumie (a o to nie jest trudno, gdyż zna bułgarski). Z chęcią wystąpi w polskiej Ekstraklasie, nie potrzebuje wysokiego kontraktu. Wystarczy go przytulić i kochać, jak swojego. Jego zaletą jest również bułgarski paszport. Złoty chłopak.