Nie byłem zdziwiony gdy napłynęła oferta z Almerii. Byłem znanym człowiekiem w mieście. Uchodziłem za znawcę futbolu. Leniwi hiszpańscy bukmacherzy drżeli na dźwięk mojego nazwiska, a gdy pojawiałem się w ich biurach osobiście po ich minach można było wnioskować, że mają pełne gacie.

       Każdy gdzieś zaczynał. Myślę, że dobrze wypłynąć na szerokie wody z Hiszpanii. Ten kraj ma już swoją reputację, a hiszpańscy menedżerowie są cenieni również za granicą. Jako przykład podam chociaż popularnego w całej Anglii Rafę Beniteza. Tak więc, jak można było przewidzieć przyjąłem ofertę Alfonso Garcii. Kontrakt opiewał na 4 tys. funtów. Mafia, z którą miałem na swoje nieszczęście doczynienia, siedziała w pospolicie zwanym kiciu i nie zanosiło się, aby miała zmienić miejsce zamieszkania. Oprócz tego zacząłem się spotykać z piękną, ciemnooką Hiszpanką, która (jak mi się zdawało) zadurzyła się we mnie na śmierć. Byłem szczęśliwy. Mógłbym żyć tak zawsze. Na transfery otrzymałem 41 tys. To była pierwsza rzecz, która rzucała cień na moje szczęście. Jednak z przeszkodami radziłem sobie jak żmija- prześlizgiwałem się wokół nich. Jedyny sposób jaki przychodził mi do głowy to była sprzedaż jednego z bardziej doświadczonych graczy. Wkrótce mój wybór padł na Santiago Acasiete, 29-letniego środkowego obrońcę, który wydawał mi się przysłowiowym piątym kołem u wozu w mojej drużynie.

    Jak zawsze, na każdy towar znajduje się kupiec. Nie inaczej było w przypadku Santiago. Po kilku dniach, z konkretnymi pieniędzmi zgłosiła się francuska drużyna Toulouse FC. W ciągu kilkudniowych negocjacji udało mi się wynegocjować kwotę, która mnie usatysfakcjonowała- mianowicie milion funtów. Teraz mogłem zacząć działać. Dni i noce traciłem na penetrowaniu rynku transferowego. Szukałem młodych, wartościowych graczy po stosunkowo niskiej cenie. Wzmocnienia wymagały dwie formacje: defensywna i ofensywna. Planowałem wzmocnić boki obrony, oraz atak szybkimi zmiennikami. Po wielu nieprzespanych nocach i ciężko przepracowanych dniach znalazłem piłkarzy, którzy wydali mi się odpowiedni.

Byli to:

Michal Piter-Bucko, prawy bądź środkowy obrońca zakupiony z Tatrana Preszów:

Peter Pekarik świetny prawy obrońca:

Alberto Bueno wypożyczony z Realu Madrid:

Oraz prawdziwy demon szybkości.... KAMIILLL GROOOSICCCKI!:

Byłem wpełni usatysfakcjonowany transferami. Najbardziej szczęśliwy byłem po kupnie "Grosika". Udało mi się ocyganić Legię na 40 tys. funtów szterlingów. Kamil ma wchodzić jako dżoker, na zmęczonych obrońców rywala, nad którymi ma mieć przewagę dzięki swojej szybkości, determinacji i świetnym umiejętnościom induwidualnym, a gdy już się zaaklimatyzuje i rozwinie, ma grać w pierwszej jedenastce. Cieszę się również z Bueno. Z Negredo znają się z rezerw Realu, więc powinni owocnie współpracować.

Pekarik, zostanie pierwszym prawym obrońą. Ze swoją szybkością sprosta nawet najśmiglejszym skrzydłowym rywala. Piter-Bucko będzie łatał dziury w obronie w środku bądź z prawej strony, zależnie od konieczności.

Na takich czynnościach i rozmyślaniach dotrwałem do pierwszego sparingu. Nie było się czym stresować- sparingi to mecze o pietruszkę. Grając taktyką 4-4-2 z bardzo ofensywnie nastawionymi skrzydłowymi zostawiliśmy za sobą okres przygotowawczy, z którego byłem bardzo zadowolony.

Mój pierwszy mecz ligowy miał odbyć się 26 sierpnia. Przeciwnik był trudny- Zaragoza nie jest może zespołem z najwyższej półki, ale Diego Milito zawsze tworzy zagrożenie.

Był dzień 23 Sierpnia 2007 roku. Spacerowałem po wąskich uliczkach Almerii. W pewnym momencie uszłyszałem za sobą głos, który wyszeptał:

- To za szefa...

Jedyne co po tym czułem to silne uderzenie w tył głowy. Czułem jakbym leciał na sam dół Rowu Mariańskiego. Z głuchym jękiem osunąłem się na uliczny bruk...