Niby jest to 4-5-1, ale tej taktyki nie można do końca włożyć do konkretnej szufladki. Głównym jej założeniem jest gra krótkimi podaniami, coś na kształt tiki-taki, chociaż nie do końca. Cechą ustawienia jest wyraźny podział na formacje ataku oraz obrony. Zespół grający nim skupia się na ataku - strzelanie bramek to podstawa. Jedynie środkowi obrońcy nie uczestniczą w ofensywie, a defensywny pomocnik tylko w niewielkim zakresie. Charakterystyczny jest też bardzo wysoki pressing, który zaczyna już napastnik i skrzydłowi na obrońcach rywali.
Bramkarza właściwie nie będę omawiał, gdyż jest to najbardziej podstawowe ustawienie golkipera i, jeśli mamy utalentowanego zawodnika między słupkami bramki, zadziała świetnie. Jednak zawsze, niż liczyć na bramkarza, lepiej jest mieć dobrze ustawioną defensywę.

Dwóch dobrze zbudowanych środkowych obrońców, ustawionych głęboko, czeka na atak przeciwnika głównie w okolicach 16 m. Ich udział w rozegraniu ataku sprowadza się do odegrania piłki do kogoś z linii pomocy, bądź do bocznego obrońcy.

Boczni obrońcy nastawieni są mocno ofensywnie. Ich zadaniem jest podłączać się do ataku, pojedynki 1 na 1 z rywalami i szukanie okazji do dośrodkowania lub prostopadłego podania. Ich zadaniami defensywnymi jest pressing na skrzydłowych przeciwnika na długości całego boiska oraz pomoc w odbiorze piłki pomocnikom w środkowej części boiska.

Defensywny pomocnik - od niego rozpoczyna się atak. Jest łącznikiem pomiędzy obrońcami a graczami nastawionymi ofensywnie. Jego zadaniem jest wprowadzanie piłki do gry krótkimi podaniami, bądź rzadko, kiedy nadarza się okazja, szukania długiej prostopadłej piłki do atakujących. Jednak jego główną rolą jest defensywa - rozbijanie ataków przeciwnika w środkowej strefie boiska.

Para środkowych pomocników różni się od siebie zadaniami. Jeden z pary w roli typowego środkowego pomocnika służy jako wsparcie ataku. Ma on utrzymywać pozycję w środkowej strefie, szukać podań do wyżej ustawionych partnerów oraz grać wysokim pressingiem. Drugi z pary gra jako wysunięty rozgrywający. Ustawiony jest pomiędzy liniami pomocy a obrony przeciwnika. Zbiera piłki od partnerów z pomocy i zagraniami z głębi pola zaczyna atak. Głownie szuka podań otwierających drogę do bramki rywala, zagrań na skrzydła bądź strzałów z dystansu. Jeśli zawodnik grający na tej pozycji jest dobrym dryblerem, warto pozwolić mu na częstsze rajdy z piłką i szukanie pojedynków jeden na jeden.

Wyżej ustawiona jest para skrzydłowych grających jako schodzący napastnicy. Gdy otrzumują piłkę, schodzą z nią do środka, szukając miejsca na podanie do napastnika, bądź strzału. Mają także za zadanie pokazywać się i wychodzić do prostopadłych piłek w pole karne. Dlatego dobrze, jeśli lepsza noga schodzącego napastnika jest przeciwna do strony po której gra.

Najwyżej na szpicy ustawiony napastnik ma zadanie "kompletnego napastnika". Oznacza to, że musi łączyć w swojej grze cechy rozgrywającego i snajpera. Czeka na zagrania od kolegów, ale sam także uczestniczy w rozegraniu i stwarza sytuacje partnerom. Jednak jest to bardzo wymagająca rola i jeśli nie dysponujemy odpowiednim piłkarzem równie dobrze sprawdza się rola wysunietego napastnika jak i cofnietego napastnika.

Do tej taktyki najlepiej sprawdza się zestaw poleceń:
- utrzymanie piłki,
- rozegranie piłki po ziemi,
- skrócenie pola gry,
- nękanie rywali,
- podania między obrońców,
- podania na wolne pole.

Jeśli gramy z mocniejszym rywalem to warto mentalność ustawić na kontratak przy tych samych poleceniach, natomiast kiedy musimy gonić wynik, zamienić utrzymanie piłki na piłka do przodu.

Taką taktyką udało mi się zdobyć wiele trofeów. Wszystkie polskie tytuły oraz LE i Superpuchar Europy z Lechem, mistrzostwo Niemiec z Borussią oraz wszystkie hiszpańskie rozgrywki i LM z Sevillą.