Ostatnio na naszych łamach pojawiają się same super misie. Czas na drobną odmianę. Tym razem chciałbym przedstawić Wam kogoś, o kim w samych superlatywach wypowiada się cały mój sztab szkoleniowy. Ahmet Mujdragić to efekt niekoniecznie uboczny wycieczki jednego z moich scoutów do Serbii. Chłopak otrzymał tak fantastyczną rekomendację, że musiałem go sprowadzić. Cały czas wszyscy sugerują mi, że powinienem wystawiać bośniackiego Serba w pierwszym składzie Polonii. Niestety pozostaję nieugięty i wystawiam Ahmeta jedynie w meczach o pietruszkę lub inne warzywo. Czy to moja wina, że nie jestem miłośnikiem zdrowego trybu odżywiania? To nie ja zrobiłem z Czesława, który próbuje śpiewać gwiazdę. Tak czy inaczej Mujdragić cały czas stanowi integralną część mojej drużyny. Dba o morale, zapewnia kolegom rozrywkę, funduje obiady i napoje wysoko mineralizowane. Wydaje mi się, że zaakceptował swoją rolę, chociaż od czasu do czasu marudzi, że chciałby więcej grać. Niby narzeka, a jak chciałem go wypożyczyć do filii to kręcił nosem. Druga liga słowacka mu się nie podoba. Fajny chłopak, ale jednak frędzel. Ahmet urodził się 13 maja 1986 roku w Nowym Pazarze. Ma 187 centymetrów wzrostu i jest wychowankiem miejscowego FK (chodzi o klub piłkarski, gdybyście nie wiedzieli). W klubie tym gra prawdopodobnie po dziś dzień z małą przerwą na gościnne występy w Josanicy. Serb jest młodym, zrównoważonym piłkarzem. Jak wieść gminna niesie, podobno swego czasu pozostawał w orbicie zainteresowania trenerów młodzieżowej reprezentacji Serbii. Jak na mój gust jest to świetna rekomendacja. Mujdragić nie jest wybitnie utalentowanym zawodnikiem, ale może być przydatny jako solidny zmiennik. W klubach z 1.ligi polskiej może stanowić nawet ważne ogniwo w teorii walki o awans do wyższej klas rozgrywkowej. Ahmet bardzo dobrze wygląda pod względem fizycznym i psychicznym. Do jego największych zalet należą: siła, skoczność, szybkość, determinacja, koncentracja i współpraca. Technicznie także nie jest najgorzej. Ma to, co każdy obrońca mieć powinien - nieźle kryje, gra głową i odbiera. Cena – w sam raz dla klubów z bardzo ograniczonym budżetem. Serb najlepiej sprawdzi się w słabiutkich klubikach z najniższych lig. Zdecydowanie polecam go graczom prowadzącym ekipy z drugiej, to znaczy pierwszej ligi polskiej - ciągle nie mogę przyzwyczaić się to tego nazewnictwa. „Pean to pieśń dziękczynna lub tryumfalna wywodząca się z tradycji starożytnej Grecji. Pean kierowany był do olimpijskich bogów, w szczególności do Apollo. Współcześnie pean jest rzadko używaną formą muzyczną, nie posiadającą sformalizowanej struktury. Peany charakteryzuje nastrój podniosłej radości.”