Ta taktyka rodziła się w ogromnych bólach. Co najciekawsze, gdy dążyłem do ostatecznej wersji tego ustawienia, zaczynałem grać ze skrzydłowymi. Naczytałem się różnorakich komentarzy, że dużo bramek strzelanych jest po centrach z bocznych sektorów boiska, więc chciałem podążać za trendami. Jednakże, cały czas coś mi nie pasowało. A to nikłe posiadanie piłki przez prowadzony zespół, czasem bardzo niski odsetek szans tworzonych przez moich piłkarzy, by wspomnieć jeszcze o częstej masakrze, którą fundowali mi moi rywale. Czara goryczy się jednak przelała. A gdyby tak stworzyć strategię, która opierała by się na grze środkiem pola? Taka myśl zakiełkowała mi w głowie. Nie, to nie może się udać. Przecież przez ostatnie dwie, lub trzy edycje gry próbowałem tworzyć różne wariacje w tym temacie i zawsze kończyło się tak samo. Klapą. Coś mnie jednak tknęło, by ostatni raz w tym kierunku zadziałać. I tego kompletnie nie żałuje.

Zacznijmy od ogółu. Taktyka, jak możecie domyśleć się z pierwszych akapitów opisu, opiera się na grze w centralnej strefie boiska. Charakteryzuje się zmasowanym atakiem i dla równowagi bardzo solidną obroną. Bardzo ważnym punktem w tym ustawieniu jest procent posiadania piłki, który udało się wyrównać z rywalami, w stosunku do wcześniejszych prób. Warto nadmienić także, że gracze tworzą okazje do strzelania bramek jak opętani. Co ważne, nieistotne jest, kogo mamy za przeciwnika. Bayern, Legia, czy Manchester City. Bez różnicy. Byle do przodu.

Słowo o poleceniach drużynowych. Niskie tempo, ciągły pressing na przeciwniku (za wyjątkiem bocznych obrońców, ale o tym szerzej w dalszej części opisu), krótkie podania, wyprowadzanie piłki spod własnego pola karnego spokojnie, bez wybijanki, która często denerowała mnie przy moich poprzednich taktykach. Duża swoboda w wychodzeniu poza schemat gry, kończąc na częstych rajdach z piłką, w czym lubują się środkowi pomocnicy. Aha, zapomniałbym, lepiej miejcie szeroką kadrę, rąbią przeciwników aż miło. To tak krótko.

Teraz polecenia dla poszczególnych pozycji, szybkie porady, jakimi cechami muszą odznaczać się piłkarze, by taktyka przynosiła porządane rezultaty i ogólne spojrzenie w jaki sposób odbywa się cała zabawa.

Bramkarz (bramkarz libero: atak) - tutaj musimy postawić na golkipera, który dobrze gra nogami, coś w stylu Manuela Neuera, czyli także taki, który nie boi się wyjść poza własną szesnastkę i z reguły nie popełnia przy takich akcjach błędów. To po pierwsze. Po drugie, musi bardzo dobrze grać jeden na jednego, przydaje się wtedy wysoki współczynnik równowagi. Wyprowadzając piłkę, bramkarz stara się grać w boczne sektory boiska, z reguły do skrajnych defensorów, lecz nie zawaha się, by w razie potrzeby szybkim wykopem lub wyrzutem uruchomić przednie formacje.

Środkowi obrońcy (środkowy obrońca: stoper) - dobra gra głową (wiadomo przydatne w obronie i ataku), odbiór, krycie, koncentracja, decyzje, przewidywanie, podania. Te atrybuty muszą być na wysokim poziomie. Stoperzy, zresztą jak cały zespół, biorą udział w budowaniu akcji. Zdarza się, szczególnie po nieudanych rzutach rożnych, czy wolnych, że operują piłką blisko pola karnego rywala. Skuteczni przy stałych fragmentach gry.

Lewa/Prawa Obrona (boczny obrońca: atak) - moim zdaniem największe odkrycie. Zdobywają dużo bramek, po ofensywnych wejściach w strefę rywala. Ustawione mają "częściej centruj", co skutkuje tym, iż gdy zachodzi taka potrzeba, to zazwyczaj środkowi pomocnicy uruchamiają ich przy linii na połowie przeciwnika, a stamtąd idą zabójcze ostatnie podania. Wspomniałem wcześniej, że jako jedyni z zespołu mają zaznaczone "mniej pressingu". Wzięło się to z wyrywy, jaka powstawała w bloku defensywnym, gdy grę prowadził przeciwnik. Po ustawieniu na tę opcję, problem zniknął. Jednym zdaniem, piłkarz, którego postawimy w takiej roli musi być w ataku zabójczym skrzydłowym (szybkość, przyspieszenie, wykańczanie akcji, opanowanie etc.), a w obronie, jak to w obronie, powinien dobrze bronić (przewidywanie(!), odbiór, krycie etc.). Oczywiście, polecam, aby w poszukiwaniu idelanego gracza, bardziej skupić się na walorach defensywnych.

Defensywny Pomocnik (cofnięty rozgrywający: wsparcie) - często w linii ze stoperami, taki obraz widoczny jest najczęściej przy wyprowadzaniu akcji. Typowy łącznik formacji obronnej i ofensywnej. To on inicjuje większość naszych ataków. Raczej podaje do najbliższego, bardziej kreatywnego zawodnika. Bierze udział we wszystkich akcjach zaczepnych. Jak to bywa przy graczach ustawionych na tej pozycji, wypada by dobrze odbierał piłkę rywalom.

Środkowi pomocnicy (wysunięty rozgrywający: atak) - hulaj dusza, piekła nie ma. To krótkie oddanie tego, co wyprawiają zawodnicy ustawieni w tej roli. Dwa mózgi zespołu (a kto, powiedział, że może być tylko jeden) - najwięcej asyst, sporo goli. Dobrze było by, aby odznaczali się wysokim atrybutem "strzały z dystansu". Kreatywność, podania, gra bez piłki, szybkość (często pojawiają się na skrzydłach), technika. To tylko niektóre z najważniejszych cech, które muszą mieć rozwinięte na wysokim poziomie.

Ofensywny pomocnik (klasyczna 10: atak) - raczej nie angażuje się w działania obronne, w ataku jest tak naprawdę trzecim napastnikiem. Powinien mieć wysokie atrybuty, analogicznie jak w przypadku środkowych pomocników. Strzela masę bramek, często wchodząc między dwójkę z pierwszej linii, choć w poleceniach dałem mu "rzadziej strzelaj", to dostając tzw. patelnie od partnerów, nie zwykł ich marnować. Wykańczanie akcji i opanowanie - wysokie atrybuty z serii "must".

Środkowi napastnicy (kompletny napastnik: wsparcie) - budują akcje wspólnie z drużyną, asystują i strzelają gole, czyli... Kompletni napastnicy. Nic dodać, nic ująć.


Podsumowując, bowiem warto to odnotować, w obronie formacja to: 2-3-2-3, a w ataku: 2-5-3, tak to przynajmniej wygląda na boisku.