Bohaterem zostaje się nagle, ni z tego ni z owego. Tak właśnie legendą belgijskiej kadry pokonującej kolejnych przeciwników na drodze do Mistrzostwa Europy 2016 ochrzczono pana, któremu poświęcę kilka zdań w tym opisie. Rodzice Ziguy'ego Badibangi jak spora część Belgów skądś przybyli. W ich przypadku była to Demokratyczna Republika Kongo. W Europie spodobało im się bardziej i dzięki temu potomek państwa Badibangów przyszedł na świat w Brukseli, 26 listopada 1991 roku. Lubił grać w piłkę, a jak wiadomo, jedynym rozsądnym klubem w tym mieście jest Anderlecht i to właśnie tam rozwija się kariera Ziguy'ego. Idzie mu dość dobrze, jak na razie zaliczył 16 występów w pierwszym składzie Fiołków. W seniorskiej kadrze Belgii jeszcze nie zadebiutował, ale ma na koncie 2 spotkania w reprezentacji U-21. Jestem wręcz zaszokowany jego atrybutami fizycznymi. Miałem pisać, że tradycyjnie już czarnoskóry zawodnik z korzeniami w Afryce bryluje w tym aspekcie, ale jest zupełnie odwrotnie. Owszem, dogoni antylopę, ale z Kenijczykiem na 1500 metrów przegra. Nigdy też nie pobije słonia ani nie doskoczy do głowy żyrafy. Szok. Technicznie jest już lepiej. Drybling i technika na tak, dośrodkować umie, strzelić z dystansu jak najbardziej. Na szczęście Ziguy posiada typowe dla swojego pochodzenia cechy. Jest bardzo pracowity i waleczny. Będą z niego ludzie, na pewno. Nie, żeby zgarniał Złote Piłki i Złote Buty, bo to notorycznie zawsze i wszędzie zrobi za wszystkich Messi (doceńcie jego wielkie serce, tak się poświęca, biedaczek...), ale na pewno da wam kilka chwil uśmiechu, a jeśli prowadzicie reprezentację Belgii, tak jak ja, może wygrać wraz z Lukaku i Mirallasem EURO 2016. A, transfer. Zapłaćcie Anderlechtowi z dwa miliony, a Ziguy będzie wasz. Wraz z salonem fryzjerskim, bo ktoś mu musi wiązać dredy.