Piątkowy wieczór, godzina 23:00. Za oknem deszcz, który od dobrych kliku godzin pada w najlepsze. Wszystkie spotkania piłkarskie zaplanowane na tenże dzień właśnie się zakończyły, więc co za tym idzie plany na resztę wieczoru ograniczyły się do minimum. Ze względu na studencki tryb życia sen to póki co ostatnia rzecz o jakiej myślę, więc nie zastanawiając się ani sekundy dłużej sięgam po najlepszą piłkarską grę w historii wszechświata. Sęk w tym, że nie mam na myśli najnowszego tworu EA Sports i Electronic Arts, oraz Konami, gdyż obie gry, które rywalizują ze sobą od niespełna 20 lat o miano najlepszej piłkarskiej gry w historii, w starciu z mistrzynią wśród mistrzyń i legendą wśród legend na starcie skazane są na nieuniknioną porażkę. Football Manager (do 2005 roku Championship Manager), bo o nim mowa, każdemu piłkarskiemu sympatykowi winien być znany równie dobrze co "Ojcze nasz", czy "Mazurek Dąbrowskiego". Niewyobrażalna ilość godzin jaką poświęciłem grając w popularnego „FM-a” prawdopodobnie już teraz oscyluje w granicy miliarda i nic nie wskazuje na to by liczba ta miała stanąć w miejscu. Mało tego, z dnia na dzień rośnie.

 

Po uruchomieniu gry i wczytaniu kariery, którą od dobrych kliku miesięcy kontynuuję, pierwsze co robię to poszukuję kolejnego diamentu do oszlifowania. Nie będę ukrywał – jestem wielkim zwolennikiem kupowania hurtowo młodych graczy, tak by w przyszłości mieć z nich jak najwięcej pożytku w pierwszym zespole. Swoją powinność realizuję od pierwszej edycji Football Managera i planuje kontynuować ją tak długo jak tylko będę w stanie utrzymać myszkę w dłoni. Przez moją „listę życzeń” przetoczyło się setki tysięcy zawodników wyselekcjonowanych przez najlepszych pracowników klubowych mających na celu znaleźć przyszły „wielki talent”. Duma i nieopisana radość tuż po zaobserwowaniu w „informacjach”, iż nasz młodzian osiągnął wcześniej wspomniany status sprawiają, że głód zdobywania kolejnych perełek jest coraz większy. „Określany jako nowy Franc Beckenbauer”, czy „lansowany jako nowy Rivaldo” to tylko jedne z nielicznych tytułów, które w trakcie rozgrywki dane było mi zaobserwować, a było ich naprawdę mnóstwo. Zresztą każdy szanujący się gracz doskonale wie o czym mówię.

 

Nie oznacza to jednak, że każdy co do joty młody rzemieślnik futbolowego rzemiosła zostaje od razu nowym Marodoną czy Pele. Przykład z życia wzięty - Michael Johnson - wychowanek Manchesteru City, środkowy pomocnik młodzieżowej reprezentacji Anglii. Poprzez nieprzeciętne występy w barwach "The Citizens" z miesiąca na miesiąc coraz mocniej pukał do drzwi pierwszej reprezentacji "Synów Albionu". Niezdrowy tryb życia połączony z notorycznymi kontuzjami sprawiły, że piłkarz określany swego czasu "nowym Gerrardem" został zmuszony zawiesić buty na kołku w wieku 24 lat.

 

Dla młodego, perspektywicznie rozwijającego się młodziaka dorosły świat piłki to szczyt marzeń. Szansa na zrobienie kariery nie zdarza się często, czasem potrzeba naprawdę sporo poświęcić, ażeby się w nim znaleźć. Niestety młodzi gracze często nie zdają sobie sprawy z konsekwencji jakie przypisane są im z tytułu zostania profesjonalnym piłkarzem, a nieustanna presja, rywalizacja i pieniądze to tylko jedne z wielu czynników powodujących, że po dziś dzień Evandro Roncatto, Freddy Adu, czy Kerlon nie są wymieniani jako najlepsi piłkarze na swoich pozycjach w swoim kraju, nie mówiąc już o Europie czy świecie. Chcąc się zmierzyć z brutalnym światem, który z zewnątrz wygląda na idealny i bezproblemowy, gracze zapominają nie tylko o zachowaniu trzeźwości umysłu, umiarze i rozsądku, ale nade wszystko o pokorze. Tej ostatniej - dla mnie najważniejszej cnoty moralnej, którą powinien charakteryzować się człowiek (nie tylko piłkarz) - brakuje u nastoletnich graczy po dziś dzień i nie zanosi się na to, by miało się to kiedykolwiek zmienić.

W dziesięcioczęściowym cyklu, poświęconym największym (moim zdaniem) talentom każdej części Football Managera, raz jeszcze będziemy mogli powrócić do tych jakże wspaniałych czasów w trakcie których odkryte przez nas talenty lśniły swoim blaskiem pozwalając nam cieszyć się ich grą przez długie wirtualne lata kariery.

 

Na pierwszy ogień idzie Football Manager 2005, który swoją premierę zawdzięcza rozłamowi pomiędzy studiem Sports Interactive, a spółką Eidos Interactive, które do 2004 roku wspólnie produkowały serię gier Championship Manager. Kiedy oficjalnie 12 lutego 2004 roku SI ogłosiło przejęcie marki Football Manager dziewięć miesięcy później tj. 10 listopada, świat otrzymał grę niespotykaną do tej pory. Po odłączeniu Eidos utrzymał licencję na używanie nazwy „Championship Manager”, natomiast SI, które podpisało umowę z firmą Sega, zatrzymało bazę danych, kod i toolsety gry. Pierwszą zmianą (dla mnie osobiście jedną z lepszych) była możliwość zmiany każdego elementu graficznego gry, tworzenia nowych skórek, dodawania do gry stroi i herbów zespołów oraz zdjęć zawodników i sztabu szkoleniowego. Swego czasu sam zajmowałem się tworzeniem kits/face/logopacków i do dzisiaj nie wyobrażam sobie by w mojej grze miało ich zabraknąć. Drugim aspektem odróżniającym nowego FM-a od wcześniejszych wersji była możliwość prowadzenia rozgrywki w jednym z 5 tysięcy aktywnych zespołów z 51 krajów z całego świata. CM 03/04 legitymował się 96 ligami z 42 krajów i bazą danych na 200 tysięcy graczy z całego globu. Dodatkowo niezmiernie cieszył mnie wówczas fakt, iż wraz z wyjściem nowej serii nie zniknęły stare dobre „kuleczki”. Po dziś dzień – w erze trybu 3D – nadal mają swoich wiernych zwolenników, a nowinki techniczne niepotrzebnie tylko zapychające i obciążające wydajność komputera są zbędnym i nikomu niepotrzebnym dodatkiem.

 

Dość już liczb i zbędnego dywagowania, pora na konkrety!