Zanim do właściwej treści przejdę - jestem Sendar, gram w Football (Championship) Managera od wersji CM3, trzymając się SI; graczem jestem przeciętnym - dało się wygrać wsio Atletico Madryt czy Charltonem (w starszych wersjach, kiedy grał jeszcze w Premiership), zdarzyło spaść Arsenalem, jak w życiu; od czasu do czasu używam edytorów, lecz jedynie do zmian w sztabie szkoleniowym (żadne hokus pokus z finansami czy bazą); na grę poświęcam kilka do kilkunastu godzin w tygodniu (bardzo zależy) i preferuję długie kariery (najlepiej, kiedy w grze są sami newgeni ;) ). Tyle tytułem wstępu.

Czy jestem prawdziwym graczem? eFeManiakiem? - zadajecie sobie czasem takie pytanie? Ja zadaję je sobie za każdym razem czytając scenowe dyskusje. Kłócimy się o poziom trudności gry (HC albo śmierć), o używanie edytorów, o jakość samej gry, używanie czyichś taktyk, reżimów, talentów, itd. Każdy przy tym uważa, że ma rację, i ci, którzy myślą tak jak on również, a reszta mogłaby się zamknąć i w końcu przyznać do błędu. W pewnym sensie się do tego dołączę, bo mam zamiar przyczepić się do kilku poruszanych w komentarzach spraw. Ale nie chciał bym zarazem tworzyć jedynej prawdy. Ot, wyrażam swoje zdanie, i myślę, że szczególnie ograni ze starszymi wersjami gry w paru punktach mi przytakną.

FM 2011, podobnie jak każda poprzednia część gry wywołał wiele emocji. Jedni się zachwycają, że to najlepsza część gry, inni narzekają, że znowu bugi, że agenci do dupy, itd. Jedna strona zakupiła go, druga olała, kontynuując kariery w poprzednich wersjach. I jak to zwykle bywa, wszyscy chcieliby udowodnić rację innym. Ja zamierzam za to bronić... samej gry. Dla mnie 2011 to najnowsza odsłona gry, mojej ulubionej gry, której stestowałem każdą wersję (a obecnie mam zainstalowane FM2011, oraz CM3 i Cm03-04), i która zawsze będzie grą najlepszą. Zawsze rozpocznę nową grę, czy to na demie, czy to na wyczekiwanym w dniu premiery pudełeczku. Zawsze pierwsza kariera obowiązkowo w ManU, żeby pograć czymś silnym i ocenić, co się aktualnie sprawdza i co silnik meczowy preferuje. Kolejne kariery w ulubionych klubach. Na koniec, znudzony tymi samymi nazwiskami i przeciwnikami kariera egzotyczna - a to najniższa możliwa liga, a to jakieś piłkarskie zadupie, któremu trzeba wytłumaczyć, co to piłka, co to bramka, i dlaczego Real jezd gópi, a Barca rulez. Zaczynałem grać, kiedy tryb 2D był jak samochód dla starożytnych Rzymian. Mecz się czytało, nie oglądało. Dobór piłkarzy oparty był na mniejszej liczbie atrybutów. Potem oglądało się kulki, kupowało Trifonova, Harasimowicza, Todorova, braci Tsigalko, paru chłopaków z Suazi, i można było z każdym polskim klubem podbijać Champions League. Następnie przyszedł czas użerania się z mediami, pojawił się tryb 3D. Teraz agenci, poprawione 3D, i co też ważne, a czego wcześniej nie było - masa dodatków, grafiki. O, i jeszcze zabawa z gra w sieci. 

Przez ten czas nie zmieniło się jedno - nadal kocham piłkę, i nadal mam frajdę (choć to za mało powiedziane) z gry. Nadal opierdzielam zawodników, nadal powtarzam wskazówki w monitor, i nadal potrafię rozwalić z bezsilności klawiaturę. Ciągle zdarza mi się rozrysować sobie taktykę na kartce, wraz z doborem zawodników, zanim zrobię to w grze. Rodzina i znajomi wciąż mają mnie za wariata. I ja nadal śledzę wyniki drużyn i zawodników, krórych miałem okazję "prowadzić". I właśnie dlatego uważam, że jestem prawdziwym graczem - bo dla mnie liczy się tylko gra, nie zawarta w niej grafika, i nie dostępne w niej coraz nowsze opcje. Manager, czy Championship, czy Football jest jak samochód - nieważne ile ma KM, jakie zamontowane systemy i jaką prędkość max., wystarczy, że jedzie do przodu. Raz może być szybciej i wygodniej, raz nie - ale i tak kocham jeździć :) czego wszystkim w tym okresie świąteczno-noworocznym życzę.