- Więc jak to z Tobą było, co?- zapytał dość otyły jegomość zwany potocznie Julkiem, popijając Jasia Wędrowniczka, by zaraz potem skwasić się pod wpływem wysokooprocentowanej whisky.

- Nie mów, że nie pamiętasz, słyszałeś to już setki razy. Nie chcę cię zanudzać, kolejną przydługą historią.

-Nie daj się prosić. Wiem że lubisz opowiadać, jak to z Lechem było.

- Prosi się świnia- żachnąłem się lecz w głębi duszy wiedziałem, że skubany konus ma rację. Uwielbiałem wracać do tego sezonu. Nie dlatego, że być może był najlepszy w karierze, nie dlatego że w tym czasie byłem młody i pełen zapału gotów roznieść w pył wszystko i wszystkich stających na drodze, ale po prostu dlatego że był pierwszy, nieznany i dziewiczy.

- Ehh - westchnąłem, pociągnąłem łyk zielonej herbaty (nienawidzę paskudztwa, ale dobrze działa na trawienie więc pije) i zacząłem opowiadać:

Osiągnęliśmy historyczny sukces. Całkowicie zdominowaliśmy ligę, przy niewielkich nakładach finansowych, oraz zdobyliśmy Puchar Polski. Było to o tyle niespodziewane, że nikt na mnie nie stawiał. Kibole na początku pomstowali i spluwali przy każdym wymienieniu mojego nazwiska. Nigdy nie zapomnę jednej sytuacji na Starym Rynku, gdy tuż po zakończeniu sezonu przygotowawczego do pierwszej rundy podeszło do mnie 7 zupełnie trzeźwych kibiców uprzejmie prosząc o rezygnację z zajmowanego stanowiska menadżera Lecha Poznań. Było wesoło, a takich emocji nie zaserwowałby mi żaden roller caster. ;] Tych Panów serdecznie z tego miejsca chciałbym pozdrowić.

Najgorszym jednak wspomnieniem z tego sezonu, a raczej presezonu był przegrany przeze mnie sparing z rezerwami Chealsy 0:4.

- Mieli rację, po takiej wtopie to bym i ja chętnie zasponsorowął taczke, by cię wywieźć za rogatki miasta- wtrącił Grubas

- Na porażkę...- ciągnąłem niezrażony-  nałożyło się wiele elementów, tym nie mniej po meczu żegnały mnie gwizdy i chusteczki. Na szczęście pozostawiono mnie na stanowisku, wszyscy presje wytrzymali i udało się wygrać przekonująco pierwszy mecz ze Śląskiem Wrocław 0:2. Wszystko ułożyło się znakomicie. Wysiłek włożony w okres przygotowawczy zaprocentował genialną passą bez porażki.

Wzmocniłem się 2 zawodnikami, Lucasem z Karpaty Lwów kupionym za spore pieniądze, jak na budżet transferowy naszego klubu 75 tys funtów, a także Aldo Baeza z AS Trenczyn za 50 tysięcy. Ogólnie ten drugi okazał się być troszkę gorszym zawodnikiem ale to głównie dlatego że w systemie którym graliśmy 4231 nie było miejsca na tak defensywnie grającego pomocnika. Jedynie w wariancie defensywnym 41221 z ofensywnymi skrzydłowymi go potrzebowałem. Jednakże niezbyt często graliśmy w takim ustawieniu. Lech Poznań grał przede wszystkim ofensywnie. Krótkie szybkie rozegranie przez genialnych pomocników. Głównie to oni wygrywali większość meczów. Doceniam jednakże również kunszt obrony.

Generalnie najczęściej grającymi zawodnikami byli:

w obronie: Wołąkiewicz, Arboleda, Djurdjević, Wojtkowiak a także młody Kamiński (zawsze czysto, zawsze sucho, zawsze pewnie – samo się nasuwa porównanie z pewnej reklamy dla najmłodszych). Na bramce królował Burić. Wyróżniłbym także młodego Tomasza Kędziore na prawej obronie podczas absencji Wojtkowiaka. Dobrze zapowiadający się młodzian.

w pomocy: Murawski, Krivets, Tonev, Lucas od czasu do czasu Możdżeń, Injać i zakupiony uprzednio wspomniany Baez. Młody Golla grał niezbyt często. Wyróżniłbym także Ślusarskiego – niby nie taki młody ale troche ważnych bramek zdobył mimo iż grał jako atakujący skrzydłowy.

w ataku: nie kto inny jak Artjom Rudnevs rozdawał karty. Zdziwiła mnie jednak skuteczność z jaką zagrał jego zmiennik – Vojo Ubiparip. Koleś gdy zrezygnowałem z Artjoma będącego bez formy wszedł na boisku w 4 meczach z rzędu zasuwał gola za golem. Dzięki temu miałem naprawdę ból głowy kogo wystawiać. Wspomnę także o młodym Wiktorze Bagińskim, mimo że zagrał jak już wszystko było jasne zdołał wpisać się na listę strzelców. Fajnie że mu się udało.

Momentem zwrotnym była oferta za Artjoma jaką nadesłała Aston Villa. Podziwiam zarząd, że mimo bajońskich kwot jakie oferowali za niego Anglicy, pozostawili go w klubie. Koniec końców 6 mln funtów piechotą nie chodzi. Sam się łamałem czy się zgodzić. W myślach zmieniałem już priorytety transferowe. Jednak Łotysz został z nami. Trochę kręcił nosem, ale po rozmowie z nim było już ok. Dołączył do nas jeszcze w przerwie Michael Goerlitz z wolnego transferu, ale nie grał pierwszych skrzypiec.

- A najtrudniejszy mecz jaki przyszło wam rozegrać?

- Najtrudniejszy mecz? Z Zagłębiem Lubin na początku drugiej rundy 2:2. Wyszarpany remis, później jednak poszło z górki. Ktoś powie, przecież przegraliście dwa mecze.. z Wisłą i z Górnikiem, one nie były trudniejsze bla bla bla, ale po meczu z Bełchaowem a więc 4 kolejki od końca mieliśmy już mistrza. Te mecze nie miały znaczenia........ No może jedynie dla rezerwowych którzy chcieli się pokazać. Tak oto było w tym sezonie. Historia.

- Oj tak, historia.. Ale jaka piękna. Wszyscy pękali z dumy.

- Ano - dopiłem herbatę i zadumałem się chwilę. - Ale i tak najbardziej intensywny był sezon drugi. Do dzisiaj chyba odrabiam braki snu z tego okresu.

Tamto okienko transferowe... myślałem że mnie zabije.- przymknąłem oczy by dokładnie sobie przypomnieć jak to ze mną wtedy było. Długo jednak nie trwało a zapadłem w .. drzemknę. Ocknąłem się całkiem sam w ciemnym pokoju z niedopałkiem papierosa w ręku i odparzonym palcu wskazującym.

WTF!!!! Przecież ja nie pale!! Chwilkę zajeło mi rozszyfrowanie sytuacji... Przeklęty Julas! Niechaj jutro wpadnie w moje łapy. Odwdzięczę z nawiązką, już wiedziałem co mu zrobię:>