Mniej lub bardziej udane bywają również moje przygody z FM-em. Jak niektórzy zapewne wiedzą, jestem fanem gry w niższych ligach europejskich i lubuję się w wielosezonowych karierach od zera do menedżera. W FM 2005 eksperymentowałem z drużyną Thurrock, w FM 2006 rozegrałem jedną z najbardziej satysfakcjonujących karier w baskijskim Portugalete (po szczegóły odsyłam tutaj), zaś FM 2007 to czas heroicznych bojów w lidze duńskiej (Bronshoj) i słoweńskiej (Livar).

Za każdym razem kierowałem się tą samą filozofią: wybieram ligę, której kompletnie nie znam, a klub na chybił-trafił z najniższej dostępnej klasy rozgrywkowej. Wówczas mam gwarancję interesującej rozgrywki, a i wyszukiwanie ciekawych zawodników sprawia ogromną satysfakcję. Największym plusem takiego sposobu gry jest jednak brak przerostu formy nad treścią - krótko mówiąc, w małych klubach o niskiej reputacji liczy się przede wszystkim taktyka. Transfery są sprawą tak efemeryczną, że nie warto z nimi wiązać wielkich nadziei - mało kto przychodzi do takich klubów, a namówienie do gry piłkarza o sensownych umiejętnościach graniczy z cudem. Trzeba zatem rzeźbić z tego, co się dostaje z dobrodziejstwem inwentarza przy podpisywaniu kontraktu. I nie ma znaczenia, że w składzie masz tylko jednego prawego obrońcę i pięciu lewoskrzydłowych - jak prezes każe się utrzymać i nie daje ani grosza na wzmocnienia, trzeba kombinować. I to właśnie dodaje smaczku.

W tym roku los rzucił mnie do Belgii - objąłem trzecioligowe Verviers. Mało kto zdaje sobie sprawę, że liga tego niewielkiego kraju ma sporo plusów. W miarę wyrównany poziom drużyn pozwala na otwartą rywalizację o wysokie miejsca już w pierwszym sezonie, niezależnie od tego jaki klub obejmiesz. Tu wszystko zależy od Twoich umiejętności - praktycznie każdy zespół może być zarówno na pudle, jak i w strefie spadkowej. Co więcej, możliwości awansu są naprawdę duże - oprócz zwyciezcy ligi o promocję w play-offach walczą trzy kolejne dużyny, a więc nie trzeba nawet ukończyć rywalizacji na podium, by drugi sezon rozpoczynać już w wyższej klasie rozgrywkowej! W drugiej lidze jest jeszcze weselej - tam do awansu wystarczyć może nawet piąte miejsce.

Stosunkowo niewielka liczba meczów w Belgii pozwala na zatrudnianie zawodników z niewielkimi brakami kondycyjnymi. Oprócz ligi gra się jedynie w krajowym pucharze - i bardzo dobrze, bo namnożenie mało znaczących rozgrywek rzadko kiedy przypada komukolwiek do gustu.