Unio Esportivo Lleida

 

Rok założenia                                    1939

 

Stadion                                              Camp d’Esports, Lleida

 

Pojemność stadionu                           13500

 

Lleida: miasto w Hiszpanii, w środkowej Katalonii nad rzeką Segre, 120 tys. mieszkańców. Położona ok. 160 km od Barcelony, 103 km od Tarragony i 146 km od Saragossy. Stolica prowincji o tej samej nazwie. Najważniejsze miasto katalońskie w głębi lądu. Tradycyjny ośrodek rolniczy, od drugiej połowy XX w. również przemysłowy (przetwórstwo) i usługowy. Stolica biskupstwa. Siedziba uniwersytetu. Stare centrum miasta rozciąga się na prawym brzegu Segre, wokół wzgórza, na którym wznosi się średniowieczna katedra (la Seu Vella – Stara Katedra) – najbardziej charakterystyczny gmach Lleidy (widoczny w logo klubu). Równolegle do rzeki biegnie Carrer Major, reprezentacyjna ulica handlowa. Za la Seu Vella aż do drogi ku Huesce ciągną się dzielnice mieszkaniowe. Z kolei po lewej stronie rzeki mieści się nowy kampus uniwersytecki (dzielnica Cappont)[1].

 

U.E. Lleida S.A.D. to profesjonalny hiszpański klub założony, w 1939, który obecnie występuje w: Segunda División B3. Klub rozgrywa mecze na stadionie Camp d'Esports, gdzie posiada przeciętną bazę treningową oraz zadowalające obiekty młodzieżowe. Największym rywalem klubu jest Club Gimnàstic de Tarragona.

Lleida jest klubem o rosnącej reputacji, który największe sukcesy odnosił w latach 1990., a ostatnie trofeum świętował w 2004. Lleida zajęła pierwsze miejsce w hiszpańskiej 2 lidze jeden jedyny raz w 1993, zespół jeden jedyny raz zwyciężył w rozgrywkach hiszpańskiej 3 ligi w 2004, w 1987 zespół jeden jedyny raz zajął drugie miejsce w hiszpańskiej 3 lidze, a w 1990 zespół jeden jedyny raz zajął pierwsze miejsce w hiszpańskiej 3 lidze[2].

 

Okres przygotowawczy – 30.06.2009 – 26.07.2009

 

Ostatnim managerem klubu był Emil Vicente – 44 letni Hiszpan, który niespodziewanie zrezygnował z posady po roku pracy. Prezes klubu Ignacio Rivadulla stanął przed nie lada wyzwaniem znalezienia szybko nowego managera, który poprowadziłby klub do upragnionych sukcesów (media przewidują, że zespół zdobędzie w tym sezonie 5 miejsce) i przywrócił mu sławę z lat 50 czy też początku lat 90, gdy klub spędził jeden sezon w Primera Division. Jego wybór okazał się być szokujący dla wielu znawców piłki w mieście – postawił, bowiem na nikomu nieznanego młodego 27 letniego managera – Hiszpana urodzonego w Gijón, ale o marokańskim pochodzeniu – na mnie.

 

Takim oto sposobem stałem się managerem. 

 

Zadanie czeka mnie nie łatwe 3 liga hiszpańska, czyli Segunda Division B3, oznacza, że nie będę miał do dyspozycji, ani wybitnych piłkarzy, ani góry pieniędzy, ale nie ma, co narzekać pierwszego dnia wymarzonej pracy – trzeba rozejrzeć się po klubie i udać się do prezesa z pierwszymi pomysłami.

 

Obiekt – średni 13500 miejscowy stadion Camp d’Esports prezentuje się ładnie. Przeciętna baza treningowa i zadowalające obiekty młodzieżowe, jak najszybciej trzeba będzie zarobić na modernizację obu.

 

Trenerzy – mogę mieć w sumie 4 szkoleniowców, na więcej nie pozwoli mi prezes, więc na samym początku można odłożyć plany, aby każdemu z obszarów treningowych przydzielić po jednym „fachowcu”. Postanowiłem nie robić rewolucji i zostawić sztab szkoleniowy na nadchodzący sezon. Uzupełnię tylko te braki, które są i sprawdzimy bojem jak ekipa szkoleniowa sprawdzi się w sezonie.

 

Na chwilę obecną, po uzupełnieniach, wygląda to tak:

Asystent – Josep Gil – 41 lat – Esp – panowanie nad piłką i stałe fragmenty

Trener – Alberto Jul – 31 lat – Esp – taktyka i atak

Trener – Antonio Vega – 33 lat – Esp – defensywa i strzały

Trener bramkarzy – Robert Hernandez – 32 lata – Esp - bramkarze

Trener siłowy – Miquel Gomina – 26 lat – Esp – siła i aerobik

Fizjoterapeuta – Xavier Peirau – 35 lat – Esp

Fizjoterapeuta – Daniel Colell – 33 lata – Esp

Scout – Manuel Bujan – 68 lat – Esp

Scout – Antonio Gorriaran – 47 lat - Esp

Scout – Kiko – 37 lat - Esp

 

W pierwszych tygodniach pracy dołączyli do sztabu Antonio Vega, Antonio Gorriaran i Kiko którego sprowadziłem aby w drużynie był ktoś kto liznął piłki na wyższym niż trzecioligowy poziom,, nawet jeśli będzie to tylko scout. Kiko grał przecież przez lata w Atletico Madryt i reprezentacji kraju. Jego przyjście do klubu trochę zamieszało, o klubie powoli zaczyna mówić się w mieście i sam jestem ciekawy, co z tego wyjdzie. Kolejny nowo zatrudniony scout grał w Realu Oviedo i Alaves. Mam nadzieję, że dzięki swoim doświadczeniom będą mi polecać dobrych piłkarzy – liczę na nich, bo drużyna potrzebuje wzmocnień, ale o tym za chwilę

 

Podsumowując temat sztabu szkoleniowego – młoda ekipa (za wyjątkiem Bujana, ale 68 latek to typ, który siedzi w statystykach i mało się odzywa, dlatego też rozszyfrowuje przeciwników), ambitna i zmierzająca do sukcesu.

 

Nadszedł czas na spojrzenie na kluby filialne i patronackie. Rolę naszych rezerw pełni regionalny amatorski klubik FC Alcaras. Klubami filialnymi są CF Balaguer grające w Tercera Division i Deportiva Eibar grające tak jak my w Segunda Division tyle, że w pierwszej grupie. Jedynym klubem patronackim jest pierwszoligowa Osasuna Pampeluna, – jeśli piłkarze się nie sprawdzą zimą będziemy od nich wypożyczać, kogo się da. Musze zadzwonić do Jose Antonio Camacho, przedstawić się i życzyć mu sukcesów – pierwsze wrażenie trzeba wywrzeć, jakbym miał więcej czasu to chętnie bym poleciał na staż do Jose, ale może, chociaż kilku rad udzieli mi przez telefon. To dzwonie….

 

Co do kadry i poszczególnych piłkarzy postanowiłem, że mają czystą kartę, sparingi to ich czas i niech pokażą, co potrafią? Po sparingach przygotuje szerszy raport na ich temat, oby pozytywnie mnie zaskoczyli…

 

Pewne ruchy transferowe trzeba podjąć już na początku, przed sparingami. W klubie jest jeden 34 letni lewy obrońca jeden lewy pomocnik i 0, słownie zero prawych obrońców! Za to w kadrze – łącznie z juniorami mam aż siedmiu prawych skrzydłowych, będzie trzeba jednego przerobić na obrońcę. 

 

Pierwsze konferencje prasowe już za mną, powitano mnie (aż jeden dziennikarz) określiłem, że mamy grać futbol ofensywny i naszym celem jest walka o zwycięstwo w lidze. Prezesowi się spodobało, co mówiłem i podniósł mi budżet na wynagrodzenia o oszałamiające 3 tysiące euro miesięcznie. Co ja mam za to kupić? Waciki? Szału nie ma.

 

Waciki wacikami, ale na wolnym rynku też jacyś kopacze są. No i dwóch szczęśliwców już jest członkami Unio Esportivo Lleida. Pierwszy to 23 letni Alberto Ivan, prawy obrońca, który w swojej karierze grywał w Tercera Division i Segunda Division. Drugi to 22 letni Roger Giribet, lewy obrońca, którego największym sukcesem była obecność w FC Barcelonie – był wtedy nastolatkiem, nie rozegrał oczywiście meczu w pierwszej drużynie poza tym podobnie jak kolega Alberto, – Tercera i Segunda…

 

Trenujemy od dwóch tygodniu i to solidnie, kliku chłopaków już jest kontuzjowanych, ale intensywności nie zmienię, mamy być gotowi na sparingi. Najdziwniejsze, że wiem, że są one zaplanowane, część wynika z zobowiązań z klubami współpracującymi, ale… ja nie znam jeszcze terminarza sparingów ani nie wiem, z kim gramy.

 

Po treningu poprosił mnie do siebie prezes.

- trenerze, oto lista sparingów, musiałem ją sam przygotowywać, wie pan całe to zamieszanie z rezygnacją Emila.

 

Prezes położył kartkę z lista meczy a na niej swoją kawę.

 

- Mam do pana jeszcze klika pytań.

- Słucham panie prezesie

- Myśli pan, że nie trzeba nam więcej wzmocnień? Tylko dwóch piłkarzy pan sprowadził a kilka kontuzji mamy, nie da się ukryć.

- panie prezesie, mam swoją filozofie, chce sprowadzać tylko 2 piłkarzy w każdym okienku transferowym, oprócz tego uzupełniać będę kadrę, jeśli jakiemuś piłkarzowi skończy się kontrakt.

- rozumiem… zaufam panu. A teraz do sparingów, proszę spojrzeć i powiedzieć, co pan o tym myśli.

 

Zakontraktowano siedem meczy w kolejności – Wyjazdy do Villareal CF, Deportiva Eibar, Club Marino, CF Balaguer, Club Haro Deportivo, Ecija Balompie, i u siebie z Osasuna Pampeluna

 

- jeszcze jedno, musi pan wygrać pierwszy mecz, założyłem się o to z biskupem prowincji, że da pan radę, wie pan biskup nie życzy panu za dobrze chyba przez pańskie marokańskie pochodzenie…, ale niech pan tego nie bierze do siebie, to już starszy człowiek. Ja w pana wierze.

 

Wygrać pierwszy mecz? Zakład z biskupem? Nie przepada za mną? To już prawie rozprawa miedzy Prezesem (Panem) trenerem (Wójtem) a Biskupem (Plebanem) Wszystko pięknie ładnie, ale wygrać z Villareal na wyjeździe? Na El Madrigal? Ktoś Tu chyba pija kawę z prądem… W tym momencie prezes uniósł kubek z kawą i uśmiechnął się. Na kartce obok nazwy stadionu El Madrigal i nazwy drużyny Villareal CF ukazało się jeszcze „C”

 

- wygramy panie prezesie, na pewno…

 

Pierwszy sparing już wkrótce…

 

Sparingi – 26.07.2009 – 28.08.2009   Mecz towarzyski: Stadion El Madrigal, Villareal Villareal CF „C” vs Unio Esportivo Lleida 0:1 (0:1) Jerson Bosch (kar. 67) (Albert Urrea)   Pierwszy mecz z Villareal CF „C” był słaby....