Po ponad dwudziestu latach od rozpoczęcia kariery menedżerskiej znów poprowadziłem klub z zaplecza rosyjskiej Premier Ligi. Świat piłkarzski już zdąrzył się przyzwyczaić do moich decyzji dotyczących wyboru pracodawców. Zawsze chętnie podejmowałem wyzwanie poprowadzenia małego klubiku do sukcesów na arenie międzynarodowej. A po ich osiągnięciu nowy zespół od początku.

Prowadząc przez jeden sezon Real Madryt wygrałem ligę oraz Puchar Mistrzów. I rozwiązałem kontrakt. Postanowiłem wrócić tam, gdzie rozpoczęła się moja przygoda z trenerstwem. Czyli Rosja.

Choć dostałem oferty z takich zespołów jak Torpedo Moskwa, czy Zenit, wybrałem średniaka przechodzącego chwile kryzysu. Był Ural Jekatierinburg, który miał walczyć o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, lecz w tym sezonie ledwo się trzymał w środku tabeli.

Mój poprzednik pozostawił w klubie niemały chaos. W kadrze pierwszego zespołu było prawie czterdziestu graczy, w większości dobijających końca kariery. Wartościowych piłkarzy nie było za wielu, co oznaczało transfery. Do sierpnia, kiedy to można w Rosji sprowadzać nowych kopaczy, starałem się utrzymać zespół w formie, co nie było łatwe. Brak zrozumienia, kłótnie i fatalna organizacja treningów w niczym mi nie pomagały.  Nie miałem również wsparcia od strony sztabu szkoleniowego, który przez to pożegnał się z tym klubem.

Ze sprowadzeniem nowych twarzy na Stadion Centralny nie miałem problemów. Ural był w doskonałej sytuacji finansowej, będąc nie tylko najbogatszym zespołem w lidze, ale nawet dorównującym budżetem ścisłej czołówce Ekstraklasy, CSKA, Torpedo i Ałanii, wspieranej przez amerykańskich potentatów naftowych.

Po zatrudnieniu kompetentnych trenerów, scoutów i fizjoterapeutów, przyszła pora na piłkarzy. Większość nowych graczy Uralu to byli obcokrajowcy: trzech Brazylijczyków (Anderson - 11 mln zł, Rogerio - 10 mln, Washington - 1,5 mln), Polak (Tomasz Szymanski - 1,4 mln) i Serb (Mimcilo Tosic - 30 mln). No i oczywiście jeszcze jeden tutejszy dołączył, Alexandr Lebedenko za 4 mln.

Wielu piłkarzy sprzedałem, lecz nie warto o nich wspominać. Aż dziw, że ktoś ich zechciał... Kilku wyrzuciłem, a kilku kolejnych wrzuciłem do rezerw.. Czyli krótko mówiąc były to czystki zupełne, jakie mam zwyczaj przeprowadzać w każdym nowym zespole.

Nowi wprowadzili pewną świeżość do zespołu. Widać to było po wynikach. Porażki się urwały, czasem się zdarzały remisy, lecz przeważnie zdobywaliśmy komplet punktów. Szczęście nam dopisywało, gdyż wiele spotkań mogliśmy przegrać. I to wysoko. Z nowych piłkarzy najlepiej spisywał się Szymanski, który szalał na prawym skrzydle, wielokrotnie asystując, a czasem nawet strzelał bramki. Również bez zarzutu grał Tosic, lecz kwota, jaka została za niego zapłacona, w jakiś sposób zobowiązywała go do dobrej gry.

Tak więc się powoli wspinaliśmy w górę tabeli, tydzień po tygodniu przedłużając serię spotkań bez porażki w lidze. Zacięta walka trwałą do końca i pod sam koniec sezonu udało się nam dogonić czołówkę ligi, gdzie panował wielki ścisk i między drugim a szóstym zespołem był jedynie punkt różnicy. Jedynie Lokomotiv Moskwa na fotelu lidera odstawał od reszty i dogonienie tej drużyny było praktycznie niemożliwe.

Kilka potknięć rywali i Ural trafił na drugą pozycję w tabeli, premiowaną awansem do Premier Ligi. Do końca rozgrywek utrzymaliśmy się na pozycji wicelidera, wygrywając wszystkie mecze kończące sezon, nawet jeden remis mógł nas pozbawić awansu. Szczęście, umięjętności trenerskie... U mnie pomiędzy tym jest bardzo cienka różnica, najważniejsze że się udało awansować i znów poprowadzę drużynę w czołowej lidze w Rosji.

Przed rozpoczęciem rywalizacji niewątpliwie będą potrzebne wzmocnienia, szczególną uwagę zwrócić muszę na poszukiwania drugiego bramkarza, praktycznie cały sezon klub grał bez rezerwowego i kontuzja podstawowego golkipera mogła nas słono kosztować.

Tak więc w rok 2031 wkraczamy z awansem do Ekstraklasy. Czy uda się utrzymać w lidze, czy Ural wróci spowrotem na zaplecze Premier Ligi?

TABELA

TERMINARZ

SKŁAD

PROFIL 1

PROFIL 2

PROFIL 3