Leo Messi w miniony weekend zaliczył kolejny wyśmienity występ. Bramka strzelona Realowi Madryt była dokładnie 27. golem. Niewątpliwie takie osiągnięcia wpychają w usta tezę, iż jest to w tej chwili najlepszy piłkarz globu. Szybkość, opanowanie piłki, balans ciałem, inteligencja – wszystkie te cechy/umiejętności Lionel opanował na niebotycznie wysokim poziomie. Nikomu nie trzeba udowadniać, że to „złote dziecko” argentyńskiej piłki nie ma sobie równych (gdyby ktoś uważał inaczej zachęcam do obejrzenia kilku spotkań z udziałem „nowego Maradony”). Jednak celem tej notki na pewno nie jest udowadnianie oczywistego faktu, chciałbym się odnieść do opinii wygłaszanych na przeróżnych stronach o FC Barcelonie, czy wszelakich forach dyskusyjnych, na których przeważa temat piłki nożnej. Otóż często można spotkać się z tezami, najczęściej młodszych i niedoświadczonych dyskutantów, że „Messi jest najlepszym piłkarzem wszechczasów”. Często ich posty są oznaczone wykrzyknikami mającymi za zadanie podkreślić słuszność i prawdziwość tychże opinii.

Takie zdania są bardzo krzywdzące do wielu graczy, którzy najwyraźniej zostali już zepchnięci w te rejony pamięci, do których nikt już nie zagląda. Dla przypomnienia, aby mieć do czego się odnieść Leo zagrał do tej pory dopiero dwa rewelacyjne sezony (licząc obecny), a poprzednie były co najwyżej dobre. Ogół statystyk brzmi 135 mecze w La Lidze zdobywając przy tym 81 bramek + 43 spotkania w barwach „Albicelestes” zaliczając na swoim koncie trzynaście trafień. Jak to się ma do Eusebio i jego 317 goli w 301 meczach w Benfice + 41 bramek w 64 spotkaniach reprezentacji Portugalii? „Czarna perła z Mozambiku” ewidentnie przytłoczyła osiągnięciami wciąż młodego Lionela. Cóż ma powiedzieć wielki Pele? Rozumiem, że 470 trafień godnie reprezentując Santos to jest nic? Czy kadra „Canarinhos” byłaby wtedy wielka bez jego 77 goli? Gdzie na piedestale jest miejsce dla jedynego i prawdziwego Diego Maradony? Kibice Argentionos Juniors aż 115 razy mogli dzięki niemu wznosić ręce w geście tryumfu po nieskazitelnie pięknych akcjach. Fani Boca Juniors też nie mogli na niego narzekać, 28 bramek w dwa sezony, kolejny etap „Boga futbolu” to obecny klub Messiego, tam też święcił tryumfy (52/34), później jeszcze była wielka przygoda w Napoli zakończona 115 bramkami. W reprezentacji nie był aż tak skuteczny (92/34) jednak świat na zawsze zapamięta „rękę Boga”. Kolejne nazwiska można by mnożyć, zlepki liter takie jak: Kempes, Van Basten, Cryuff, szalony Cantona, elegancki Lineker, Platini, Rivaldo, Ronaldo, Van der Kerkhov, Stoichkov, Klinsman, Romario same domagają się uwiecznienia na liście. Pomijam wielkich defensorów czy golkiperów jak Peter Schmeichel, Lew Jaschyn, Paolo Maldini, Franco Baresi, Roberto Carlos, szalony Chilavert, Fernando Hierro, Oliver Kahn. Czy przypominając sobie wszystkie te nazwiska dalej z całą stanowczością ktokolwiek mógłby stwierdzić, że niejaki Lionel Andres Messi jest najlepszym piłkarzem, który stąpał po czwartej planecie od Słońca?

Wiadomo, że wymienieni gracze grali w różnych okresach czasu, ale czy naprawdę wtedy było łatwiej? Wszystko było inne, inne były piłki, inne filozofie gry, tylko czy to stwarzało jakieś handcicapy dla zawodników? Kolejne pytanie brzmi: jak porównywać sukcesy legend dawnych lat z obecnymi piłkarzami? Według mnie wspomniane wcześniej gwiazdy przerastały swoje epoki o lata świetlne, to nie były dwa-trzy sezony chwały, a lata niczym nie zmąconej dominacji. Celowo na koniec zostawiłem sobie jeden przykład: Ronaldo de Assís Moreira znany bardziej jako Ronaldinho. W momencie, gdy przeszedł do FC Barcelony mówiło się o nim wiele, jeszcze głośniej o popularnym „Ronnym” zrobiło się, gdy zaczął grać. Genialna technika, finezja, niekonwencjonalne zagrania – tak właśnie prezentował się Brazylijczyk. Kolejne spotkania, bramki, asysty, nagrody dla najlepszego piłkarza we wszelakich rankingach. Mówiło się wtedy, że to jest materiał na najlepszego gracza wszechczasów. Jak się skończyło? Ronaldinho kopie piłkę w Milanie tylko od czasu do czasu pokazując przebłysk geniuszu z dawnych lat. Według mnie tak samo będzie z Messim. To nie jest tak gigantyczny talent by mógł zdominować rozgrywki na lata, nie jest to ktoś zdolny do miażdżenia rywali przez sezony. Nie odbieram mu szans na karierę a’la Maradona, jednak osobiście w nią nie wierzę. Bożyszcze nastolatek odejdzie w cień, przyjdzie nowy gwiazdor, a karuzela pojedzie dalej, w końcu „show must go on”!