Real Madryt

Obejmując tak przygotowany zespół, cel był tylko jeden – upragniona, zarówno przez wirtualny zarząd, jak i prawdziwych kibiców La Decima. Jednak o tym, że sukces często gęsto rodzi się w bólach, przekonałem się na własnej skórze. Sam wiedziałem, w co się pakuje, dając sobie minimalne doświadczenie – miało być trudniej a gra miała kopać po tyłku, gdy tylko mogła. Wirtualni piłkarze nie byli zachwyceni moim doświadczeniem i aż do Gran Derbi cała drużyna bączyła o tym, że prezes upadł na głowę. Niektórzy swoje marudzenie przypłacili transferem – z klubu odeszli Ricardo Carvalho (AC Milan, 2 mln euro), Raul Albiol (Bayer Leverkusen,  10,25 mln euro) – pierwszy był zwyczajnie zbyt wiekowy, drugi grał zbyt słabo w wirtualnej rozgrywce, by mieć z niego jakiś pożytek. Transfery do klubu miały za zadanie załatać dziury w obronie – do klubu trafił więc Dani Carvajal (6,5 mln euro),  Nathan Ake (9 mln) i Stefano Denswil (7,5 mln). Oprócz tego, wzmocniłem się Leo Baptistao (8 mln) – niestety, na cztery transfery, tylko jeden z nich okazał się trafiony, o czym napiszę dokładniej później. Na wypożyczenie poszedł za to Kaka – musiałem choć nieco odciążyć budżet płacowy, bo płacenie gościowi 12 mln euro/sezon było obciążeniem, którego trzeba było jak ognia unikać. Na tej samej zasadzie, w drugą stronę w klubie gościłem przez rok Michaela Essiena – ten ruch był już całkowicie udany. Trzykrotnie mniejsza pensja, większe serce do gry, naturalna siła i krzepa – tego było mi trzeba. Ghańczyk cały sezon zagrał na miarę oczekiwań, nie odstawiając nogi w żadnym z 30 spotkań, wbił do tego dwa gole, zaliczył dwie asysty i uzbierał zaledwie 4 żółte kartki(!).
 

Pierwsze mecze to głównie walka z zawodnikami – o ile w sparingach szło mi poprawnie (głupie remisy z Airdrie i Tottenhamem, wynikające z niezgrania), o tyle w lidze o mały włos nie zaliczyłem falstartu. 3:0 z Valencią nastrajało optymistycznie, ale późniejsze  4:3 z Getafe trudno nazwać satysfakcjonującym wynikiem, nawet, jeśli grałem na wyjeździe. Później udało się zdobyć Superpuchar (odwieczny rywal dostaje baty od Benzemy i Di Marii z karnego), ale w lidze już tak różowo nie było. Żenujące porażki z Sevillą, ciągle tracone gole (passa siedmiu spotkań), porażka w Lidze Mistrzów z BVB (0:1), wyjazdowa kompromitacja z Herculesem (0:1, ale napad nie istniał) powodowały moje obawy o to, czy gra po raz pierwszy w mej wirtualnej karierze mnie po prostu nie wyleje. Z grupy Ligi Mistrzów udało się wyjść, chociaż bilans nie był chwalebny – dwie porażki (BVB, PSG – oba wyjazdy) i drugie miejsce, po PSG nie były powodem do dumy. W lidze wcale nie było kompletu zwycięstw – fatalne mecze z Betisem, Sevillą (wyjazdy, więc choć tyle, że kibice nie musieli tego oglądać i czuć zażenowania), pierwsza od ponad dwunastu lat porażka w Derbach Madrytu (1:2 na wyjeździe) spowodowały, że w klubie nie było zbyt różowo – wiecznie obrażony Pepe i Marcelo nie zamierzali odpuścić, wtórowali im Jese oraz Leo – chcieli chyba zrobić z siebie święte krowy, którym wszystko wolno. W obliczu nieuniknionej wojny z wiatrakami postanowiłem sięgnąć głębiej do klubowej kasy.
Iker Muniain kosztował mnie aż 45 mln, ale miał być niezawodnym zmiennikiem i M1Ö i CR7, Falcao zaś miał dać nową jakość w ataku – Benzema postanowił bowiem w trzynastu meczach zdobyć zaledwie jedną bramkę (na 1:0 w SPH). Francuz za 30 mln euro odszedł do Juve, Kolumbijczyk kosztował zaś 41, wynegocjował też lepsze warunki kontraktowe (ponad 9 mln za sezon wobec 8 płaconych Francuzowi). W zamian za gotówką przyszła jednak dużo lepsza gra – Kolumbijczyk potrzebował zaledwie trzech pierwszych spotkań, by poprawić wynik Benzemy osiągany przez całą rundę! Iker Muniain tak trafionym transferem nie był – po zaledwie pięciu meczach (bez gola i asysty) skręcił kostkę i wyleciał ze składu na prawie miesiąc. Nie sposób jeszcze przemilczeć transfer Carlosa Fierro – młodziutki Meksykanin zasilił zespół za 5 mln euro. Miał stanowić alternatywę dla Moraty, a jednocześnie być kolejnym młodym i diabelnie utalentowanym zawodnikiem.


W zimowym okienku sytuacja wyglądała następująco – 6 kontuzji, trójka wciąż obrażonych zawodników, do tego mający żale CR7 – bywały mecze, gdy zdolnych do gry było 15-16 zawodników, wliczając Diego Lopeza. I właśnie w takich warunkach zespół pokazał twardy i nieustępliwy charakter – z dwupunktowej straty do Barcelony udało się na koniec sezonu wyjść na 4 pkt. przewagi, wygrać obydwa klasyki (1:2 i 1:0) i mądrze gospodarować siłami, by nie stracić prowadzenia do końca sezonu.  W 37. kolejce, na Anoeta, było jeszcze gorąco – decydująca o mistrzostwie bramka wpadła dopiero w 88’, jej strzelcem niezawodny CR7. Ostatni mecz, derby udało się wygrać w domu 4:1, pieczętując sukces z 98 pkt. na koncie i 102 bramkami, przy bilansie 104-23 (4 gole strzelone więcej niż Barcelona, także 4 stracone mniej).

Warto jeszcze wspomnieć o Pucharze Króla – drugim trofeum, jakie udało mi się zgarnąć podczas pierwszego roku pracy w Madrycie. Już w pierwszym meczu spotkała nas niemała kompromitacja – tragiczna porażka 0:1 na wyjeździe z Herculesem kazała się poważnie zastanowić nad tym, dlaczego niektórzy gracze jeszcze reprezentują ten zespół. W rewanżu nie było lepiej i tylko determinacja Moraty pozwoliła myśleć o dalszych fazach. Sam Hercules został odprawiony po dwugodzinnych mękach, decydująca bramka padła w 95’ po uderzeniu Callejona. Niemalże cały mecz grałem w osłabieniu – idiotyczną czerwoną kartkę już w szóstej minucie otrzymał Ramos.
Na szczęście, im dalej, tym lepiej – piąta runda przyniosła Derby Madrytu, wygrane ostatecznie 3:2 (choć dwubramkowa zaliczka z domu ledwie wystarczyła). Potem było już raczej prościej – 1:0, 4:0 w dwumeczu z Saragossą, w półfinale Sevilla poległa 3:0 i 3:2. W finale czekał już Betis, który po ciężkiej batalii uznał moją wyższość w stosunku 3:2 (2x CR7, Ozil - 2x Sevilla).

A dlaczego nie ma ani słowa o Lidze Mistrzów? Bo nie udało się jej niestety zdobyć. W 1/8 los był dosyć łaskawy i przydzielił Porto (2:0, 2:3), niemniej jednak w 1/4 wystawił Real na ciężką próbę – trafiła kosa na obrońcę tytułu, Chelsea (0:0, 3:1). Gdy wydawało się, że wszystko idzie jak z płatka, zaliczyłem bolesną wywrotkę z United (1:4, 0:2). Do awansu brakło ledwie jednego gola, tak jak w spotkaniu z BVB w rzeczywistym świecie. Gdyby piłka wpadła do siatki po raz drugi kwadrans wcześniej…


Pierwszy sezon kończyłem w całkiem niezłym nastroju – nie od razu przecież Rzym zbudowano, więc i ja nie mogłem narzekać, że w pierwszym sezonie już dwa trofea i do tego same zdobycze punktowe w meczach z Barceloną. Martwiła tylko forma niektórych zawodników – o ile Marcelo, Pepe i Leo można było jeszcze pojąć (woleli się obrażać i wywlekać brudy niż grać, więc wszyscy polecieli z klubu), o tyle Falcao, Higuain, Lopez, Casillas, a nawet czasem Özil grali poniżej krytyki. Całe szczęście, nadchodzący sezon pokazał mi, że warto było w nich dalej wierzyć. Ale o tym już w następnym odcinku.


Zapraszam do oceniania, komentowania, podsuwania pomysłów na poprawę, udoskonalenie. A może macie ochotę na jakieś screeny, powtórki meczów (no, tutaj bez szaleństw, mała baza skutecznie tępi takie wybryki) ?

PS. Nie wszystkie zdjęcia są, bo FM to jest jednak wuj i mając ponad rok bez zapisu zjadł powtórki i detale dot. meczu. Więc niestety końcówki pierwszego sezonu oraz początku drugiego nie będzie widać tak szczegółowo. W następnym odcinku - suplemencie do pierwszej części przybliżę transfery - także te w sztabie szkoleniowym, rozpiszę kadrę, jedenastkę marzeń oraz typowy skład, jaki się wykrystalizował przez sezon :)