Witam.

Twórcy silnika meczowego FM musieli rzeczywiście rwać sobie włosy z głowy podczas testów skrzydłowych skoro skończyło się tak jak się skończyło. A skończyło się spektakularną porażką. Dlaczego? Otóż pomiędzy pozycjami skrzydłowego pomocnika (MR lub ML) oraz skrzydłowego ofensywnego pomocnika (AMR lub AML) nie ma żadnych różnic. Te same atrybuty odpowiadają za te same zachowania na boisku. Niezależnie od nominalnej pozycji zawodnika korzysta on podczas gry dokładnie z tych samych atrybutów, prezentuje dokładnie te same zachowania, ma taką samą charakterystykę gry.

Różnica jest tylko jedna i tak naprawdę kosmetyczna. Jest to różnica w nominalnej pozycji, na której zawodnik może występować. Kosmetyczna z tego powodu, że i tak większość nominalnych ofensywnych skrzydłowych potrafi grać na pozycji skrzydłowego w trzeciej linii. Odwrotnie spotyka się to również dość często, choć tutaj zdarzają się już pomocnicy, którzy na pozycji ofensywnych skrzydłowych zwyczajnie sobie nie radzą. Powtarzam jednak: nie radzą sobie nie dlatego, że brak im jakichkolwiek atrybutów, ale wyłącznie dlatego, że nie posiadają w swoim ustawieniu umiejętności gry na tej pozycji. I to jedyna różnica.
Jeżeli więc macie w swoim składzie skrzydłowych, którzy w ustawieniu mają naturalną pozycję MR lub ML a nie mają (albo mają gorzej rozwiniętą umiejętność gry jako AMR lub AML) to oczywiście będą lepiej się spisywali grając w trzeciej linii naszej formacji. Jeżeli zaś posiadają na równi rozwiniętą umiejętność gry na obu pozycjach, to na obu będą się spisywali równie dobrze. Dziwne? Owszem. Dziwne. Tym bardziej, że obszar poruszania się po boisku dla obu tych pozycji jest nieznacznie różny. Spójrzmy.

Żółty obszar odpowiada efektywnemu poruszaniu się po boisku naszego lewego pomocnika, zaś oznaczony czerwoną kreską – ofensywnemu lewemu skrzydłowemu. Rzecz jasna obszary na prawej flance są lustrzanym odbiciem tych wskazanych powyżej. Jak widać obszary te niemal się pokrywają, ale pozostawiają wystarczający obszar różnic szczególnie zawężając pole ofensywnemu skrzydłowemu do działań na własnej połowie a poszerzając tenże na połowie rywala.

Oczekiwałem więc, że i wymagania dla obu pozycji będą posiadały jakieś nieznaczne odzwierciedlenie tej różnicy. Choćby w tym jak zawodnicy prezentują się w defensywie, albo podczas rozgrywania piłki, albo choć podczas zamykania akcji na skrzydle. Niestety nie. Grają dokładnie tak samo. To oczywiście upraszcza nam nieco naukę, bo tym samym omówimy dziś za jednym razem obydwie pozycje, ale wg mnie tracimy nieco na możliwościach. 

Cóż. Zamiast wzdychać po próżnicy proponuję przejść do meritum sprawy.

Jednym z dobrych przykładów zawodników skrzydłowych czystej krwi oraz górnej półki jest Jonás (Jonas Manuel Gutierrez, Newcastle).

Pobieżny nawet rzut oka na tego zawodnika od razu uzmysławia nam jakimi atrybutami powinniśmy się zająć w pierwszym rzędzie: fizycznymi. Kluczowymi atrybutami dla każdego skrzydłowego są bowiem szybkość i przyspieszenie. To powinni być zdecydowanie najszybsi zawodnicy na boisku.

Same umiejętności sprinterskie jednak nie wystarczą, bowiem chcielibyśmy, aby nasz skrzydłowy poruszał się po boisku bardzo szybko, ale najlepiej gdyby przy okazji miał piłkę przy nodze. :-) Mało tego – oczekujemy, że nasz skrzydłowy będzie posiadał umiejętność mijania rywali tworząc tym samym przewagę w ataku. Stąd niezbędne umiejętności dryblingu i dodatkowo techniki.
A kiedy już zawodnik znajdzie się na dogodnej pozycji powinien umieć dokładnie dograć piłkę do wychodzących na pozycję strzelecką partnerów. Umiejętność dośrodkowań jest więc tutaj kluczowa, choć i na podania powinniśmy zwrócić baczną uwagę.

Zbiór najważniejszych umiejętności skrzydłowego uzupełniają atrybuty mentalne odpowiedzialne za grę w ofensywie, czyli kreatywność i gra bez piłki oraz atrybut wytrzymałości, który zapewni, że nie braknie mu siły przez cały mecz. Ja chętnie podpowiem, że wybierając skrzydłowych nie zapominam też o pracowitości, ta bowiem daje pewność, że zawodnik chętnie będzie biegał w tę i z powrotem (z piłką lub bez).

Jak widać Jonas ma dużo lepsze predyspozycje fizyczne niż techniczne czy mentalne. Nie przeszkadza to rzecz jasna jego ogólnej wysokiej ocenie, choć od razu musimy sobie wyjaśnić, że taki zawodnik będzie bardzo często uciekał rywalom wyprzedzając ich i wychodząc na wolne pole, natomiast od jego akcji z piłką nie możemy już oczekiwać powodzenia za każdym razem. Będzie jednak walczył jak lew, harował za całą drużynę i nie spocznie dopóki sędzia nie zakończy spotkania.

Inaczej będzie w przypadku mniej znanego Igora Zofcaka.

Obserwując tego zawodnika zauważycie niezliczoną ilość dryblingów, dokładnych dograń i nieszablonowych rozwiązań. Nie spodziewajcie się jednak, że będzie niedoścignionym skrzydłowym. Nie dziwcie się również jego chimerycznej postawie w niektórych spotkaniach – nieustępliwa walka nie jest jego mocną stroną. Tym niemniej będzie trudniejszym zawodnikiem do przejścia kiedy piłkę stracicie.

Jeżeli chcecie klasycznego skrzydłowego z zadaniami typu: „ucieknij, kiwnij i dograj” - postawcie na Jonasa. Jeżeli wymagacie od skrzydłowego czegoś więcej np.: „kiwnij, poszukaj kolegów i dograj” albo :”kiwnij, rozejrzyj się i zdecyduj” - tutaj Zofcak będzie się lepiej spisywał, tym bardziej, że posiada wszelkie predyspozycje, aby grać również w środku pola. Nie zmienia to faktu, że obaj są zbliżeni umiejętnościami gry na skrzydle, jak również obaj są dobrymi przykładami zadań jakie możemy powierzyć zawodnikom na tych pozycjach.

Charakterystykę skrzydłowych uzupełniają atrybuty, na które powinniśmy zwracać uwagę w momencie, kiedy decydujemy o poleceniach indywidualnych zawodnika.

Jeżeli podchodzimy do pozycji skrzydłowego raczej klasycznie, zadbajmy aby wśród jego atrybutów nie zabrakło również współpracy i przewidywania. Pomoże mu to dobrze czytać grę i grać zespołowo wypełniając podstawową rolę w zespole, czyli asystenta. Rick Kruys jest dobrym tego przykładem. Gorsza wartość dośrodkowań wyklucza go z grona czołowych skrzydłowych, ale pozostałe atrybuty pozwalają śmiało na niego stawiać.



Jeżeli nasze polecenia indywidualne sprowadzą skrzydłowego bezpośrednio pod bramkę przeciwnika i będzie on często miał okazję do strzałów, powinniśmy zadbać, aby atrybuty wykończenia i opanowania miał na przyzwoitym poziomie. Choćby tak jak Joseba Del Olmo, który z pewnością nie zawaha się przed wykorzystaniem każdej nadarzającej się sytuacji pod bramką przeciwnika, zachowując opanowanie i zimną krew. Nie bez powodu pewnie posiada on też umiejętność gry na pozycji wysuniętego napastnika.



Możemy także od naszego skrzydłowego oczekiwać, że wraz z kolegami z linii pomocy będzie jednocześnie stanowił pierwszą linię naszej obrony. Dzieje się tak zazwyczaj kiedy podczas utraty piłki gramy wysokim i agresywnym pressingiem już na połowie rywala. Nie chodzi wówczas nawet o odbiór piłki, ale przynajmniej o przerwanie akcji i zdobycie niezbędnych sekund na powrót do defensywy oraz ustawienie szyków. Skrzydłowi, którzy mają natychmiast po utracie piłki przejść do agresywnego pressingu powinni mieć rozwinięte trzy atrybuty: ustawiania się, agresji i odbioru. Willo Flood poradzi sobie z tym znakomicie. Przy okazji nie brak mu determinacji i siły.



Są jeszcze dwa atrybuty, które jakkolwiek nie są kluczowe dla tej pozycji, to ważne abyście zwracali na nie uwagę przy okazji poszukiwań najlepszych skrzydłowych. Są to błyskotliwość oraz gra z pierwszej piłki. Wystarczą tutaj średnie wartości. Pamiętajcie jednak, że zawodnik niemal całkowicie ich pozbawiony gorzej będzie sobie radził na skrzydle podczas szybkiej kombinacyjnej gry bezpośrednimi podaniami.

Na koniec smaczek. Częstokroć spotykam się wśród graczy z opiniami, że skrzydłowi w FM nie potrafią zachowywać się podobnie do swoich rzeczywistych odpowiedników. Chodzi tu głównie o dwa schematy taktyczne: schodzenie z piłką do środka i/lub obieganie ich przez bocznych obrońców.
Rzeczywiście polecenia taktyczne dostępne w FM nie pozwalają na bezpośrednie uzyskanie takiego efektu. Tym niemniej wymuszenie takiego zachowania zawodnika jest możliwe!

Od razu uspokajam: niestety nie daje to takich rezultatów (jeżeli chodzi o efekt gry) jak w rzeczywistości. Spowodowane jest to tym, że aby skłonić naszych skrzydłowych do takich zagrań musimy:

• praktycznie zlikwidować im swobodę taktyczną, co w przypadku graczy ofensywnych znacznie ogranicza arsenał ich umiejętności (kreatywność!)
• posiadać musimy naprawdę doskonałych zawodników na tych pozycjach, co ogranicza tak naprawdę skuteczność takich schematów tylko do najlepszych drużyn, a te z kolei radzą sobie zazwyczaj dobrze bez konieczności stosowania takich zagrań.

Tym niemniej dla Waszej hardcorowej satysfakcji zamieszczam poniżej oba rozwiązania.

Skrzydłowy schodzący do środka musi być klasowym zawodnikiem, ale wysokie atrybuty gry bez piłki i decyzji będą powodować, że czasami widząc lukę na skrzydle będzie ją wykorzystywał. Tym niemniej równie często w każdym meczu będzie schodził z piłką do środka. Powinien mieć polecenia indywidualne ustawione w taki sposób:



Obrońcy wchodzący często na skrzydło na pozycję skrzydłowego powinni mieć z kolei jak najlepsze wartości atrybutów gry bez piłki oraz agresji. Polecenia indywidualne dla nich wyglądają tak:



I radujcie się ich bieganiną, ale cudów się nie spodziewajcie. Pozdrawiam.