2027/28
    Poprzednie rozgrywki - gdy drużyna po raz pierwszy odkąd jestem jej menadżerem odpadła już po fazie grupowej Ligi Mistrzów - dały mi sporo do myślenia. Długo zastanawiałem się, gdzie tkwi błąd; statystyki większości piłkarzy były bardzo dobre, a jednak nie przełożyło się to na odpowiednie wyniki. Musiały polecieć głowy, jednak chciałem to zrobić z sensem. Nie chcę być postrzegany jako menadżer, który pozbywa się piłkarza natychmiast, gdy ten skończy 30 lat... Zdecydowałem się więc zostawić kilku weteranów po trzydziestce (Sazonow, Polomat, Gustavo, Pinnock), równocześnie rozstając się z niektórymi (Cengiz Oztoprak, Nunez, Mares, J. Diallo). Ci co odeszli - to prawdziwe gwiazdy i klub zarobił na nich krocie (patrz tabelka transferowa pod spodem) - jednak uznałem, że ich czas w klubie dobiegł końca.



    Jeżeli chodzi o wzmocnienia, to przede wszystkim postanowiłem wyłożyć wielkie pieniądze (40,5 mln. euro) na Turka Engina Akyuza z Besiktasu, który ma wielki talent i może zostać wspaniałym skrzydłowym. Warto wspomnieć też o dwóch innych „nowych“; to wypożyczony z Arsenalu Londyn Maurice Ba, który może zagrać na wszystkich ofensywnych pozycjach w pomocy, a także Wojciech Janoszka. Ten nastolatek sprowadzony za niecały milion euro z FC Koeln jest - prawdopodobnie!:-) - synem Łukasza Janoszki i wnukiem Mariana, słynnego niegdyś „Ecika“. Niestety - młody Wojtek prawdopodobnie nie zagra w reprezentacji Polski... Urodził się bowiem w Pulheim i gra dla naszych uroczych zachodnich sąsiadów, na razie w młodzieżówce... Może wyrosnąć na świetnego stopera!





    Omawiając transfery, nie można też pominąć powrotu z wypożyczenia do Marsylii Nicoli Cortesi’ego. Co prawda w ataku nie ma za bardzo dla niego miejsca (a został przecież królem strzelców w barwach OM strzelając 36 goli w zeszłych rozgrywkach ligowych!), jednak zamierzam przekwalifikować go na lewoskrzydłowego. Szybkość i przyspieszenie ma piorunujące (oba atrybuty - 19), więc powinien sobie poradzić.

    Zatem po tym lekkim trzęsieniu ziemi w kadrze PSG - pora na omówienie poszczególnych rozgrywek.
 

    Tradycyjnie zaczęliśmy od Superpucharu Francji - i pewnego zwycięstwa z Toulouse 2-0 po trafieniach Pinnocka i debiutującego Engina Akyuza.

      Puchar Ligi - awans do finału w bardzo dobrym stylu (m.in. 4-0 z Marsylią w ćwierćfinale). Decydujący mecz wygraliśmy z Lyonem 3-2 po dogrywce (Lambert, Cortesi, Courtois-sam). Nasz były bramkarz, Courtois, był największym pechowcem - w 112 minucie po akcji Appeldoorna interweniował tak nieszczęśliwie, że zaliczył swojaka. Na wagę trofeum dla nas.

          Puchar Francji - największy problem mieliśmy - nieoczekiwanie - w 1/8 finału z zespołem Troyes. Dopiero dwa gole w dogrywce zdobyte przez Hamitiego dały nam awans dalej. W finale bez większych kłopotów wygraliśmy z Nantes 3-1 (Engin Akyuz-2, Pinnock).
         Liga - 16 tytuł! Dziesięć punktów przewagi nad Marsylią i Lyonem; dodatkowo tytuł króla strzelców dla Paula Pinnocka (28 goli). Paul już po raz piąty wygrał klasyfikację strzelców; tym samym poprawił rekord legendarnego Leandro Damiao, czterokrotnego triumfatora.



   Zatem po raz czwarty w historii (poprzednio w 2012/13, 2016/17, 2024/25) - wygraliśmy wszystko co było do wygrania we Francji. A co wydarzyło się w Lidze Mistrzów? Przystąpiliśmy do tych rozgrywek mocno zmotywowani zeszłorocznym blamażem, co przełożyło się na wygranie wszystkich sześciu meczów grupowych (z Fenerbahce, Borussią Dortmund i Slovanem Bratysława).
    W 1/8 finału trafiliśmy na FC Porto i po wyjazdowym remisie 0-0 nie daliśmy im szans u siebie (5-2), gole: Pinnock(3), Xisco, Cortesi. W 1/4 nie był nam w stanie nic zrobić Inter Mediolan: 3-0 (w) (Engin Akyuz, Pinnock, Arimiyao) i 1-0 (d) (Pinnock). W półfinale czekała Barcelona - mecz w Paryżu zakończył się rozczarowującym 0-0. Gdy w 52 minucie spotkania na Camp Nou nasz były skrzydłowy ( teraz gracz Barcy) Pedro Nunez pokonał Sazonowa - stopień trudności wzrósł niebywale... Na szczęście moi gracze stanęli na wysokości zadania! Wyrównał młody defensywny pomocnik Lucas a potem dwukrotnie trafił Paul Pinnock. Po raz dziesiąty znaleźliśmy się w finale najważniejszego z klubowych pucharów! Wygraliśmy do tej pory siedem - czy spełnią się marzenia o ósmym triumfie?
 

20 maja 2028 Madryt (Santiago Bernabeu)  PSG - ARSENAL

PSG: Sazonow (k) - Polomat, Gustavo, Delahaye, Gueye - Lucas (38, P. Diallo), Lambert - Appeldoorn, Xisco (76, Arimiyao), Engin Akyuz (64, Cortesi) - Pinnock.
ARSENAL: Bochini - Okoro, Martin, Giacco, Troncoso (73, Boli) - Enis Agyuz (46, Henriksen), Sandvik, Wilshere (k), Coulibaly - Kasado (68, Karpienko), Tinguinha.  Menadżer: Stramaccioni

Mecz rozpoczyna się dla nas znakomicie - już w 2 minucie Polomat zagrywa wspaniałą prostopadłą piłkę do Xisco, a Hiszpan wykłada futbolówkę jak na tacy Pinnockowi, który leciutko trąca ją do siatki. W 34 minucie jest już nie tylko dobrze - jest fantastycznie! Bilardowe zagranie Lucasa i Appeldoorna kończy się golem tego ostatniego. 2-0! W 57 minucie robi się nieco nerwowo - rezerwowy Markus Henriksen strzela bramkę kontaktową. W 72 minucie rzut rożny dla PSG wykonuje Lambert - doskonały wyskok w górę Pape Diallo, mocna główka i prowadzimy już 3-1. Osiem minut później Karpienko otrzymał piłkę od Henriksena, łatwo wymanewrował Gustavo i „zrobiło się“ 3-2. Arsenal postawił wszystko na jedną kartę, rzucił się do ataku. Skończyło się to tak, że po zagraniu Arimiyao sam na sam z bramkarzem znalazł się Nicola Cortesi. Szybki Włoch trafił w słupek, lecz piłka szczęśliwie do niego wróciła i umieścił ją w siatce! Był czas doliczony i rezultat 4-2 nie uległ już zmianie. PSG po raz ósmy triumfatorem Pucharu Mistrzów!



Co tu jeszcze można dodać... Moja koncepcja personalna na ten sezon sprawdziła się w stu procentach - zmiany które przeprowadziłem okazały się trafione i drużyna wróciła na właściwe tory. Pięć trofeów - czyli wszystkie możliwe do zdobycia - stały się naszym łupem.