|
Specyfikacja gry: 14.3.1, niestandardowy rozmiar bazy danych, piłkarze wygenerowani.
Klub objąłem przed sezonem 2013/14 - czwarty poziom rozgrywkowy we Włoszech.
Wprowadzenie do kariery:
|
Mój drugi sezon w Serie A zapowiadał się frapująco. W debiucie (2018/19) zajęliśmy 14 miejsce tracąc 62 gole. O wiele za dużo. W przerwie letniej postawiłem sobie zatem za cel poprawienie jakości naszej defensywy. Poprzednie rozgrywki wykreowały następującą piątkę (oni najczęściej grali): Ilson w bramce, oraz w obronie od prawej: Saidi, Ramos, Mendes, Scarfó. Po transferach przed bieżącym sezonem z tego kwintetu w podstawowej jedenastce ostał się... tylko Mendes. Boczni obrońcy, którzy pamiętają jeszcze boje drugoligowe (Saidi i Scarfó) wylądowali na ławce rezerwowych, podobny los spotkał też Ramosa. Natomiast bramkarz Ilson wypożyczony został do Empoli.
Jak doszło do sytuacji w której goalkeeper mający niewątpliwy talent (o którym myślałem, że przynajmniej przez dekadę nikogo nie wpuści do klatki) musiał odejść? Otóż na horyzoncie pojawił się... ktoś jeszcze lepszy! Reprezentant Argentyny Nicolás Rubino nie dogadał się z Boca Juniors w sprawie nowej umowy i zdecydowałem się szybko wkroczyć do akcji. Rubino został pierwszym piłkarzem w historii Realu Vicenza, którego zarobki przekroczyły milion euro rocznie! Czteroletni kontrakt gwarantuje mu dokładnie 1,1 mln. euro w skali roku (dla preferujących tygodniówki: około 21 tysięcy euro tygodniowo). Ale - moim zdaniem - warto było:
Argentyńczyk z miejsca dostał też ode mnie kapitańską opaskę, a dotychczasowy wódz (Portugalczyk Mendes) zdegradowany został do roli wicekapitana. Wywołało to oczywiście falę fochów w drużynie, której przez rok bardzo spodobało się kiszenie we własnym sosie. Ja miałem jednak gdzieś ich dąsy; gdy zespół traci 62 bramki w lidze (1,63 na jedno spotkanie!) należy działać radykalnie. Poziom samozadowolenia niektórych piłkarzy po zajęciu 14 miejsca był dla mnie nie do przyjęcia. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że typowano nas do spadku (a utrzymaliśmy się bez trudu), jednak moje ambicje sięgają znacznie wyżej niż „trzymanie się z dala od strefy spadkowej“.
Wspomniałem powyżej, że z piątki Ilson-Saidi, Ramos, Mendes, Scarfó miejsce w podstawowej jedenastce zachował tylko António Mendes. Kim byli zatem nowi defensorzy Realu Vicenza? Partnerem AM został Duńczyk Søren Madsen, który jest już z nami od roku, jednak w poprzednich rozgrywkach pełnił rolę rezerwowego. Liczy sobie 21 lat i dojrzał już do poważnych wyzwań. Ma co prawda poważne braki w koncentracji i opanowaniu, lecz jeśli nie będzie dużo grał - nigdy tych atrybutów nie poprawi. Zdecydowałem się dać mu "plac" również z tego powodu, że nie mamy szans kupić stopera doskonałego. Choć kasy nie brakuje - reputacja klubu nie przyciąga, niestety, najlepszych...
Wracając do prezentacji linii defensywnej: w bramce Rubino, na stoperze Madsen z Mendesem. Priorytetem był jednak zakup dwóch nowych bocznych obrońców (Saidi i Scarfó na ławę!). Prawego znalazłem na Ukrainie, w klubie Arsenał Kijów, i zdecydowałem się zapłacić za niego szokujące 10 mln. euro! Tym samym Bośniak Sime Vidović został najdroższym graczem w historii Realu Vicenza, bijąc zeszłoroczny rekord João Soaresa, który przybył za 6 mln. Wydawało mi się jednak, że warto zapłacić taką kwotę by mieć u siebie szybkiego i niezłego w kryciu oraz odbiorze defensora:
Vidović szybko jednak zaczął pokazywać rogi! Wyobraźcie sobie, że po pierwszym meczu (wygrana w Pucharze Włoch z drugoligową Sieną 2-0) był tak zdegustowany moją rozmową motywacyjną, że na drugi dzień nie przyszedł na trening!!! Potem rozpoczęła się saga zatytułowana „Nie mogę się zaaklimatyzować“. Odpowiedziałem, że mam to głęboko w tyle; nie po to płacę za gościa 10 milionów, żeby go na urlopik puszczać. Systematycznie ucierałem więc różki bałkańskiemu fochmistrzowi, co trwało przez cały sezon. Równocześnie - nie grał źle! A o to w tym wszystkim przecież chodzi.
Na lewą stronę obrony znalazłem zaledwie 19-letniego Duńczyka, Benny Larsena. 2,8 mln. euro zapłacone Kopenhadze uważam za naprawdę dobrą inwestycję. Dodatkowo - w przeciwieństwie do Vidovića - jest to dobrze ułożony, sympatyczny, bezproblemowy chłopak.
Tym samym linia obrony przeszła prawdziwy remont generalny.
Jeśli chodzi o nowych graczy, to warto jeszcze wspomnieć o zawodniku, który obsadzi pozycję numer 10. Brazylijczyk Pingo nigdy nie dostał swojej szansy w klubie São Paulo. Od kilku lat zwiedzał peryferie europejskiego futbolu będąc wypożyczany do takich "gigantów" jak Vitória Guimarães, Rijeka, Belenenses Lizbona czy Lewski Sofia. W grudniu 2019 kończył mu się kontrakt w brazylijskim klubie i nie był zainteresowany jego prolongowaniem. Zaproponowałem więc São Paulo symboliczne 275 tysięcy euro i finezyjny fantasista został graczem Realu Vicenza.
Ogólnie w klubie nie było wielkiej rewolucji kadrowej (a takowa dotychczas miała miejsce co roku). Debiutowało ośmiu nowych graczy, dziwiętnastu natomiast pozostało w drużynie. Cały czas korzystam ze sporej grupki zawodników wypożyczonych (dziesięciu na 27 którzy wystąpili w oficjalnych meczach). Staram się aby w podstawowej jedenastce mieli miejsce piłkarze, którzy są „własnością“ Realu, gdyż "system" ten minimalizuje niezadowolenie pt. „dlaczego nie gram?“. Wygląda to mniej więcej tak:
Kadra jest wybitnie międzynarodowa - trochę szkoda, że znalazło się w niej miejsce tylko dla czterech Włochów... Jest za to aż siedmiu Portugalczyków - takie czasy. Prowadząc drużynę muszę się jednak kierować atrybutami i dostępnością na rynku a nie narodowością.
ROZGRYWKI
Puchar Włoch
Wyeliminowaliśmy Sienę i Ternanę, by w 1/8 finału spotkać się z Fiorentiną. A więc identycznie jak przed rokiem. Ciekawe było tło tego meczu. Otóż zaplanowano go na 9 stycznia, a 6 graliśmy z tym samym rywalem w lidze. Z kolei 12 stycznia wyjeżdżaliśmy do Genui by zmierzyć się z Sampdorią. Nie miałem wyboru; z Violą w Pucharze Italii musieli zaprezentować się dublerzy wzmocnieni bramkarzem, kapitanem ekipy Rubino.
Piłkarze z Florencji objęli prowadzenie już w 7 minucie, jednak w 31 wyrównał José Campos, który w tym sezonie bardzo rozczarowywał. Rezultat 1-1 utrzymał się do końca meczu oraz do końca dogrywki. Mecz był kopią tego sprzed roku! Identyczny rywal, identyczny rezultat, również 1/8 finału Coppa Italia! Niestety - jedenastki (podobnie jak przed rokiem) znów lepiej egzekwowała Fiorentina (5-4).
Liga
Podobnie jak rok temu „specjaliści“ byli zgodni: Real Vicenza zajmie 20 lokatę i zleci z ligi:
Prawdę mówiąc - ogarniał mnie pusty śmiech, gdyż wiedziałem, że jesteśmy mocniejsi niż 12 miesięcy temu. Zarząd rozbudował nieco stadion (o prawie 3000 krzesełek) oraz - kolejny raz - bazę treningową. Wszystko przemawiało więc za tym, by uczynić kolejny krok do przodu i poprawić 14 lokatę z debiutanckiego sezonu.
Przemeblowanie defensywy wyszło drużynie na dobre. Jesienią 2019 zanotowaliśmy kilka bardzo cennych rezultatów (domowe zwycięstwa z Interem i Juventusem, wyjazdowe z Udinese i Fiorentiną). Największa wpadka: bezdyskusyjne 2-4 z Napoli na swoim stadionie. Wyniki pierwszych 19 spotkań:
Tabela na pólmetku wyglądała niezwykle obiecująco:
W drugiej części rozgrywek odniosłem wrażenie, że niektórzy zawodnicy popadli w samozadowolenie. Zła passa rozpoczęła się od porażki 0-3 w Mediolanie z Interem; osiem spotkań i tylko jedno zwycięstwo. A była szansa - wielka szansa! - by awansować do europejskich pucharów!
Wyniki osiągnięte w drugiej części rozgrywek:
I tabela końcowa:
PODSUMOWANIE
Szczerze mówiąc tuż po zakończeniu rozgrywek czułem się lekko rozczarowany. Na półmetku ugraliśmy bowiem 35 punktów i zajęliśmy siódmą lokatę, lecz do trzeciej pozycji traciliśmy ledwie 3 oczka! Niestety - runda wiosenna przyniosła tylko 26 punktów i strata do medalowej, trzeciej pozycji wynosiła już 13 oczek. Niemniej patrząc na wszystko chłodnym wzrokiem - lokatę w górnej połówce tabeli trzeba traktować jako sukces. Moją pracę docenili piłkarze z Serie A, którzy wybrali mnie menadżerem roku:
Doceniony został też Real Vicenza, który drugi raz z rzędu zdobył tytuł klubu roku:
A zatem można nie wygrywać trofeów, można nie grać w europejskich pucharach, a mimo to czerpać satysfakcję z dobrze wykonanej roboty.
Jeszcze kilka słów na temat piłkarzy. Praktycznie wszyscy z podstawowego składu załużyli na słowa pochwały; może tylko oczekiwałem więcej od środkowych pomocników; Carneiro oraz wypożyczonego z Juventusu Mariniego. Muszę znależć również naprawdę topowego snajpera. Brzmi to pewnie dziwnie, bo Moustapha Soumah (były król strzelców Serie B) zdobył 15 goli w 34 meczach, ale... Uwierzcie - powinien strzelić drugie tyle! Ten zawodnik - mimo 27 lat - wciąż się rozwijał, ale klub potrzebuje kogoś zdecydowanie lepszego na szpicę. To będzie mój prorytet przed kolejnym sezonem, gdyż zamierzam awansować przynajmniej do Ligi Europy!
Na zakończenie - wszyscy zawodnicy którzy grali dla Realu Vicenza w rozgrywkach 2019/20. Kolorem ciemno-niebieskim oznaczyłem tych, którzy w bieżącym sezonie debiutowali w barwach klubu. W poszczególnych rubrykach: rok urodzenia, kraj pochodzenia (w przypadku obcokrajowców), pozycja, mecze w lidze, mecze w Pucharze Włoch, mecze ogółem.
Włochy, 2019/2020
Słowa kluczowe:
FM 2014
Włochy
Serie A TIM
Real Vicenza
2019/2020
Prawie Jak Real
Real Vicenza
Łukasz Czyżycki
Umarł król, niech żyje król! Wrażenia z bety FM18
Nie lubię wygrywać
Do zobaczenia w niebiańskiej jedenastce, Commins! [5]
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ