Miałem sobie zrobić w granatowej filiżance, ale uznałem, że to będzie zdecydowanie za mało kawy. Czuję niepokój. To mecz. Kopanie piłki. Dlatego odczuwanie jakichkolwiek poważnych emocji w tym momencie jest dziecinne, szczeniackie i przede wszystkim głupie. Tak, wiem to. Nie zmienia to faktu, że je odczuwam. Towarzyszy mi Statua Wolności razem z kawałkiem Nowego Jorku. Na kubku. Na szczęście nie spędzam tam wakacji, fuuu, beton. Zdecydowanie wolałbym sobie wypić jakieś Bordeaux na łące.

Czy Wisła może awansować dzisiaj do Ligi Mistrzów? Oczywiście, że może. To truizm, komunał, każdy wie. Ale w chwilach, kiedy nie wiem jak organizować swoje myśli na początku staram się je układać jak najprościej. No dobrze, z nutą optymizmu, więc spokojnie możecie mi powierzyć swoje pieniądze. Albo wyjdziemy z tego dobrze do przodu albo troszkę do tyłu, ale nic się nie zawali. Kolejność tych hipotez też ma znaczenie.

Nie wiem jak dzielić Wisłę – na sezony? Na lata? Na okresy? Na ery? Na drużyny? Na trenerów? Na piłkarzy? Na taktyki? Na style? Na wyniki? Możemy sobie tylko teoretyzować. Nie jestem w tym dobry. To znaczy bardziej nudzi mnie. Ojejku, jak nudzi mnie Formuła 1. Nie no, chociaż pojeździłbym sobie.

Ciągnąc wątek mojej niewiedzy. Tak samo nie wiem czy krwiak Meliksona to zasłona dymna, czy może faktycznie męczy się z tym. W zasadzie wiem tyle, że dzisiaj gramy bardzo ważny mecz. Czuję też, że to nie ten moment, bo wydawało się, iż były lepsze, ale trudno zaprzeczyć stwierdzeniu, że to wielka szansa, aby po tych 15 latach trafić wreszcie na koniec tego polskiego klubowego kurwienia się w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Rozważania aspektów finansowych, szkoleniowych, transferowych, myślenia, wszystkiego. Koniec. Możemy mieć ten koniec, to przełamanie, że może się udać. To się tak mówi: mieć problem z głowy.

Zastanawiam się czy poważne traktowanie APOEL-u przez media i zawodników oraz ekspertów jest dramatem czy szczęściem. Bo z jednej strony to prześmieszne z jakim szacunkiem podchodzimy do rywalizacji z taką drużyną, a z drugiej zaś lepiej mniej chwalić się umiejętnościami, a bardziej je pokazywać podczas meczu. Być profesjonalistami.

Byłem na Reymonta 22, gdy wygraliśmy w pierwszym spotkaniu 1:0. Cieszyliśmy się jak cholera. Gdy Małecki strzelił gola, to pomyślałem sobie, że przyjaciele-kibice z radości zaraz rozerwą mnie na strzępy. To siedzi w nas, czekamy na to już tak długo. Są super emocje. Na trybunach można sobie przynajmniej to wykrzyczeć. A przed telewizorem? No, przepraszam. Takie wiecie no, czuję się to, jak blisko i ta niepewność, iż to może się zawalić w każdej minucie, chwili. Trochę jak stąpanie po cienkim lodzie. W zimie, na stawie, czy na jeziorze. Nie żeby aż się utopić, ale po co sobie odrażać to i owo? Dobra, koniec.

Ale jest też przede wszystkim ta myśl, że nie będzie końca świata. Że wszystko w zasadzie zostanie spoko, jednak mamy szansę, mamy wielką szansę… trzeba awansować. Wisła i polska piłka ostatnio za bardzo pędzi, ale chcemy wreszcie gonić świat trochę szybciej. Wreszcie możemy. Już nie tylko myślimy o gonieniu, tylko gonimy. To będzie jedno z doświadczeń naszego pokolenia, jeśli nic nam tego nie przerwie.

Jeśli chce się wygrywać to trzeba bić się bezwzględnie, nieustępliwie. Wisła walczy bardzo mądrze, jest zaplanowana, tylko zrobiła coś ponad, zaskoczyła, jesteśmy nieco zaskoczeni, ale potrzebujemy „tego więcej” jeszcze bardziej. Jak się widzi coś takiego, to naprawdę można uwierzyć we własne siły. Bycie upartym ma wielki sens, gdy tłucze się o coś fajnego – Liga Mistrzów czymś takim dla kibiców w Polsce jest na pewno. Tutaj, u nas w mieście na pewno najlepsza wiara jest. A Wy jak? Wierzycie? No, chłopaki come on, wierzcie. Chociaż. Wnoszę o zero polskiego pesymizmu. Polski optymizm i nieracjonalność jednocześnie wydają mi się znacznie bardziej potrzebne.