Po żmudnych przygotowaniach rozpoczął się sezon w hiszpańskiej Segunda Division B2. Zaczął się niewesoło niestety dla kibiców piłkarzy i sztabu szkoleniowego Meridy. Porażka na własnym stadionie z przeciętnym Fuerteventura przyniosła nieprzyjemną reakcję zarządu i kibiców w kierunku młodego managera z Stanów Zjednoczonych Bart`a Mc Kopyta. Zachowywał on jednak duży spokój i bronił się przed atakami w sposób najbardziej oczywisty z możliwych. Otóż na pierwszy mecz o punkty w hiszpańskiej 3 lidze nie mógł skorzystać z sześciu graczy przewidzianych do meczowej szesnastki. Plaga kontuzji przetrzebiła mu skład, drużynę musiał, więc uzupełniać skład juniorami, bo pieniędzy na porządnych dublerów prawdopodobnie z racji młodego wieku i braku doświadczenia nie dostał. Dodatkowo nie mógł zagrać najlepszy bramkarz Meridy Argentyńczyk Mathias Garavano, na którego już zagięły parol kluby Serie A.

Sytuację w klubie zdecydowanie uspokoiło kolejnych sześć spotkań bez porażki! Trzy zwycięstwa i trzy remisy uciszyły krytyków młodego szkoleniowca.

Można to było nazwać jednak tylko względnym spokojem. Klub staczał się finansowo. Budżet płacowy był zdecydowanie przekroczony i nawet zwalnianie z kontraktów niepotrzebnych zawodników nie poprawiło znacząco sytuacji. Z utęsknieniem czekano na zimowe okienko transferowe, bo były realne szanse na sprzedaż przynajmniej dwóch wyróżniających się piłkarzy. Wspomniany już wcześniej bramkarz Garavano, oraz doświadczony 29-letni stoper Molina. Gdyby udało się ich wytransferować po przyzwoitych kwotach to większość dziury w budżecie byłoby tylko smutnym wspomnieniem.

Zbliżał się półmetek sezonu. Po szesnastu kolejkach z dwudziestoma ośmioma punktami na koncie Merida zajmowała siódme miejsce. Wynik całkiem dobry biorąc pod uwagę przedsezonowe typy bukmacherskie, które stawiały na trzynastą pozycję.

W drużynie rozstrzelał się niejaki Sabino, lokalna gwiazda z przeszłością w LaLiga. Dostał on pod wodzą Amerykanina prawdziwego kopa. Procentuje tu zaufanie jakim obdarzył go manager ustawiając taktykę pod niego, a on odwdzięcza się w najlepszy możliwy sposób, będąc nie tylko najlepszym strzelcem drużyny, ale i rozgrywając swój najlepszy sezon od wielu lat.

Nie można też zapomnieć o świetnym opisywanym pokrótce wyżej młodym bramkarzu Garavano. Jego brawurowa gra zapewnia drużynie spokój w tyłach, a przeciwnikowi odbiera pewność siebie. Stylem gry przypomina nieco sławnego „Łysego” bramkarza genialnej drużyny mistrzów świata i Europy, czyli oczywiście Fabiena Bartheza. Oboje na równi ze świetną grą, przeplatali nonszalanckie zachowania po których drużyna traciła bramki.

Podsumowując pierwszy okres pracy „Jankesa” w klubie, nie sposób nie wspomnieć o preferencjach taktycznych managera. Drużyna pod jego wodzą gra w ustawieniu 4-4-2, oraz jego modyfikacji polegającej na ustawieniu jednego ze środkowych pomocników tuż za napastnikami. Można to zapisać jako 4-3-1-2.

Pierwsze ustawienie jest bardziej zachowawcze, drużyna skupia się na odbiorze piłki. W grze defensywnej udział bierze 6 zawodników. Odzyskana piłka wędruje najczęściej do skrzydeł, gdzie do rajdu przygotowany jest już jakiś skrzydłowy, bądź bezpośrednio do Sabino, który schodzi do boku i szuka małej gry z partnerami.

Druga taktyka przygotowana jest na słabszych przeciwników. W porównaniu z pierwszą w grze ofensywnej ważne role odgrywają boczni obrońcy. Ich nastawienie jest chyba nawet bardziej ofensywne niż skrajnych pomocników. Biorą udział w każdej akcji drużyny prowadzonej ich stroną. Boczni pomocnicy natomiast mają robić miejsce tymże obrońcą właśnie, dlatego często schodzą do środka. Takie zachowanie jest bardziej naturalne dla Xavi`ego Moro niż Victor`a Bravo, jednak i on stara się wypełniać polecenia młodego managera.

Żeby oddać sprawiedliwość trzeba powiedzieć, że wariant 4-3-1-2 jest jeszcze w powijakach, a Mc Kopyt cały czas je udoskonala, robiąc z Pucharu Federacji mały poligon doświadczalny. Jednak czemu nie skoro gra tam nadal.

Tyle słowem wstępu. Ciekawe co przyniesie zbliżające się okienko transferowe.