Vila Belmiro

Przypomniałem sobie to wszystko, musiałem tu zostać, wspomnienia bardzo zdopingowały mnie, uwierzyłem, że jeśli czegoś bardzo pragnienimy wszystko się może udać! Nie wiem nawet, kiedy zrobiła się 11:45 i trzeba było iść do apartamentu prezesa. Punktualność to podstawa, inaczej nikt nie będzie traktował Cię poważnie, mówił mi dziadek, kumpel majora Hubala. O ile bym dał, żeby teraz szedł razem ze mną, i pomógł w negocjacjach. Pomyślałem, że i tak pewnie patrzy na mnie z góry, pali swoją umiłowaną fajkę i podkręca wąsy tak jak to lubił robić najbardziej w wyjątkowych chwilach. Po drodze zobaczyłem za gablotami potężną kolekcję pucharów, był też duży plakat legendy klubu.

Zatrzymałem się i popatrzyłem chwilę, nagle ktoś chwycił mnie z tyłu za ramię. Dziadek??? Zapytałem po polsku, jeszcze nie odwracając się za siebie. Wierzyłem w duchy, co prawda, ale tak szybkiej pomocy nie spodziewałem się jednak! W odpowiedzi usłyszałem portugalskie „que?” („co?”). Zmroziło mnie, to nie był głos dziadka, ale daję głowę, że gdzieś już ten ton głosu słyszałem. Odwróciłem się. Tak to był on, legendarny gracz Santos z plakatu ożył! Tak wiele się nie zmienił, świetnie się trzymał skubaniec! Podprowadził mnie pod drzwi prezesa, pokazał kciuk do góry, uśmiechnął się i otworzył klamkę. Już nie miałem wyboru musiałem tam wejść! Rozmowa nie była łatwa – tak jak myślałem, prezes Marcelo Teixeira chciał sukcesów już teraz. Przedstawiłem jednak swoją strategię, polegającą na zbudowaniu potęgi, ale nie od razu. Cóż nam z pałacu budowanego w kilka dni? Przyjdzie większa burza i wszystko się posypie! Tak samo musi być z tak wielkim klubem, potrzeba czasu, ciężkiej pracy i cierpliwości. Proszę tylko o to. Budżet aktualny mi wystarczy, mam w głowie nazwiska kilku młodych piłkarzy, którzy spokojnie zastąpią kiepsko rokujących na przyszłość aktualnych graczy - tłumaczyłem. Nastała cisza, Pele wstał zadowolony, zostawił mi swoją wizytówkę i na pożegnanie odrzekł „Możesz na mnie liczyć, dzwoń, kiedy chcesz, byle nie rano, bo zwykle o tej porze łowię ryby nad oceanem!”. Prezes Marcelo wyściskał klubową legendę na pożegnanie, zamknął drzwi i zapytał wprost – „Ile czasu potrzebujesz?”. Potrzebowałem dwóch może trzech lat żeby zbudować klub, z którego wszyscy będziemy dumni. Pierwszy sezon miał być poligonem doświadczalnym, marzyło mi się próbowanie taktyk, testowanie graczy, bez większej odpowiedzialności za wynik. Drugi sezon, to już staranna walka o jak najlepszy rezultat, każdy mecz miał być rozgrywany tak jakby był tym jedynym najważniejszym. Zaś trzeci ostatni rok próby to już tylko walka o tytuły. Prezes zgodził się na wszystkie moje warunki. Byłem najszczęśliwszym człowiekiem na całym świecie. Pewnie zapytacie jak to wszystko wyszło? Oraz, w którym momencie kariery teraz jestem? Pierwszy sezon to faktycznie jeden wielki poligon – klub spokojnie utrzymał się w lidze, testowałem, próbowałem wszystkiego. W kolejnym sezonie było już tak jak obiecałem – od pierwszej do ostatniej minuty walczyliśmy ile tylko mieliśmy sił, efektem był tytuł wicemistrza Brazylii oraz finał Copa Libertadores. Teraz stoję u progu trzeciego sezonu. Dostałem pieniądze na transfery, w klubie mówi się tylko o jednym – musimy być w tym roku najlepsi! Jak będzie zobaczymy, w kolejnej części mojego cyklu opiszę Wam jak krok po kroku wzmacniałem swój zespół, przedstawię Wam też najlepszych moich graczy i ulubioną taktykę!
Cdn.