"Niech sobie ten przypis przeczyta elita, że każda śmietanka na deser jest bita."

- Stanisław Jerzy Lec

Sheffield, Anglia, 2 lipca, godz. 7:00

[bip! bip! bip!] Jak za sekundę ten [bip! bip! bip!] budzik nie przestanie dzwonić, [bip! bip! bip!] to... [TRACH!!!]. Budzik pod wpływem napięcia mięśni mojej prawej ręki roztrzaskał się o ścianę. Spokój... Cisza i te płynące sekundy w tle. Czuje się jak na jakiś Bahamach, leżąc na ciepłym piasku i nie myśląc o niczym. Rzeczywistość jest jednak brutalna... Usiadłem na rogu kanapy, patrząc na ten zniszczony, zagracony pokój i leżące na ziemi kawałki budzika. "Bip, bip", pomyślałem sięgając i wypijając resztę piwa z wczoraj. Wstałem, zapaliłem papierosa i zastanawiając się nad słowami Micky'ego poszedłem do łazienki. Kurwa! 3-dniowy zarost, przetłuszczone włosy, plamy na koszulce... Co ze mnie za menadżer? Tak... 3 dni temu dowiedziałem się, że zostanę szkoleniowcem mojego ukochanego klubu... The Blades, bo tak mówią kibice na Sheffield United, klubu któremu mam pomóc wspiąć się z powrotem na należne mu miejsce. Jak ja tego kurwa dokonam?! Nie mam zielonego pojęcia...

Umówiłem się z Micky'm, że nie powie zawodnikom o swojej rezygnacji, dopóki nie dojdzie do przestawienia mnie tym pieprzonym pijawkom (czyt. Prasie.), którzy będą mnie obrzucać najróżniejszymi pytaniami. Nie chciałem, żeby mówił im o tym, bo chce ich zobaczyć w akcji na treningu prowadzonym przez Micky'ego, aby przyjrzeć się im dokładniej od drugiej strony. Co prawda, znam ich, ale tylko z punktu kibica, który chodził na każdy mecz. Mam pewien zarys jak będzie wyglądać moja... moja pierwsza zawodowa drużyna.

Usiadłem na ławce trenerskiej i zostałem przedstawiony zawodnikom jako "znajomy trenera". Obserwowałem... Micky fantastycznie przygotował chłopaków kondycyjnie i udało mu się jeszcze przed odejściem ściągnąć do klubu na zasadzie wypożyczenia trzech, świetnych zawodników. Pierwszym z nich jest John Fleck z Rangersów, w którym od pierwszej minuty zobaczyłem potencjał na zawodnika który pociągnie całą drużynę. Znakomicie podaje i rozgrywa, a przy tym ma dopiero 19 lat. Zapisałem w notatniku jego nazwisko. Drugim z piłkarzy, którzy przybyli jest Jean Calvé z AS Nancy. 26-letni francuski prawy obrońca. Trochę słaby fizycznie, ale nadrabia szybkością i techniką. Zapisałem w notatniku jego nazwisko. Ostatnim jest Nathaniel Mendez-Laing. Wypożyczony z Wolverhampton ofensywny pomocnik. Jak na 18 lat, bardzo dobrze sprawuje się na swojej pozycji. Resztę zawodników znam od jakiegoś czasu i są to:

Bramkarze: Steve Simonsen (31 l.), Mihkel Aksalu (25 l.), Richard Wright (32 l.)

Obrońcy: Elian Franco Parrino (22 l.), Johannes Ertl (27 l.), Matthew Lowton (21 l.), Shane Lowry (21 l.), Chris Morgan (32 l.), Neill Collins (27 l.), Stephen Jordan (28 l.), Erik Tønne (19 l.).

Pomocnicy: Nick Montgomery (28 l.), Stephen Quinn (24 l.), Michael Doyle (29 l.), Ryan Flynn (22 l.), David McAlister (21 l.).

Napastnicy: Richard Cresswell (33 l.), Chris Porter (26 l.), Ched Evans (21 l.). 

"Mało pomocników i napastników." -  Pomyślałem. Wiem po meczach czego mogę się spodziewać po tych zawodnikach. Niewątpliwie ważnym ogniwem jest kapitan Chris Morgan, który posiada wielkie doświadczenie, oraz dobre warunki fizyczne. Zapisałem w notatniku parę słów i klepiąc po tyłku Micky'ego poszedłem do domu.

Smuciła mnie myśl, że Ci piłkarze nie spodziewają się, że lada moment ich trener ukochany trener, który wkładał całe swoje serce w swoją pracę odejdzie, a zastąpi go jakiś cwaniak z wybujałym ego, który trenował juniorów, a po zatym to lubi tylko palić papierosy i sączyć piwo za piwem. "Muszę być pewny swego..." , mówiłem sobie w duchu przechodząc obok jakiegoś włóczęgi, który wyśpiewywał do jakiejś kobiety "Laylę" Erica Claptona...

Kilka dni później...

To już dzisiaj. Na zegarze na ścianie wybiła 6 rano. Jest już 6 lipca... Nie śpię już od kilku godzin, serce bije mi dziwnym rytmem jakby wystukiwało jakiś marsz pogrzebowy. Jak zwykle, pierwszą rzeczą po wstaniu na swoje pieprzone chore nogi jest dotlenienie się papierosem. Pierdolony nałóg... ale bez tego dymu przechodzącego codziennie przez mój układ oddechowy nie potrafię spokojnie funkcjonować. Wziąłem prysznic, ogoliłem się, zacisnąłem śledzia na szyi, założyłem najlepszą marynarkę jaką miałem i wyszedłem.

Przy stadionie czekał na mnie Micky, który niewiedzieć czemu promieniował niczym Ronaldo, który wysmarował się toną samoopalacza.

- Gotowy? - zapytał nonszalancko Micky.

- Nie. - burknąłem ściskając mu dłoń.

- Czekają na Ciebie te pieprzone pijawki.

Zanim ruszyłem moim niewyparzonym jęzorem Micky dodał:

- Wiedziałem, że się ucieszysz.

Weszliśmy do środka w ciszy. Ja z kamienną twarzą, a Micky z mściwym uśmieszkiem, jakby opowiedział nazabawniejszy żart świata. Wiedziałem, że rozkoszuje się widokiem mojej miny i tym, że mam gaciach dwie tony.

Prezes McCabe czekał przed drzwiami do sali konferencyjnie, w której było dość gwarno. Uścisnąłem mu dłoń i przez jego mocny, pewny uścisk mogłem odczytać jego myśli, które mówiły coś w rodzaju: "Masz kurwa jedną szansę.". Uśmiechnąłem się niepewnie. Prezes odzwajemnił uśmiech i wszedł wraz z Micky'm do sali. Ja miałem czekać, aż wywołają moje nazwisko.

"...Pan David Clapp."