Są takie dni, kiedy Football Manager zaczyna Cię nudzić, zwycięstwa nie przynoszą frajdy, a porażki smakują dotkliwiej niż zwykle. Otwarcie przysłowiowego "scyzoryka w kieszeni" to czasami jednak stan upragniony, długo wyczekiwany. Pozwala odpocząć od wirtualnych zawodników, skupić więcej uwagi na rzeczach pożyteczniejszych czy też o zgrozo - ciekawszych. Daje naszym "menadżerskim" bateriom czas na regenerację, rodzi w głowie pomysły, które tak czy siak pragniemy przenieść na komputerowe boisko. Po prostu pomaga. To czy nadejdzie szybciej czy później nie ma znaczenia, jest jak śmierć - kiedyś się pojawi.

W obliczu niedawnej przerwy postanowiłem urozmacić powrót do FM`a (którego byłem więcej niż pewien) publikowaniem wyników gry w postaci manifestu. Długo zastanawiałem się w jakiej formie go udostępniać, co dodać, a co zlikwidować. Aby więc nie przedłużać, owoc mojej pracy prezentuje poniżej.

---

---

Jasno określony cel jakim było zajęcie solidnej pozycji w lidze nie był wygórowany, jednak biorąc pod uwagę wszystkie czynniki, począwszy od budżetu na terminarzu skończywszy byłem pewny jednego - nie będzie łatwo. 

- Tak jak się umawialiśmy panie Michale - prezes podszedł do okna w swoim gabinecie. - Ma pan nieograniczone pole do popisu jeśli chodzi o wypożyczenia, choć wolałbym by drużyna zbytnie nie uzależniała się od zawodników, którzy nie są związani z nami kontraktem.

- Czyli z transferów definitywnych nici?  - zapytałem rozczarowany.

- Sytuacja wymaga oszczędności, jednak jestem skłonny zaakceptować jednego, dosłownie JEDNEGO zawodnika, który poza młodym wiekiem będzie dysponował umiejętnościami przewyższającymi średni poziom ligi, a przy tym nie będzie nas dużo kosztował.

- W takim razie może powinniśmy rozejrzeć się za jakimś renomowanym klubem z którym nawiążemy współpracę? Coś jak Legia i Fluminese.

- Panie Michale - uciął. - Kluby nie są szczególnie zainteresowane współpracą z niszowymi zespołami. A my, chcąc niechcąc się do takich zaliczamy. Mam nadzieję, że pan to rozumie. Sprowadziłem tu pana jednak też w innej sprawie. Jak postępy w przygotowaniu zespołu. Ma już pan zarys planu gry?


- Oczywiście - odparłem, otwierając teczkę trzymaną w rękach. - Nasza gra będzie skupiała się na trzech  środkowych obrońcach oraz rotacyjnych skrzydłowych, którzy zależnie od potencjału rywala będą grać ofensywniej bądź defensywniej.

- Nie niesie to ze sobą zbyt dużego ryzyka? - prezes nabrał jeszcze więcej powagi niż do tej pory.

- Wydaje mi się, że takowe istenieje, jednak jest minimalne. Gra z kontrataku pozwoli skupić sie zawodnikom na pilnowaniu defensywy i wykorzystywaniu błedów przeciwnika.

- Zakładam więc, że ma pan rację - prezes Paprocki po raz pierwszy uśmiechnął się. -  W takim razie nie będę zajmował panu na razie czasu. Powodzenia.

Drużyna, którą objąłem po senior Pachecie nie była tą z moich snów. Jedyne co rozróżniało ją na tle pozostałych ekip Ekstraklasy to dosłowny narodowościowy misz-masz. Nie żebym był rasistą, ale trenowanie zbieraniny zawodników z różnych stron świata nie jest łatwym zadaniem, zwłaszcza, że ich umiejętności nie wyróżniały się szczególnie na tle reszty ligi. Pomimo nalegań asystenta nie zdecydowałem się na rozegranie sparingu z ekipą juniorów. Szkoda na to czasu, stwierdziłem. 

- Za kilka dni jedziemy na obóz przygotowawczy do Kamienia. Nie lepiej ocenić zawodników jeszcze przed odjazdem?

- Spokojnie Sławek - powiedziałem do trenera drugiej drużyny. - W klubie nie jestem od dzisiaj, wiem na co stać zawodników.

- Wybacz, że to powiem, ale jako scout nie miałeś zbyt częstego kontaktu z pierwszą drużyną.

- Sławek - spojrzałem się z politowaniem na mężczyznę po czterdziestce. - Zaufaj mi.

Listę zawodników przesłałem do sekretariatu po dwóch treningach. Spotkania z drużyną wiele mi nie pomogły, a dotychczasowa wiedza nie została pogłebiona. Pod Rybnik zgodnie z założeniami pojechało 24 zawodników. Liczba ta miała się zgodnie z zapewnieniami prezesa zwiększyć, zależnie od postępów w rozmowach z zawodnikami. 


Korona w ostatnich latach nie wykształciła żadnego juniora, który przebojem zdobywał boiska Ekstraklasy. Było kilka perełek, jednak wszystkie solidarnie ginęły w odmętach niższych lig lub jak niedawno Karol Angielski na skutek kłótni z prezesem przenosili się do konkurencji. Jako gorący orędownik wprowadzania młodzieży do pierwszej drużyny postanowiłem, że na Śląsk pojedzie siedmiu wychowanków - Bartek Gugulski, Adrian Bednarski, Michał Wrześniewski, Marcin Cebula, Radek Szmalec, Maciek Załęcki i Adrian Uniat. Jeśli doliczymy do tego wypożyczonego z Valenciennes Lukasa Klemenza, a także Vanję Markovicia i Nabila Aankoura to mamy razem aż dziewiątkę chłopaków w wieku młodzieżowym. 

---

---

Skład, który zastałem nie gwarantował spełnienia przedsezonowych założeń, ale przynajmniej dawał jakieś nadzieje na ich wykonanie. Przekładając umiejętności zawodników na moją taktykę okazało się, że potrzebne będą minimum trzy wzmocnienia - pomoc, prawe skrzydło i atak. Zgodnie z planem nie mogłem liczyć w żaden sposób na budżet transferowy, co niemal w 90% ograniczyło pole operacji do zawodników z wypożyczenia. Także i tutaj miałem kłopot, bo również z budżetem płacowym wiązały mnie spore ograniczenia. 

- Proszę pamiętać - zatelefonował prezes już w trakcie obozu. - Że koszt wypożyczeń musi być marginalny, a najlepiej jeśli zawodnik będzie opłacany przez macierzysty klub.

Odpadł więc pomysł z Juanem Munizem z hiszpańskiego Sportingu Gijon, Lesterem Peltierem ze Slovana Bratysława czy nawet Niką Dzalamidze.

Kto wie jakby potoczyły się sprawy, gdyby nie stare notatki ze scoutowskiego tourne po Europie środkowo-wschodniej. Początkowo wiązałem nadzieję z Radoslavem Tsonewem z Lewskiego Sofia, lecz młody Bułgar nie chciał czekać na otwarcie okienka transferowego w Polsce i trafił do Rapidu Bukareszt.