Czy zastanawialiście się kiedyś jak smakują ślimaki w Afryce? Konkretniej na wschód od Madagaskaru? Nie? Didier Caro postanowił sprawdzić to na własnej skórze. Jak poinformował w liście nadesłanym do czytelników, są obrzydliwe. W niektórych miejscach brakuje tej francuskiej gracji w ich przygotowaniu. Tego aromatu polskich pól, na których zbieracze całymi dniami wyszukują winniczki. Tego europejskiego klimatu, przy którym spożywanie ślimaków staje się czymś wyjątkowym i niezwykłym. Z tego powodu Caro nigdy nie podpisał kontraktu ze swoim aktualnym klubem. Czuje się tam jak zesłaniec, pragnie wolności. Chętnie przejdzie nawet do klubów z angielskiej szóstej ligi. Byleby tylko się wydostać z tego, za przeproszeniem, zadupia. Proszę, przygarnijcie Didiera. On czeka na Waszą pomocną dłoń. W liście, o którym wyżej napisałem, wymienił swoje liczne zalety. Posłużę się cytatem: Jestem szybki i sprawny. Zarówno na boisku jak i w łóżku. Obiecuję jednak nie tykać żony trenera, który mnie stąd wyrwie. Chyba, że ona sama mnie tknie. Potrafię również dobrze odbierać. Pocztę, telefony, faxy czy piłkę – bez znaczenia. Doskonale kryję – mogę pokryć wszelkie koszty podróży, ukrywać członków mafii we własnym domu czy tez pokryć zawodnika na boisku. Ale to chyba najmniej ważne. Zawsze jestem skoncentrowany na celu, który chce osiągnąć – poderwanie kobiety, wypicie drinka kamikadze czy whisky. Nigdy nie odpuszczam. Doskonale współpracuję z ludźmi, o czym świadczy mój wiejski gang „Carusie”. Proszę, zabierzcie mnie stąd, błagam! Nie mogę dłużej pisać. Czuję, że ktoś mnie śledzi. Ktoś wchodzi przez drzwi w mojej lepiance. Nie mogę już dłużej tak cierpieć. To mnie ogarnia. Czuję zimno, widzę ciemność. To nadchodzi... W tym momencie list się kończy. Mam nadzieję, że zrozumiecie i przygarniecie Didiera. Chłopak jest wart zainteresowania. Szczególnie tych graczy, którzy lubują się w grze takimi tuzami jak Blyth Spartans czy Fisher Athletic. Profil zawodnika został opracowany w oparciu o bazę danych z łatki 9.2.0 .