2013/14

    Trzeci sezon w roli menadżera PSG rozpocząłem od kilku zmian w kadrze zepołu. Najważniejsze z nich to odejście takich piłkarzy jak Lavezzi, Sirigu, Dede i Gameiro. Każdy z nich wymaga odrębnego potraktowania; Lavezzi - zbyt drogi i zbyt bezproduktywny rezerwowy, Sirigu - bardzo dobry bramkarz, lecz nie potrafiący - przynajmniej u mnie - „wybronić“ meczu, czyli zrobić coś „ponad“, Dede - niezadowolony z roli rezerwowego, Gameiro - podobnie. Przybyli m.in. - Courtois, który - mocno na to liczę - będzie bramkarzem na lata, Lamela i Griezmann - jako cenni rezerwowi, którzy mogą zapewnić drużynie odpowiednią jakość w mniej ważnych meczach oraz Magnin i Polomat, obrońcy (newgeni) jako inwestycja w przyszłość (obaj mają po 16 lat). Z wolnego transferu ściągnąłem też portugalskiego bramkarza Eduardo, co pozwoliło wypożyczyć Maignana do Regginy, by wreszcie trochę pograł w poważnych meczach.

    Sezon rozpoczęliśmy od przegranej z Olympique Marsylia w Superpucharze Francji, lecz w lidze zespoł szybko wkroczył na właściwe tory. Ciekawa sytuacja stworzyła się w Lidze Mistrzów. Przed ostatnim meczem z Twente byliśmy już pewni awansu i - aby wyeliminować z gry zawsze groźny Manchester City - należało celowo oddać punkty Twente! Taki miałem plan... Wystawiłem rezerwowych, specjalnie też drużyny nie motywowałem... Wszystko szło... dobrze... do 87 minuty. Przegrywaliśmy 0-1, lecz - jak "na złość" - debiutujący bramkarz Eduardo rozgrywał mecz życia (nota: 8,5) W końcu - trzy minuty przed końcem wyrównał Sanogo... I do 1/8 finału - obok PSG - wszedł Manchester City... Jak się - uprzedzę fakty - później okazało, całkiem słusznie obawiałem się Man City...

    Tymczasem drużyna bardzo dobrze radziła sobie zarówno w lidze jak i krajowych pucharach; zarówno w Pucharze Ligi jak i Pucharze Francji doszła do finałów (podobnie jak w zeszłym sezonie) i - ostatecznie oba te finały wygrała. W Pucharze Ligi z Bordeaux 3-0 (Pastore dwukrotnie i Leandro Damiao) a w Pucharze Francji z Sochaux 4-2 (gole: M’Vila, Leandro Damiao i Sanogo - dwa).

     Liga Mistrzów: w 1/8 finału bezproblemowo wyeliminowaliśmy Valencię: 2-0 (w), 5-3 (d), by w 1/4 trafić na... Manchester City. Wynik pierwszego, wyjazdowego meczu, 1-0, pozwalał na snucie optymistycznych planów. W rewanżu do przerwy graliśmy bezbłędnie prowadząc po trafieniu Meneza 1-0. W drugiej części w ciągu sześciu minut nastąpiła katastrofa; w 63 minucie wyrównał David Silva a w 69 Shawcross nie zdołał upilnować Aguero i... nie byliśmy w stanie się po tych ciosach podnieść. Do półfinału awansował Manchester City. Z kronikarskiego obowiązku dodam, że nasi rywale nie dali tam rady swemu wielkiemu, lokalnemu rywalowi - Manchesterowi United. Z kolei Man Utd - ostatni sezon pod wodzą sir Alexa Fergusona - przegrał w finale z Realem Madryt aż 1-4. Dal Realu to już trzeci triumf z rzędu - Jose Mourinho jest naprawde wielki!

    Cóż - po odpadnięciu z Champions League zrobiliśmy tyle ile mogliśmy jeszcze zrobić... Wygraliśmy wspomniane Puchary (Ligi i Francji) oraz bez problemów obroniliśmy tytuł mistrzów Francji. Za nami - tradycyjnie, po raz trzeci w takiej konfiguracji - Marsylia i Lille. Dodatkowo - po raz kolejny król strzelców wywodzi się z PSG! Leandro Damiao, prawdziwa maszyna do strzelania goli uzbierał 31 trafień i o jedno wyprzedził Javiera Hernandeza z OM. Należy dodać, że poprzedni trumfator, Yaya Sanogo, uplasował się na trzeciej pozycji z 23 golami. Doprawdy szkoda, że moja taktyka przewiduje miejsce tylko dla jednego snajpera i że ci piłkarze nie mogą grać razem... Co prawda w wielu meczach Leandro Damiao grywał jako prawoskrzydłowy, jednak... marnował się tam! Z kolei Sanogo po zakończeniu sezonu zaliczył - wreszcie! - reprezentacyjny debiut, lecz ostatecznie Didier Deschamps nie zabrał go na Mundial do Brazylii.

    Sezon należy - po raz kolejny - ocenić pozytywnie, jednak martwi mnie, że na arenie Champions League zrobiliśmy krok w tył. Po dwukrotnym awansie do półfinałów. teraz - tylko ćwierćfinał. Jednak wspaniale rozwijający się Pastore, Eriksen, Leandro Damiao, Digne, Corchia, Sanogo czy Eriksen dają nadzieję na przyszłość. Martwi mnie natomiast średnia postawa stoperów; Shawcross i Thiago Silva nie dają gwarancji powstrzymania najlepszych napastników świata w najważniejszych meczach. Najgorsze jest to, że na rynku... nie ma zawodników, których mógłbym zakupić. Na pewno marzę o wyciągnięciu Varane’a z Realu, lecz... to nierealne:-) Przynajmniej w tej chwili. Mógłbym kupić Bonucciego z Juve, lecz... naprawdę w niczym nie jest lepszy od wspomnianego duetu, a przecież zanim zaaklimatyzowałby się we Francji - mogłoby minąć sporo czasu. Rozważam postawienie na Mamadou Sakho w pierwszym składzie, lecz jego braki szybkościowe i braki w koncentracji nie dają żadnych gwarancji.... Nie da się też ukryć, że gra Yanna M’Vili nie jest taka, jaka powinna być. Zawodnik, który jest drugi - po Thiago Silvie - pod względem zarobków, powinien dawać tej drużynie zdecydowanie więcej. Jeśli chodzi o nowych piłkarzy - bardzo dobrze do drużyny wprowadził się Griezmann, cenny rezerwowy. Natomiast fochy Lameli skończyły się tym, że jest już na liście transferowej. Tyle, że na razie nie ma chętnych na jego zakup... Dwa sezony Ezequiela Munoza w PSG to było totalne nieporozumienie i to jest - obok Lameli - pierwszy gracz do odstrzału. No i słówko o nowym bramkarzu - Thibaut Courtois pokazał na pewno wielki talent i wiele wspaniałych interwencji. Jednak fakt jest taki, że PSG stracił w tym sezonie, w lidze aż 40 goli. Podczas gdy w 2011/12 - 32 a w 2012/13 - tylko 25. Trudno jednak obwiniać o to Belga...

   Na koniec niezwykle ciekawa jedenastka sezonu Ligue 1: Courtois - Corchia, Thiago Silva, Shawcross, Digne - Pastore, Eriksen, Martin, Matuidi, Menez - Leandro Damiao. Czyli - oprócz Marvina Martina z Lille - wszyscy piłkarze są z PSG:-)