2019/20
Po zakończeniu sezonu, który właśnie opisuję - miałem poczucie klęski i niewykorzystanej szansy. Musiałem dać sobie jeden dzień zupełnego oddechu od FM-a, by na sprawy spojrzeć z odpowiednim dystansem. Czy naprawdę było aż tak źle? Nie w tym rzecz. Mogło być bowiem wspaniale, a skończyło się na „zaledwie" bardzo dobrze. Zresztą - oceńcie sami!
TRANSFERY
Latem 2019 roku Stoke City było praktycznie nieobecne na rynku transferowym. Nie przybył nikt, kto zaliczyłby debiut w późniejszych 10 miesiącach. Pierwsze gry w naszych barwach zanotował natomiast grecki bramkarz, newgen Diamantis Theos - a wynikało to z faktu, że po 5 latach nieprzerwanych występów, kontuzję złapał Jack Butland. To niesamowite, ale na posterunku (bez choćby sekundy przerwy!) trwał od 15 marca 2015 do 24 marca 2020 roku! 307 meczów z rzędu! Zastępujący go Theos nie był postacią nową - od trzech sezonów wypożyczałem go bowiem z Panathinaikosu, by Butland miał taniego w utrzymaniu i dobrego dublera.
Nie przybył nikt (oprócz kilku natychmiast wypożyczonych młodzieńców), natomiast sprzedałem gracza, który był z pewnością jedną z fundamentalnych postaci drużyny. Jednak miałem serdecznie dość jego arogancji, buty, wiecznego malkontenctwa i kontraktowych żądań. Zatem Gaston Gil Romero - bo to o nim oczywiście mowa - przeszedł do Realu Madryt za 35,5 mln. funtów. Biorąc pod uwagę fakt, że trzy lata wcześniej zapłaciliśmy za Argentyńczyka 8 mln. - interes wyszedł całkiem, całkiem... Jednak jeszcze lepszy (biznes) „zrobiłem" na zawodniku, który... nigdy nawet nie zadebiutował w barwach Stoke! W czerwcu 2017 roku sprowadziłen bowiem z Malmoe szwedzkiego newgena (Tim Eskilsson). Pograł sezon w rezerwach, następne rozgrywki (2018/19) spędził na wypożyczeniu w Borussi Dortmund (zapłaciła ona za tą przyjemność 2 mln. funtów). Przed obecnym sezonem Niemcy zdecydowali się wyłożyć na transfer definitywny Szweda aż 16 mln. funtów! Taka ciekawostka...
USTAWIENIE TAKTYCZNE I WYKONAWCY
Nie spodziewałem się większych problemów po odejściu Gila Romero. Tak naprawdę - zaplanowałem sobie to wszystko... Właśnie dlatego - w styczniu 2019 - zakupiłem z Liverpoolu za wielkie pieniądze Jordana Rossitera (patrz poprzedni manifest), aby ten przez pół roku zaadaptował się do naszego stylu gry i był gotów do zastąpienia wiecznie niezadowolonego Argentyńczyka.
Gil Romero grał jako defensywny pomocnik i pełnił rolę „regista", natomiast Rossiter - rolę „cofniętego rozgrywającego". I to cała zmiana taktyczna w stosunku do zeszłego sezonu.
A oto wszyscy piłkarze, którzy występowali w sezonie 2019/20:
Butland (Theos) -
Silva (Rivera), Stoner (Krychowiak), Caulker (Casasola), Shaw (Murru) -
Rossiter (Uvalin) -
Shelvey (Ward-Prowse) -
Allione (Halilović), Barkley (Leszczuk), Ferreira Carrasco (Żivković, Roberts) -
Rescaldani (Natalicchio, Ljaszczenko).
A zatem stosunkowo niewielka, ale zgrana i zdeterminowana grupa (24 graczy).
Po zeszłorocznym zwycięstwie w Lidze Mistrzów (lepiej egzekwowane rzuty karne z Milanem) - zdołałem chyba przekonać zawodników, że nie powinni mieć już żadnych kompleksów. I to zarówno stając w szranki przeciwko rywalom krajowym - jak i europejskim. Ale - co oczywiste - Stoke City nadal brzmi o wiele gorzej niż Manchester United, Real Madryt, Chelsea Londyn czy Bayern Monachium... Jednak udało mi się zebrać w jednym miejscu i czasie naprawdę świetnych piłkarzy. I co najważniejsze - rezerwowi wcale nie są słabsi od tych, co wybiegają w składzie podstawowym!
ROGRYWKI
Superpuchar Europy... 30 sierpnia 2019 roku zagraliśmy w Oslo, na stadionie Ullevaal ze zwycięzcą Ligi Europy - Atletico Madryt. W 24 minucie po niepewnej interwencji Romulo i Brumy do piłki dopadł Ross Barkley i trafił na 1-0! W 51 minucie wyrównał Cedrick - przepięknie uderzył lewą nogą z rzutu wolnego i Butland musiał wyciągać piłkę z siatki. Cztery minuty później - rzut wolny dla nas. Do piłki podszedł Rescaldani, strzelił mocno, lecz bramkarz Roberto zdołał odbić piłkę. Doszedł jednak do niej szybki jak strzała i czujny Allione ustalając wynik meczu! 2-1! Tym samym po raz drugi zgarnęliśmy Superpuchar Europy (poprzednio, w roku 2017, jako triumfator Ligi Europy).
Klubowe Mistrzostwa Świata... W grudniu udaliśmy się do Kanady, by wziąć udział w KMŚ. Na początek przyszło nam zmierzyć się z egipskim Ismaily. Wystawiłem rezerwowych, aby gracze wyjściowego składu mieli czas porządnie odpocząć przed (prawdopodobnym) finałem. Szybko okazało się, że Ismaily jeżeli cokolwiek potrafi - to na pewno nie grać w piłkę! Drugi garnitur Stoke City rozniósł rywali aż 11-0 (rekordowa wygrana w klubowej historii!), a obfitym łupem bramkowym podzielili się: Natalicchio (4), Halilović (3), Roberts (2) oraz Żivković i Rescaldani, który wszedł na ostatnie 25 minut.
W finale spotkaliśmy się z Sao Paulo i dość szybko objęliśmy prowadzenie (Rescaldani dobił strzał Shelveya z rzutu wolnego). Potem trwał wyrównany bój. W 68 minucie za Barkleya wprowadziłem Alena Halilovicia i Chorwat dwoma strzałami (w 82 i 89 minucie z karnego) przypieczętował zwycięstwo. Przy okazji wybrany został najlepszym piłkarzem turnieju.
Puchar Ligi... Od początku kampania w tych rozgrywkach była najeżona trudnościami. Trafialiśmy na same ekstraklasowe drużyny! Najpierw padł Everton, potem Manchester City a w ćwierćfinale roznieśliśmy wręcz Tottenham (5-0!) Niestety - w półfinale przegraliśmy pierwszy mecz na Old Trafford z Manchesterem United 1-3. Szczęśliwie dwa tygodnie później 60 tysięcy fanów na Britannia Stadium zobaczyło doskonały mecz - i budzącego się z jesiennego snu Rescaldaniego. Nie ma bowiem co ukrywać, że nasz supersnajper drugiej połowy roku 2019 nie może zaliczyć do szczególnie udanych... Jednak w rewanżu z Man Utd (który wygraliśmy 3-0 awansując do finału Pucharu Ligi) gwiazda Ezequiela znów świeciła dawnym blaskiem! Trafił on dwukrotnie a trzeciego gola dołożył jego rodak Allione. Finał - to w porównaniu do rywalizacji z Man Utd - przyjemny spacerek. Dołujące w lidze Wigan uległo nam aż 1-4 a Rescaldani popisał się hat-trickiem! Zatem po raz drugi z rzędu zdobyliśmy Puchar Ligi Angielskiej!
Puchar Anglii... Tutaj - w przeciwieństwie do rozgrywek opisanych powyżej - nie mieliśmy prawa narzekać na los. Najpierw wyeliminowaliśmy West Ham, potem grające gdzieś w League Two Fleetwood Town (choć obie drużyny przegrały z nami minimalnie - 0:1). By przejść Aston Villę, potrzebne były dwa spotkania (gdyż u siebie zremisowaliśmy ledwie 2-2). Powtórka dała nam zwycięstwo 3-2, a w ćwierćfinale wylosowaliśmy Huddersfield (które napsuło nam sporo krwi rok wcześniej). Tym razem wygraliśmy bezproblemowo 2-0, by w półfinale roznieść przedstawiciela Championship, Nottingham Forest aż 7-1! Znów popis gry dali rezerwowi - gdyż to głównie oni występowali w FA Cup.
W finale spotkaliśmy się z Arsenalem Londyn. Byłem dość pewny swego z tego powodu, że wiosną 2020 roku Stoke grało wprost fenomenalnie i śrubowało rekordy gier bez porażki... Jakże wielkim szokiem była więc porażka 0-3... Naprawdę, niewiele mieliśmy do powiedzenia w tym meczu. To był już piąty finał Pucharu Anglii za mojej kadencji, lecz udało się wygrać tylko raz, w roku 2017.
Liga... Najważniejsza wiadomość: odebraliśmy Chelsea Londyn tytuł mistrzów Anglii (który na ich rzecz utraciliśmy w zeszłym sezonie)! Rok temu mieli nad nami 11 punktów przewagi - tym razem to my odsadziliśmy ich na 14 oczek! To były wspaniałe rozgrywki! Zgrany i pewien swoich umiejętności zespół dosłownie poniżył konkurencję! Przegraliśmy zaledwie 4 razy (jesienne wyjazdy z Southampton, Man Utd, Chelsea i Liverpoolem). Wiosną drużyna z zegarmistrzowską demolowała rywali wygrywając aż 16 razy pod rząd! Od stycznia do końca ligi osiągnęliśmy następujące rezultaty:
Czy można się więc dziwić tak dużej przewadze w tabeli? Absolutnie nie! Stoke City nie okazało się żadną efemerydą! Klub dysponuje 60-tysięcznym stadionem, armią wiernych fanów i wspaniałą drużyną. Na stałe dołączyła ona do angielskiej czołówki i - mam nadzieję - będzie w tym towarzystwie prymusem!
Liga Mistrzów... Grupę wygraliśmy bez większych kłopotów (przed Sportingiem Lizbona, Olympique Marsylia i Dinamem Zagrzeb). Jednak nie uniknęliśmy wpadek (porażka w Lizbonie 0-1 czy wręcz wygłup rezerwowych w meczu „o pietruszkę" w Marsylii (aż 2-5). Prawdziwa gra zaczynała się jednak dla mnie od fazy play-off. CSKA Moskwa nie miał zbyt wiele do powiedzenia (0-0, 3-0), natomiast nasz ćwierćfinałowy rywal - Arsenal Londyn - to już twardy orzech do zgryzienia. Tymczasem u siebie wygraliśmy aż 3-0, choć do przerwy nic na to nie wskazywało. Jednak za kontuzjowanego Barkleya wszedł Alen Halilović i... okazał się najlepszym graczem meczu! W 55 minucie podał do Rescaldaniego, a ten - nietypowo prawą nogą - uzyskał prowadzenie. Potem Chorwat osobiście trafił na 2-0 (83 minuta) a w 86 bezbłędnie wykorzystał rzut karny podyktowany za faul na sobie samym! To się nazywa „w pojedynkę rozstrzygnąć wynik meczu"! Spotkanie w Londynie zakończyło się remisem 1-1.
W półfinale wielki dwumecz z Milanem! To rewanż za finał Ligi Mistrzów AD 2019, który rozstrzygnęliśmy na swoją korzyść po remisie 0-0 i lepiej egzekwowanych rzutach karnych.
Mistrzowie Włoch dwukrotnie obejmowali prowadzenie (Balotelli - 12 minuta, Volland - 60) lecz moi piłkarze tyleż samo doprowadzali do remisu (Shelvey - 38 minuta i Caulker - 76). To co wydarzyło się na Britannia Stadium przeszło moje najśmielsze oczekiwania! Zdeklasowaliśmy Milan aż 5:1 (hat-trick Rescaldaniego) zupełnie nie przejmując się faktem, że to Włosi (konkretnie Balotelli) objęli prowadzenie!
Finał - po raz drugi z rzędu! - był nasz. A w nim - żeby było dramatycznie - wypadło się nam spotkać z największym ligowym rywalem, prowadzoną przez Mourinho Chelsea Londyn.
Nakreślę trochę tło tego meczu... Stoke notowało fantastyczną wiosnę! Rozbijaliśmy kolejnych rywali - finał pucharu ligi, liga, puchar Anglii, Liga Mistrzów... Wydawało mi się, że jesteśmy niepowstrzymani i niezwyciężeni! Nie było na nas siły! Od 11 stycznia 2020 do 10 maja 2020 roku zanotowaliśmy 34 mecze bez porażki! Klubowy rekord! Do końca sezonu pozostawały dwie gry: finał Pucharu Anglii z Arsenalem i finał Ligi Mistrzów z Chelsea!
16 maj i 23 maj!
Wiele dni na regenerację sił!
Chciałem wygrać oba te niezwykle ważne mecze! W końcu Arsenal wyeliminowaliśmy w ćwierćfinale Champions League a w Premiership też nie pozostawiliśmy im złudzeń (3-1 na wyjeździe w kwietniu!). Byliśmy faworytami, bez dwóch zdań!
Zatem gdy przegraliśmy finał Pucharu Anglii aż 0-3 (pisałem o tym wyżej) - wszyscy poczuli się zszokowani, ja też! Spróbujcie zrozumieć - notujemy wspaniałą passę (te 34 mecze bez porażki), w półfinale Champions League gromimy AC Milan aż 5-1, dziennikarze wypisują peany na naszą cześć - a tu nagle taki dzwon! Próbuję jakoś podnieść morale chłopaków po tym nieszczęsnym finale Pucharu Anglii, bo przecież ostatni akord Champions League - wielki mecz z Chelsea - wymaga wzniesienia się na szczyty umiejętności.
23 maj 2020, Rzym (Stadio Olimpico), 70 634 widzów.
Sędziuje Szwajcar Carlo Bertolini.
CHELSEA: Courtois - Azpilicueta (k), Bartra, Bah, David Luiz - Pedro Obiang, Srom - Oscar, Badelj, Mata - Welbeck.
Menadżer: Jose Mourinho
STOKE: Butland (k) - Silva, Stoner, Caulker, Shaw - Rossiter (79, Uvalin) - Shelvey - Allione (66, Ward-Prowse), Barkley (59, Halilović), Ferreira Carrasco - Rescaldani.
Menadżer: Łukasz Czyżycki
9 minuta... Grający na lewej obronie Brazylijczyk David Luiz wrzuca piłkę z autu na nasze pole karne. Tam - mimo asysty Stonera - przejmuje ją utalentowany, 20-letni czeski newgen o trochę dziwnym nazwisku (Michael Srom) i uderza na bramkę. Po drodze dołożył swoją nogę Danny Welbeck - i stało się... 0-1.
W tym miejscu mógłbym właściwie zakończyć swoją relację... Upokorzona przez nas w lidze Chelsea (aż 12 punktów przewagi!) nie pozwoliła mojej drużynie w tym finale praktycznie na nic... Co gorsza - w drugiej połowie Welbeck dwukrotnie trafił w słupek i mogliśmy przegrać nawet wyżej... Mourinho nie przeprowadził żadnej zmiany - ja aż trzy, ale bez rezultatu. Byliśmy bezsilni.
PODSUMOWANIE
Zacząłem manifest od konkluzji, że kończyłem ten sezon z poczuciem klęski... Zrozumcie - zostały dwa mecze do końca (finał Pucharu Anglii i finał Ligi Mistrzów), a ja obydwa przegrałem! Natomiast wcześniej zanotowałem wspaniałą serię 34 spotkań bez porażki! Te dwie porażki musiały zatem boleć...
Jednak gdy spojrzymy chłodnym okiem na grę Stoke w przekroju całego roku - ocena musi być pozytywna! Bo przecież oprócz tych dwóch bolesnych finałowych porażek - zdobyliśmy cztery trofea (Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwo Świata, Puchar Ligi i mistrzostwo Anglii)!
NAJWAŻNIEJSZE ROZGRYWKI W EUROPIE:
Mistrzowie najsilniejszych lig:
Anglia: Stoke City zdetronizowało Chelsea Londyn.
Francja: PSG obronił tytuł.
Hiszpania: Real Madryt zdetronizował Barcelonę.
Niemcy: Borussia Monchengladbach zdetronizowała Bayern Monachium.
Włochy: Milan obronił tytuł.
Liga Mistrzów: Chelsea Londyn (1-0 ze Stoke, gol: Welbeck)
Liga Europy: Everton Liverpool (2-2, po dogrywce (karne: 4-3) z Manchesterem United, gole: A. Ayew (2) - Quintero, Henriquez)
Jak widzicie - liga angielska rządzi w Europie! Zarówno do finału Champions League jak i Ligi Europy dotarły same ekipy z Premier League!
Anglia, 2019/2020
Stadiony świata na FMRev! - kompilacja bramek w FM18
Nie lubię wygrywać
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ