Tak. Stało się.

Mówi się, że tylko krowa zostaje zawsze, niezależnie od - że użyję modnego w pewnych przeintelektualizowanych kręgach wyrażenia - cyrkumstancji, na niezmiennym stanowisku.

Zatem nie jestem krową. W końcu się przemogłem, dość późno, gdyż większość czytających te słowa już obgryza paznokcie na myśl o niedługiej premierze FM 2012, ale ja - właśnie zacząłem grać w wersję opatrzoną liczbą 11.

Miłość do FM 2010, oddana i szczera nie wygasła, wręcz była na tyle zaborcza, że, pomimo posiadania FM 2011 od pół roku, nie pozwalała mi nawet na maleńki "skok w bok".

Dopiero teraz - trochę w wyniku przypadku - gdyż notebook, na którym posiadałem swoją wierną kochankę - poszedł do naprawy i zostałem sam. Słomiany wdowiec, na którego czyhały pokusy. Pokusa główna, pod postacią świecącej na pulpicie komputera rezerwowego ikony z wielkimi wyrytymi jedynkami, nie pozwoliła się oprzeć.

Uruchomiłem. Rozpocząłem dość niełatwo, niska liga, zerowy budżet. Protekcjonalnie, wiedząc, że ewentualne - a prawdopodobne - niepowodzenia sprawią, że opuszczę wyspę czarodziejki Kirke i wrócę do Penelopy.

Niestety, czar działa i trwa. Interfejs jest miły, lżejszy i wygodniejszy niż w poprzedniej wersji. Gra Strasbourgiem nawet się układa, ma wiele rzeczy ręce i nogi już od samego początku. Domyślna skórka nie irytuje, nawet się podoba.

Notebook wrócił, a wraz z nim Penelopa. Niestety, Odyseusz do Itaki nie wrócił sam. Przywlókł swoją strasburską czarodziejkę i z nią nadal oddaje się bezeceństwom.

Kiedy zdradzi ją z kolejną, młodszą, jeszcze nieistniejącą? Po roku? Wcześniej? Nigdy? A może wróci do poprzedniczki?

Tego nie wie chyba nikt.