Pierwsze kopnięcia w Copa America już za nami. Argentyńscy gospodarze zremisowali z Boliwią, a Kolumbijczycy pokonali Kostarykę. Dzisiaj jednak obejrzę swój pierwszy mecz na tej imprezie, bowiem zagra moja ulubiona narodowa drużyna – Brazylia.

Pisałem już o niej kiedyś (a właściwie to o Brazylii jakby zeuropeizowanej takim piłkarskim relanium szaleństwa), w czasie gdy akurat żegnała się z ostatnią wielką imprezą – z Mistrzostwami Świata w RPA. Za trzy lata zagra u siebie, wokół ulic, gdzie młodzi chłopcy kopią co się da. Chciałbym napisać, że Brazylia to ojczyzna futbolu, ale byłoby to bardziej czuciem niż rzeczywistością i gryzie się we mnie to - miesza, nie mogę.  Choć piłkę kopali już Aztekowie, toż to wprawdzie Ameryka, ale bardziej Środkowa, z Meksyku. Była ponoć jeszcze średniowieczna Wenecja, jednak gdzież tam poszukiwać Brazylijczyków! I na koniec oczywiście Anglia i Szkocja. Potem rozlało się na cały świat. Prawie.

Można by sobie zadać pytanie – skąd właściwie wzięła się piłka w Brazylii? I byłoby to jednocześnie pytanie ciekawe, jak i dość banalne. Została tam eksportowana. Po prostu, bez wielkiej filozofii. Jak do nas. Teraz zaś z kraju Dungi, Roberto Carlosa i już najbardziej współczesnego – Neymara importuje się rokrocznie ponad tysiąc piłkarzy. Kiedyś przywieziono tam futbol. Ale już dawno w Brazylii wyrosły naturalne kopalnie jego największych diamentów.

Przypomina mi się ta kolorowa flaga – z gwiazdami naniesionymi na niebieską kulę i radosny hymn, którego zawsze miło mi słuchać przed ich meczami. Żywy, energetyczny, radosny. Jak oni. I choć trudno mi przewidywać jaką Brazylię dzisiaj zobaczę, nie wiem tego, to wiem na pewno, że będzie mi się chciało na nią patrzeć – z poczuciem pasji i zaciekawieniem równocześnie.

Jak trwać na szczycie jest trudno wie zapewne niewielu. Trener niedoścignionych dla nas… dla odmiany siatkarzy, a nie piłkarzy, Bernardo Rezende powiedział kiedyś bardzo ciekawą rzecz: Presja na zwycięstwo jest w Brazylii ogromna. Wiem o tym, że kiedy w 2006 roku Polacy wrócili ze srebrnym medalem Mistrzostw Świta, witały ich tłumy. Kiedy my zdobyliśmy wicemistrzostwo olimpijskie, wracaliśmy do Brazylii chyłkiem. Na lotnisku nie czekał nikt! Taka jest różnica pomiędzy tymi którzy jednostkowo osiągają sukces, a tymi, którzy zdobyli go już wielokrotnie, a teraz muszą go utrzymać.

Europejczycy zabetonowali piłkę nożną. Budują ją jak luksusowe domy – wszystko kawałek po kawałeczku, za wielkie pieniądze, dokładnie, świecąco, pedantycznie, żeby sprzedać jak najdrożej i jak najliczniejszym. Zrobili ją od nowa. A może tak naprawdę, to dopiero oni zrobili ją taką jaka powinna być? Pozostaje w tym wciąż wiele cennego. Jednak Mourinho oraz podobni jemu taktyczni szamani odebrali jej sporo spontaniczności i choć doceniam ich, to bardzo cieszę się, że czasem mogę od tego odpocząć. Bardziej obejrzeć Copa America niż Mistrzostwa Europy, bo jeśli jest gdzieś dla mnie dusza futbolu i miałbym ją odszukać, to na pewno zmierzałbym w kierunku Rio de Janeiro. Nawet nie oglądając się na Londyn. Może zaś - choć to odwieczni rywale - na Buenos.

W ramach odmiany w Europie trzymam kciuki za Niemców. A co sami i dlaczego tutaj preferujecie?