Zdarzyło mi się kiedyś, bardzo, bardzo dawno, nie jestem pewny czy był to już Football Manager, czy jeszcze Championship Manager, że liderem byłem tylko dwukrotnie. Drugi raz po ostatnim meczu ligowym, tym samym dzięki temu zdobywałem mistrzostwo. Pamiętam za to doskonale, że był to AC Milan. Czasy Inzaghiego i Szewczenki.

A teraz?! Jeszcze fantastyczniej! Będąc po dwudziestej kolejce na dziewiątym miejscu zupełnie nie myślałem o Mistrzostwie Anglii, ale stało się. Dlaczego? Może warto to rozważyć w kontekście swoich zmagań?

Sezon ligowy rozpocząłem blado. 0:0 z Aston Villą, 0:1 z Liverpoolem i 1:1 z Blackburn. Jeśli po trzech kolejkach masz jeden punkt i jesteś beniaminkiem, to trudno myśleć o pucharach. Jednakże to obiecałem zarządowi.

Na przestrzeni całego sezonu przegrywałem góra dwoma bramkami. Z obrzydliwie napchanym szmalem Manchesterem City (0:2), niezłym Arsenalem (1:3) i zlekceważonym Boltonem (1:3). Jeśli remisowałem to 0:0 albo 1:1. Nigdy więcej.

Co najciekawsze to,  że do zimowego okienka transferowego przegrywałem aż sześć razy: z Liverpoolem (0:1), Manchesterem United (0:1), Birmingham (0:1), Boltonem (1:3), Chelsea (1:2), Arsenalem (1:3) i Aston Villą  (1:2).

Na przestrzeni całego sezonu wzmocniłem się za 27 mln funtów, a sprzedałem piłkarzy za 18, 75 mln funtów. W przełomowym zimowym okienku transferowym sprowadziłem 6 zawodników z czego Alex Nilsson zagrał w tylko 5 meczach i strzelił 2 gole. Robbie Brady grywał ogony w 5 spotkaniach. Transfer Riccardo Bonuccelliego był znacznie ważniejszy, bo ten napastnik zagrał w 12 meczach i strzelił 5 goli. Kluczowymi piłkarzami w obronie stali się środkowy obrońca Frederik Sorensen (wystąpił w 17 meczach) i Marco Calderoni (16 meczów). Guido Rae będzie mógł grać w Leeds dopiero od przyszłego sezonu, ponieważ United stali się jego trzecim klubem na przestrzeni jednego sezonu.

Jeśli za awansem z dziewiątego miejsca po dwudziestej kolejce na pierwsze po  trzydziestej ósmej, czyli ostatniej stałyby zimowe wzmocnienia, to kosztowały klub nieco ponad 2 mln funtów, więc w tym kontekście śmieszne pieniądze.

Od 9 stycznia do 15 maja przegrałem już tylko raz – na wyjeździe z Manchesterem City. Zremisowałem także jeden raz – z Evertonem. Do końca 2015 roku zdobyłem zaledwie 31 punktów w 20 kolejkach. Od 9 stycznia do 15 maja w 18 meczach zdobyłem aż 49 oczek!

Na przestrzeni całego sezonu Leeds znacznie lepiej spisywało się u siebie, gdzie ugraliśmy 53 punkty, czyli najwięcej w całej lidze. Była twierdza Elland Road. Wyjazdy to już tylko siódme miejsce w lidze i 27 punktów.

Żadnej przegranej w domu. 17 wygranych i 2 remisy. Nieważne czy grasz w Manchesterze United, Manchesterze City, Arsenalu, Chelsea, czy Bóg wie czym – przyjeżdżając do Leeds żegnaj się z nadzieją!

Wyjątkowości temu mistrzostwu nadaje także fakt, iż żaden piłkarz nie wyróżniał się w indywidualnych statystykach. Na pierwsze miejsce pozwoliła gra zespołowa.