To klasyczna historia kibica, który zamieszkuje miejscowość zbyt słabą demograficznie, by mógł dożyć wielkiego futbolu w swojej okolicy. Większość z nas tak ma. Kibicuje drużynie z małego miasteczka albo wsi, grającej w trzeciej, czwartej, piątej czy szóstej lidze. Czasem spisującej się powyżej oczekiwań, czasem poniżej - ale w zasadzie z góry wiemy, że ta pozbawiona mieszkańców i pieniędzy dziura nie ma szans na osiągnięcie jakichkolwiek piłkarskich sukcesów. A mimo to ją przynajmniej szanujemy - bo jest nasza, stąd i życzymy jej jak najlepiej. Klasyczny lokalny patriotyzm.

Lubimy z tego powodu puszczać wodze fantazji. O trofeach, poległych na naszej łące gigantach, nieśmiertelnej sławie. Gry takie jak Football Manager wprowadzają te fantazje na wyższy poziom. Pozwalają nam przekuć swojego lokalnego kibicowskiego ducha do wirtualnej, ale już zupełnie plastycznej rzeczywistości. Hasło "Tłoki Gorzyce Mistrzem Polski" przestaje być abstrakcyjnym frazesem, ale zyskuje wymiar celu. Celu gracza, który chce doprowadzić swoją wioskę na szczyt. Jeden awans, drugi, trzeci. Ekstraklasa, Puchar Polski. Mistrzostwo, puchary, Liga Mistrzów. Ta opowieść nie jest już tylko punktem - staje się osią czasu pełną emocjonujących wydarzeń, zwrotów akcji, bohaterów z imionami i nazwiskami. Drużyna z nieznanego miasteczka, bijąca się o punkty w fazie grupowej LM na swoim dwutysięcznym obiekcie? To już nie mrzonki - Football Manager widział takie historie nie raz.

Rzeczywistość też bywa zdumiewająca i poetycka, ale ma swoje ograniczenia. Tak jak Grodzisk Wielopolski przeżywał chwile chwały, tak jak Wronki były naszą jedyną piłkarską areną w Europie, tak teraz Nieciecza brnie ku Ekstraklasie dla swojego właściciela oraz siedmiuset swojskich mieszkańców. Lecz żadna z tych ekip świata nie podbiła i z pewnością nie podbije. Wszystko, co mogą osiągnąć, to fajna przygoda z masą wspomnień. I to tylko dzięki dobremu wujkowi, który sypnie groszem na stadion i piłkarzy - a im większa (czyli mniejsza) dziura, tym trudniej znaleźć takiego człowieka. Grodzisk i Wronki, nieco ponad dziesięciotysięczniki, dały radę. W Niemczech nawet trzytysięczne Hoffenheim budzi grozę. Ale Nieciecza? 700 mieszkańców? To przecież wyższy poziom abstrakcji.

Gdy doprowadzałem do zwycięstwa w Lidze Europy swoich lokalnych inwalidów, Wartę Sieradz, już wtedy czułem się nieswojo. Zwyczajnie wiedziałem, że to miasto, mimo ludności w granicach 45 tysięcy, nie ma warunków ani perspektyw na awans nawet o jedną klasę rozgrywkową. Liga Mistrzów? Remis z Milanem? Tutaj? Na TYM klepisku?

Mówi się, że po awansie do Ekstraklasy Nieciecza może ledwo, ale może, spełnić warunki licencyjne. Od razu wyobraziłem sobie poniedziałkową transmisję naszej ligi w Eurosporcie i sytuację, gdy pierwszego dnia tygodnia u siebie rywala podejmuje LKS. Zabawny absurd, obecny do tej pory głównie w grach, stanie się przerysowaną rzeczywistością. Chłopaki marzący kilka lat temu o obecności swojej wsi w Ekstraklasie, teraz będą gościć najlepszych w kraju. Przyjedzie Lech, przyjedzie Legia. Będzie fajnie. Ale w przeciwieństwie do gry komputerowej, gdzie czas staje w momencie jej przerwania, tutaj to wszystko kiedyś się skończy. Nieciecza nie przekształci się w metropolię, a klub nie postawi dwudziestotysięcznika, który wypełnią wzięci nie wiadomo skąd kibice. W końcu właściciel uzna, że interes rozwinął się na tyle, że warto przenieść go w miejsce, gdzie ludzie będą się do niego dorzucać - albo też, w przypadku gorszych obrotów, po prostu spakuje co mu zostało. I klub albo zostanie przemalowany i wysłany do sensownego miasta, albo pozbawiony środków do życia i cofnięty na start tej opowieści.

W grze te wydarzenia urywają się w szczytowym momencie klubowych osiągnięć. Porzucając save'a wyznaczamy tylko punkt, w którym rzeczywistość zaczęłaby bezlitośnie zmierzać ku dołowi. Mimo to podziwiajmy Niecieczę, bowiem FM kolejny raz dzieje się na naszych oczach. Oby tylko w jak największym przybliżeniu.