***

Poprzednio:

Non ducor, duco [#131]
 

***

Pierwsze dwa miesiące spędzone w Ameryce Południowej mogę z pewnością zaliczyć do udanych, ale fakt prowadzenia brazylijskiego Corinthians nie zmniejszył mojego zainteresowanie wydarzeniami na Starym Kontynencie. Specyfika Campeonato Brasileiro Série A sprawiała, że gdy my rozpoczynaliśmy ligowe zmagania praktycznie cała Europa była na finiszu. Obecny rok przyniósł również Euro, które tym razem odbywały się w Grecji, a tytułu bronili Anglicy.
 
Pomimo mojego wyjazdu z Polski w 2016 roku to właśnie rodzima Ekstraklasa nadal wzbudzała mój największy sentyment, no i oczywiście Gwardia Warszawa. Ciężko nie wspominać klubu, od którego to wszystko się zaczęło. Łezka w oku się kręci. To był jednak słaby rok dla Harpagonów. Po sensacyjnej wygranej Ligi Europejskiej w sezonie 2026/27, tym razem zespół odpadł już w 1/8 Ligi Mistrzów. Puchar Polski to też szybka porażka i największe rozczarowanie – zaledwie czwarta pozycja w Ekstraklasie. Niestety warszawski klub bardzo się zmienił przez te lata. Robert Lewandowski, wieloletnia gwiazda FC Barcelony, który objął ich w lutym tego roku będzie miał o czym myśleć. W pierwszym zespole jest zaledwie sześciu Polaków, klubowi brakuje charakteru. Miło jednak widzieć, że piłkarze, którzy jeszcze za moich czasów stanowili o sile klubu odnaleźli się w europejskiej piłce. Wojtek Kolarz, który ma już 34 wiosny na karku od dziesięciu lat gra w Villarreal. Waldemar Stachura przez dziewięć sezonu grał dla Espanyolu, by ostatnie trzy lata swojej kariery spędzić w… Villarreal. Teraz jest trenerem juniorów przy Racławickiej. Trzydziestopięcioletni Piotr Pałys powoli już będzie rozstawał się z piłką, ale trzy ostatnie lata to pobyt w Xerez, a wcześniej zaliczył dwa sezony w Bayerze Leverkusen. Cały czas scoutem Harpagonów jest Arek Gikiewicz. A Mistrzostwo Polski trafiło tym razem do Górnika Zabrze, to już ich czwarty tytuł w ciągu ostatnich pięciu lat. Sezon zakończyli dubletem po zwycięstwie 4:0 w finale Pucharu Polski nad Polonią Warszawa.

 
Wspominając moje byłe kluby nie sposób pominąć Aberdeen, chociaż w Szkocji spędziłem tylko rok. I szczerze mówiąc, po tylu latach pamiętam tylko jedno, czyli niesamowity duet Miguel Ángel Atienza – Ilko Matev. Ten pierwszy nadal gra w szkockim klubie, ten drugi na wiele lat związał się z moją osobą i zrobił wielką karierę. Jeszcze w Aberdeen zdobył Złoty But. Mistrzostwo po roku przerwy wróciło do tego zespołu, który zdobył je po raz ósmy w ciągu ostatnich dziewięciu sezonów.

 
 
Niemcy mają już chyba dość swojej Bundesligi, choć tym razem było blisko by Wolfsburg nie zdobył tytułu mistrza, zabrakło zaledwie dwóch punktów. Dziesiąty z rzędu triumf sprawia, że niemiecka liga robi się nudna. Przychodząc na Klimowicz Park całkowicie przebudowałem ten zespół, ale mało kto o tym już tam pamięta. Teraz najważniejszy jest Bruno Labbadia, wielbiony przez kibiców. Nadal jednak mogę znaleźć tam znane mi nazwiska. Trzydzieści osiem lat na karku, ale to Wojtek Szczęsny jest podstawowym bramkarzem Wilków. W ataku bryluje z kolei Claudiu Panait, którego sprowadziłem najpierw do Gwardii, a potem pociągnąłem za sobą do VfL.

 
Ostatnim prowadzonym przeze mnie klubem w Europie był Manchester United. I od mojego tragicznego wypadku nie pozwolił na zdetronizowanie się w Premiership, łącznie już siedem razy z rzędu zdobywając tytuł Mistrza Anglii. Carmine La Rocca, Lionel Garat, Jan Kotwica, Bruno Moraes, John Bekking, no i Ilko Matev to nazwiska, które szczególnie miło wspominam z mojego okresu na Old Trafford. Czerwone Diabły zdominowały krajową piłkę dokładając w tym roku triumf w Pucharze Anglii po zwycięstwie 3:1 nad Chelsea.

 
 
A tak prezentowały się pozostałe europejskie ligi, szczególną uwagę zwraca absolutna dominacja Realu Madryt w Hiszpanii, który zdobył mistrzostwo po raz trzeci z rzędu dokładając do tego Puchar Króla, gdzie wygrał 1:0 z… Villarreal. Jedynie rosyjska liga jest podobna do brazylijskiej, bowiem rozgrywa swe mecze systemem wiosna – jesień.

Warto jeszcze odnotować zwycięstwo w Lidze Europejskiej Liverpoolu (3:0 w finale z Evertonem) oraz szczególnie dla mnie miłe Manchesteru United w Lidze Mistrzów (2:0 z Realem Madryt). Po raz szósty z rzędu to właśnie piłkarz z Old Trafford został wybrany najlepszym zawodnikiem Champions League, tym razem został nim John Bekking. Drugie i trzecie miejsce zresztą też dla znajomych mi twarzy Czerwonych Diabłów: Bruno Moraesa i Micheala Jensena.
 
 
***
 
3 czerwca 2028 roku, gdy brazylijska liga nabierała rozpędu, na boiskach w Grecji rozpoczęły się Mistrzostwa Europy. Dla reprezentacji Polski celem minimum był awans do ćwierćfinałów, ale z pewnością nie było to łatwe zadanie. Również w Ameryce Południowej ten turniej wzbudzał wielkie zainteresowanie. Oto jak prezentował się podział na grupy.
 
Grupa A: Anglia, Portugalia, Turcja, Serbia
Grupa B: Włochy, Holandia, Chorwacja, Szwecja
Grupa C: Grecja, Dania, Ukraina, Walia
Grupa D: Hiszpania, Francja, Polska, Rumunia
 
W meczu otwarcia Holandia pokonała Chorwację 3:1. Na drugi dzień, w czasie gdy my rozgrywaliśmy swój mecz ligowy z Cruzeiro, biało-czerwoni rozpoczynali zmagania grupowe z Rumunią. Pewne zwycięstwo 2:0 nastrajało optymistycznie. Z kolei Francuzi wygrali z Hiszpanami 1:0. Sensacją pierwszej serii spotkań była porażka Anglików z Serbami 1:3. Gdy z kolei Trójkolorowi pokonali Rumunów, a Polska zwyciężyła z Hiszpanią stało się już jasne, że po zaledwie dwóch meczach biało-czerwoni zapewnili sobie awans z grupy. Natomiast cała Anglia o tych Mistrzostwach będzie chciała jak najszybciej zapomnieć. Mecz z Turcją (1:2) zadecydował, że końcowa potyczka z Portugalią nie miała już żadnego znaczenia. Również gospodarze się nie popisali wygrywając w grupie tylko z Walią. Ostatni mecz grupowy Polacy przegrali, ale faza pucharowa i tak została osiągnięta. Pary ćwierćfinałowe to Turcja – Holandia, Serbia – Włochy, Walia – Francja i Polska – Ukraina. Ostatecznie do fazy medalowej trafiły Turcja (1:0), Włochy (2:1), Francja (5:1), Ukraina (2:0). Tym samym dla mnie emocje się skończyły. W pojedynkach decydujących o składzie wielkiego finału Ukraina pokonała Turcję 2:1, natomiast Włosi wymęczyli 1:0 z Francuzami. Tym bardziej żal odpadnięcia polskiej kadry, bo jak widać drabinka nie należała do najsilniejszych. Dziesiąte miejsce w rankingu FIFA jest zagrożone. W wielkim finale reprezentacja Włoch pewnie pokonała Ukrainę 2:0, odzyskując tym samym tytuł najlepszej drużyny Starego Kontynentu. Turniej przyniósł jednak wspaniałą wiadomość. W 2036 roku gospodarzami po raz drugi w historii będą wspólnie Polacy i Ukraińcy.
 
 
Europa żyje własnym życiem, własnym tempem. Brazylia swoim. W czasie Mistrzostw nasze tempo wyraźnie spadło. W oczekiwaniu na otwarcie okna transferowego nasza gra była daleka od ideału, ale walka trwała…
 

***

Ponieważ to ostatni mój tekst w tym roku chciałbym podziękować za obecność wszystkim, którzy jeszcze czytają moją karierę i nie mają dość :). Tym, którzy mają dość też dziękuję i niestety dla nich oznajmiam, że raczej tu jeszcze trochę pobędę ;).

Przede wszystkim jednak życzę Wam spokojnych, radosnych, spędzonych w rodzinnym gronie Świąt Bożego Narodzenia oraz wszystkiego co najlepsze w zbliżającym się wielkimi krokami Nowym Roku :).

FACEBOOK

TWITTER