21 lipca 2010, Londyn, stadion drużyny rezerw Arsenalu

Nie ma to jak zimny deszcz w środku lipca. Wyspiarska pogoda nic sobie nie robi z kalendarza. Jest równie nieubłagana jak moje młodziki które właśnie kończą rozbijać drużynę przyjezdnych z Doncaster.
Gładkie 5:0 i brak kontuzji, to przy tych warunkach atmosferycznych bardzo dobre zakończenie dnia.
Rozbrzmiał końcowy gwizdek sędziego, przemoczeni zawodnicy żwawo schodzili z boiska i kierowali się do szatni. Podziękowałem im za grę, ale zostałem jeszcze chwilę na murawie, podziwiając słońce wychodzące zza chmur, tylko po to, aby już za chwilę schować się za horyzont.

Arsenal II 5:0 Doncaster II 

- Gratuluję dobrego meczu - powiedział jakiś mężczyzna, podchodząc do mnie z ławki trenerskiej drużyny gości - Świetnych ma pan zawodników. Jeśli będą dalej tak grać i ciężko pracować to  wiele osiągną w seniorskiej piłce.

- I ja mam taką nadzieję. Wyłapujemy z całego świata, uczymy i wychowujemy, ale to od nich zależy czy nie zagubią się gdzieś po drodze. W pańskiej drużynie też znalazłoby się kilku ciekawych graczy ze sporym potencjałem.

- Owszem. Potencjał jest, gorzej z jego wykorzystaniem. Oj, przepraszam, nie przedstawiłem się. John Ryan, prezes Doncaster.
 
- Miło mi. Marco Werbowski, trener drużyn rezerwowych Arsenalu – wymieniliśmy uściski dłoni - Prezes na ławce trenerskiej? Pańscy pracownicy musza się naprawdę źle spisywać.

-Nie tyle źle, ile ich po prostu nie ma. Główny trener zrezygnował z posady, podobnie kilku jego głównych współpracowników. Muszę sam się tym chwilowo zajmować. Nawet nie wie Pan, jak ciężko znaleźć dobrego trenera.
 
- Sam nim jestem i na brak konkurencji nie narzekam.

Odpowiedział mi serdeczny śmiech prezesa.

- A wie Pan, że słyszałem o Panu? Prawa ręka Arsene Wengera. Wychowawca kolejnego, złotego pokolenia wychowanków: Szczęsny, Wilshere, Ramsey, Gibbs, Vela …  długo by wymieniać, w ilu pięknie zaczynających się karierach maczał pan palce. Lubię Pana. Nie chciałby pan przejąć stery mojej drużyny?

Takiej propozycji się kompletnie nie spodziewałem.
 
- Ja?! Przecież ja nie mam kompletnie, żadnego doświadczenia z seniorskimi drużynami. Owszem, mam jakieś tam sukcesy z drużynami juniorskimi i rezerwami, ale drużynę seniorów prowadziłem co najwyżej w przedsezonowych sparingach, w zastępstwie Bossa.
 
- W tym zawodzie liczy się ikra. Ikra i zaangażowanie. Panu nie brak ani tego, ani tego, o czym świadczą wyniki pańskich wychowanków. Niech się pan pomyśli nad tą propozycją. Zrozumiem, jeśli pan odmówi, bo nie jesteśmy jakimś dużym klubem, ale jak sam Pan, Panie Werbowski zauważył, drzemie w nas potencjał. Szkoda żeby się zmarnował -  powiedział prezes Doncaster, podając mi wizytówkę i odchodząc do tunelu.



22 lipca 2010, Londyn

„Przespać się z decyzją”. Skąd się wziął ten głupi tekst? Przecież z góry wiadomo, że w takich sytuacjach sen to ostatnie, na co pozwoli nam nasz organizm. Tak było i w moim przypadku. Nie zmrużyłem oka nawet na chwile, przesiedziałem całą noc w swoim skromnym mieszkaniu, a z samego rana wybrałem się do klubu.

-Proszę - odpowiedział głos na pukanie.

Otworzyłem drzwi gabinetu Bossa.

- Udało się przespać z decyzją? – zapytał Wenger z uśmieszkiem na ustach.

-Yyy… ale skąd Pan wie o mojej propozycji?

- W tym biznesie trzeba wiedzieć wszystko – tajemniczo mrugnął do mnie – Wczorajsze ubranie i cienie pod oczami świadczą, że raczej nie udało Ci się wyspać. Tak, czy siak, moim zdaniem ta oferta z Doncaster to szansa dla Ciebie, abyś się wykazał na większą skalę. Tutaj w Arsenalu masz wszystkiego pod dostatkiem. Mówisz: chcę tego i tego grajka, sztab skautów i negocjatorów, pakuje się i leci wszystko załatwiać, a za parę dni masz gościa na treningu, nieważne na jakim zadupiu jeszcze niedawno koleś zbierał bawełnę. Tam nie będzie tak łatwo. Będziesz musiał sam zbudować drużynę z tego co tam zastananiesz i z rozwagą wydawać każdego funta.

- Właściwie… Decyzję już podjąłem i przyszedłem tutaj się pożegnać

Wegner wstał i uścisnął mi dłoń.

- Gratuluję dobrego wyboru. Nie mam pojęcia kto teraz będzie pilnował tych młodzieniaszków, ale jakoś sobie z tym poradzimy. Do zobaczenia za jakiś czas w Premier League…


 
23 lipca 2010, Doncaster, „ośrodek” treningowy

Premier League. Oj, daleko nam do tego. Oglądając pierwsze treningi uświadomiłem sobie, jak wielki ogrom pracy przed nami.
Negocjacje nad kontraktem nie były długie. Właściwie nie było żadnych. Sytuacja finansowa jest równie niewesoła, jak stan kadry, a budżet, to już ja miałem większy w drużynach juniorskich w Londynie…
Ale nie ma co rozpamiętywać. Od razu po przyjeździe rozplanowałem terminarz. Udało mi się zaplanować turnee dookoła świata, z którego przychód powinien mocno zasilić budżet klubu i ułatwić negocjacje kontraktowe. Niby zaznaczyłem w negocjacjach, że to kluby z którymi gramy mają pokrywać koszty przelotów i zakwaterowania, ale coś czuję, że będą to spartańskie warunki.


THIS IS DONCASTER
Świecie, nadchodzimy.