Ernest Wilimowski

Ernest Otton Wilimowski (ur. 23 czerwca 1916 w Katowicach, zm. 30 sierpnia 1997 w Karlsruhe w Niemczech). Piłkarz ten reprezentował Polskę jak i Niemcy (III Rzesza). W swojej ojczyźnie zasłynął grając w Chorzowskim Ruchu (wtedy Ruch Wielkie Hajduki) strzelając 112 bramek na 86 spotkań. Z stąd wzięło się powiedzenie:

''To chyba jedyny piłkarz na świecie, który zdobywał więcej bramek niż miał szans''

Jako pierwszy piłkarz w historii MŚ zdobył cztery bramki w jednym meczu (przegrany mecz z Brazylią 5:6). Rekord ten przetrwał aż 56 lat, pobił go Rosjanin Oleg Salenko. Ostatni mecz w reprezentacji Polski ''Ezi'' rozegrał tuż przed II wojną światową z Węgrami. Był głównym aktorem tego widowiska, kiedy Węgrzy prowadzili 2:0 on strzelił trzy gole i wywalczył rzut karny. Polacy wtedy wygrali 4:2.

Życiorys

Ernest urodził się w zaborze pruskim, a dokładniej w Katowicach. Po urodzeniu nazywał się Ernst Otto Pradella, jego ojciec Ernst-Roman zginął na froncie wschodnim podczas I wojny światowej. Jego matka, Paulina ponownie wyszła za mąż. Nazwisko Wilimowski ma po swoim ojczymie, który go adoptował.

Jego pierwszym klubem był niemiecki 1. FC Kattowitz. W wieku 17 lat zmienił klub na Ruch Wielkie Hajduki (Ruch Chorzów). W latach 1934 i 1936 był królem strzelców, przewodził także w tabeli 1939 roku wtedy II wojna światowa pokrzyżowała plany ligi. Jak do tej pory jest rekordzistą zdobytych bramek w jednym meczu, 10 w meczu z Union-Touring Łódź. Wilimowski świętował również cztery Mistrzostwa Polski z Ruchem (1934, 1935, 1936 i 1938).

W 1936 za alkohol został wyrzucony z reprezentacji olimpijskiej (choć jak podaje Andrzej Gowarzewski, prawdziwym powodem wyrzucenia Wilimowskiego z kadry było jego rzekome zawodowstwo). Teorię, że "pijaństwo" było tylko pretekstem, zdaje się potwierdzać fakt, iż inni gracze Ruchu, którzy tego nieszczęsnego dnia (tuż po zwycięstwie w lidze i na dwa dni przed kompromitacją 0:9 z Cracovią) na igrzyska olimpijskie pojechali - (Teodor Peterek i Gerard Wodarz). Według śląskich komentatorów uderzenie w Wilimowskiego miało być uderzeniem w Ruch Chorzów (wtedy Hajduki Wielkie) który wygrywając rok po roku ligę był solą w oku działaczy z centrali PZPN.

W reprezentacji narodowej Ezi prezentował niesamowitą skuteczność. Debiut zaliczył 21 maja 1934 w meczu z Danią (najmłodszy reprezentant Polski w piłce nożnej 17 lat i 332 dni). Łącznie w 22 spotkaniach strzelił aż 21 bramek.

Po wybuchu II wojny światowej Ernest Wilimowski podpisał volkslistę, wyjechał w głąb III Rzeszy i tam kontynuował swoją karierę piłkarską. Grał m.in. w klubach 1. FC Kattowitz (1939-1940), Polizei-Sportverein Chemnitz (1940-1942) czy TSV 1860 Monachium (1942-1944), w barwach którego zdobył Puchar Niemiec). Zagrał również w reprezentacji Niemiec 8 razy strzelając 13 bramek.

Po wojnie Wilimowski został wymazany z historii polskiej piłki. W Polsce został potępiony i skazany na zapomnienie. Po wojnie pozostał w Niemczech, na boisku do 1959 roku. Osiadł w Karlsruhe. Został urzędnikiem, odmówił pracy w Niemieckim Związku Piłkarskim. Nigdy już nie wrócił na Śląsk.

źródło: wikipedia

---

Czy podoba się wam ten pomysł? Jeśli tak to napiszcie, jeśli nie to też piszcie :)