Po spędzonych godzinach przed monitorem, grając w Football Managera 2012 nadszedł czas, aby powiedzieć sobie dość! Już brakuje mi układu nerwowego. Koniec z drżącymi nogami, bezsensownymi wyzwiskami w kierunku moich kopaczy, koniec z myśleniem o nim przy pójściu spać, koniec myślenia o wyniku przeze mnie prowadzonego klubu w najbliższym spotkaniu podczas zajęć szkolnych. 
Bo po co? Co mi to da, że będę miał ochotę wypieprzyć komputer przez okno? Że będę klął w przestrzeń. Szkoda nerwów. Wystarczy, że naoglądam się reprezentacji Polski i zszargam sobie nerwy. Nie potrzebuję więcej niepokojów. 
Bo jak tu się nie denerwować jak po trzech meczach, w których zdobyłem 7 punktów (na beniaminka taki wynik jest czymś fantastycznym!) wyskakuje mi crash dump?! Oczywiście mecze powtórzyłem, wystawiłem identyczne składy, zastosowałem takie same chwyty taktyczne, ale rezultat był całkiem odmienny. Trzy porażki z rzędu? Nie, dziękuję. 
Kiedyś, w poprzednich wersjach FM-a oraz na początku gry obecnej, po każdym błędzie moich obrońców łapałem się za głowę, zadawałem pytania: Co ty robisz, idioto? Kto cię nauczył grać? Ale ostatnimi czasy te banalne błędy zamiast martwić, zaczęły mnie bawić. Naprawdę. Podczas każdego meczu mam niezły ubaw. Uśmiech mam od ucha do ucha. A wszystko przez to, że obrońca, zamiast przyjąć podanie, cofa się do tyłu, dając pole do popisu napastnikowi rywala. Takich śmiesznych sytuacji jest więcej. Ale po chwili radości przychodzi złość. A to z powodu informacji od zarządu z wyrazem nagłówku „zwolniony”. Wywalony na zbity pysk, bo za co? Za kilka lat pracy? marzyłem o jakims dużym sukcesie. A teraz wszystko to legło w gruzach. Przez Ciebie, Football Managerze!

A więc mówię ci, Football Managerze  adiós! I’m not addicted to you! Być może wrócę do ciebie, klikając na twa ikonkę i oddając się tobie na kilka godzin, ale wątpię. Może poczekam na nowszą wersję. A może wrócę do którejś z poprzednich? Czas pokaże, ale wiem jedno: Nenawidzę Cię!