Czy futbol mnie interesuje? Może, ale nie na tyle żeby ślęczeć przed telewizorem całymi dniami i zagłębiać się w składy drużyn aż do trzeciego garnituru. Bardziej interesowały mnie transfery, negocjacje, prezentowanie się danego piłkarza w nowym środowisku. Każde okienko transferowe, było moim ulubionym czasem w roku. Śledziłem plotki transferowe na różnych portalach, sprawdzałem ich wiarygodność, niejako monitorowałem każdy transfer, znałem jego szczegóły itp itd. Taka pasja. 

Aż wkońcu nastały czasy szejków. Gdzie negocjacje transferowe to zwrot praktycznie martwy, gdyż przedstawianie ofert przewyższających wartość zawodnika kilkakrotnie nie są niczym nowym i nie pozostawia klubom innego wyboru. Przez przesterowany rynek transferowy w różnych częściach Europy, już nie możemy powiedzieć ile to jest dużo za piłkarza a ile to mało. Manchester City chciał wykupić pół Europy myśląc, że kluczem do gablot z trofeamni będą czeki i karty płatnicze z kontami bankowymi na Kajmanach. I może im się to uda, sprzedadzą płaczącego Teveza, poskromią niedorozwiniętego psychicznie Balotelliego, uporządkują gre w środku pola, zaaklimatyzuje się Kun Aguero i może coś osiągną. Ale czy o to w tym chodzi? Czy to jest coś z czego 40, 50 letni kibice MC będą dumni i będą opowiadać wnukom, że po latach posuchy przyszedł szejk i kupił im mistrzostwo? 

Ale nie zawsze to musi tak wyglądać. W tym sezonie, petrodolary zadzwięczały w sakiewkach Malagi i PSG, a także w wyobraźni ich kibiców, spragnionych sukcesów, jak niegdyś kibicom Manchesteru City. Jednak polityka transferowa tych klubów jest niewspółmniernie inna niż wspomnianego przykładu MC, ale też nawet Galaktycznego Realu Madryt gdzie po latach skupywania piłkarzy ze wzgędu na ich wartość marketingową trzeba było pójść po rozum po głowy i zacząc kupować piłkarzy jak Oezil, Khedira, Sahin, Diarra, Alonso, którzy nie tylko potrafią dobrze grać, ale zostawiają na boisku swoje zdrowie, poświęcenie i wolą walki potrafią wygrać niejeden mecz, nawet jeśli ich rola będzie ograniczać się do odbioru piłki i prostopadłego podania dzięki któremu Cristiano Ronaldo będzie błyszczał w statystykach.

Malaga i PSG myślą przy transferach. Kupują zawodników o sprawdzonej już marce, jednak takich którzy potrafią się poświęcać dla drużyny, którzy nie są rozkapryszonymi gwiazdkami. Paryżanie zatrudniają Leonardo nie jako trenera tylko jako dyrektora sportowego, aby swoimi kontaktami pomógł zdobyć zawodników którzy będą przydatni dla zespolu na wiele lat. Byc może po paru dniach od napisania tego tekstu zaczną przeprowadzać inne transakcje, lecz na dzień dzisiejszy transfery takich piłkarzy jak Menez, Matiudi, Bisevac, Sissoko, Sigriu, Gameiro czy nawet prawie pewny transfer Pastore za 40mln euro wyglądają jak wspaniała inwestycja na długie lata i gwarancja zakręcenia się w czołówce ligi, ba może nawet mistrzostwa.

Sprawa z Malagą ma się bardzo podobnie, zawodnicy nie są kupowani na ślepo, włodarze zdają sobię sprawę, że w lidze hiszpańskiej potrzebują graczy doświadczonych, przynajmniej jednego w każdej formacji, aby móc nawiązać walkę z najlepszymi drużynami (nawet nie tyle z Barceloną i Realem co z Valencią, Atletico, Sevillą czy Villareal) I stąd tacy piłkarze jak Toulalan, van Nisterlooy czy Mathijsen. I tym drużynom będe kibicował, nie dlatego, że jestem sezonowym kibicem, lecz dlatego, że ponad wszystko lubie w piłce inteligencje i wizje przyszłości, umiejętność patrzenia do przodu 2-3 lata i jestem niezmiernie ciekaw jaka przyszłość czeka te zespoły.