Przy telewizorze, na którym trener zwykł wyświetlać fragmenty spotkań do analizy, siedział lewy obrońca rodem z Polski, wnikliwie wpatrując się w ekran. Z głośników aparatu popłynął niezrozumiały dla Marteena potok słów: - Eeeee tam! Zachowałaś się w ogóle jak idiotka! Nie mogłaś mu zostawić trochę włosów? - No nie mogłam. No jak? Jeśli jestem idiotka, to za to ty jesteś mądry. - To debil. Jak ty sobie w ogóle z nim dajesz radę? - Jakoś daję. A dlaczego mam niby nie dać? - Nie… nie wiem. Tak pytam. - Och, ty Miśku! Ty złośniku. Ty głuptasku! Co ty sobie wyobrażasz, że ja z nim? Och ty świnko, ty! Mishju?! - wyszeptał na wpół przytomny, przecierając oczy ze zdumienia. Niestety, został zauważony. Gdy piłkarz spostrzegł, że nie jest sam, odruchowo nacisnął EJECT na magnetowidzie, szybkim ruchem schował kasetę za pazuchę i ruszył w kierunku drzwi. Przerażony woźny stał, jakby zmienił się w słup soli. Drapieżnik zbliżał się nieubłaganie, na ucieczkę i tak było już za późno... Zatrzymał się przy drzwiach, zmierzył go wzrokiem, po czym wydał z siebie groźne: "Grr..." i opuścił szatnię. Minęło trzydzieści złowieszczych sekund. Marteen jakimś cudem opanował drżenie rąk. Nagle dostrzegł na podłodze niewielki kawałek papieru. Podniósł go i przeczytał w skupieniu. Napis na wizytówce tłumaczył wszystko: Michał Żewłakow, don’t call me: Misiu!...