Jestem doświadczonym graczem - z czystym sumieniem mogę nazwać się weteranem. Mija właśnie jedenaście lat od chwili, gdy z wypiekami na twarzy grałem w tego CM-a, który rozpoczynał się sezonem 2001-02. Nigdy nie bawiłem się w opisywanie swoich dokonań; uważałem, że to strata czasu. Liczyły się punkty, bramki, transfery, trofea i długie kariery jednym klubem. Notatki prowadziłem na swój własny użytek w grubych zeszytach. Śmiało mogę o sobie powiedzieć, że najlepsze lata życia (tak, tak...) poświęciłem na ołtarzu naszej gry... Co prawda wydałem książkę dotyczącą futbolu („Namiętność Świata - Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1930-2002„), pisałem sporo artykułów o tematyce piłkarskiej do różnych mediów, udzielam się też do dzisiaj jako wokalista w zespole grającym alternatywną muzykę o nazwie Roger Roger, przeprowadziłem się trzy lata temu na Wyspy Brytyjskie, wiązałem się i rozstawałem z kolejnymi dziewczynami - lecz gra jest bezsprzecznie najważniejszą częścią mego życia - jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało w ustach 37-latka... Mam też ten komfort, że nie muszę pracować od poniedziałku do soboty, więc - nic nie przeszkadza mi zaliczać kolejnych sezonów.
   Po tym krótkim „rysie historycznym“ pora wyjawić dlaczego piszę ten artykuł. Otóż w wielu komentarzach dotyczących mojej kariery PSG wyczuwam taką nutę, że „łatwo, lekko i przyjemnie“ - jaki więc sens to wszystko opisywać... Chciałem więc skrobnąć kilka słów by dać odpór malkontentom.
    Mnie w tej gre interesują przede wszystkim statystyki. Jestem ciekawy, ile można wycisnąć przez dwadzieścia i więcej lat z danego klubu czy gracza. Gdy mija jedno pokolenie zawodników - zastanawiam się, czy zastępcy są w stanie rozegrać więcej meczów, strzelić więcej bramek i zdobyć więcej trofeów.
    Byłem w różnych klubach - od topowych do bardzo kiepskich. Nie muszę już sobie nic udowadniać, po tym jak - przykładowo - z Pogoni Szczecin uczyniłem drużynę z kontynentalnego topu, dwukrotnie awansując do finału Ligi Mistrzów. Z Hoffenheim było podobnie. Teraz chcę się po prostu zabawić i realizować swoje statystyczne obsesje. Mógłbym oczywiście wziąć jakąś przykładową Brescię w lidze włoskiej, po kilku latach uczynić ją potęgą w Europie i... robić dokładnie to samo co robię teraz w PSG, czyli kolekcjonować trofea! Tylko po co, gdy wiem, że umiem to zrobić??? Potrafię z kopciuszka uczynić top-ekipę! Szkoda mi czasu zmarnowanego w niższych ligach!  
    Dodam tylko, że nie jest tak łatwo jak się niektórym wydaje... O sukcesie decydują różne czynniki - nie tylko ilość gotówki na transfery i wielkość budżetu. Ważne są rozmowy motywacyjne, trening, umiejętność utrzymywania w drużynie wysokiego morale, sprawienie by nie było dąsów z przeróżnych powodów, wiedza, kiedy należy się danego gracza pozbyć, kiedy wystawić do gry rezerwowych, by dać odpocząć liderom,itd. Ale to też wcale nie gwarantuje sukcesów! Najtrudniejsza jest Liga Mistrzów, gdzie w fazie pucharowej decyduje czasami dyspozycja dnia, umiejętność gry zawodników w ważnych meczach, itp. Nie jest tak, że zamykam oczy, wystawiam żelazną jedenastkę a sukcesy sypią się jak z rogu obfitości.... Przecież wiele spotkań rozstrzygniętych zostawało dopiero w rzutach karnych - nie zawsze na moją korzyść! Chciałbym również, aby ujawnił się jakiś arcymistrz, który wygrywał Ligę Mistrzów pięć razy z rzędu! Mnie się to nigdy nie udało, a jest to moje niezrealizowane, menadżerowe marzenie. Wyrównać rekord Realu z lat 1956-60! Nie wiem czy jest to możliwe! Komu się udało - proszę o screeny, opisy, itd. Ale - szczerze wątpię czy ktoś taki istnieje! I jest mi wszystko jedno czy zaczynał w III lidze, czy od początku grał Realem, Manchesterami lub inną Barceloną!