75 lat temu, po śmierci Józefa Piłsudskiego jego miejsce pochówku także wzbudziło kontrowersje oraz ogólnonarodowy skandal. Nie czynię sobie porównań życiorysów, ale wspominam, abyśmy wiedzieli, że to nie pierwszy raz kiedy Wawel dzieli Polaków. Tak samo źle i niegodnie, jak w 1935 roku.

Zastanawiam się także tym samym, czy w Polsce przeżyliśmy, przeżywamy godnie żałobę narodową, czy spokój pierwszych dni był tylko szokiem, krótkotrwałą reakcją na tragedię. Kiedy przeglądam portale internetowe, czytam komentarze, wsłuchuję się w głos ulicy, patrzę tutaj, szczególnie tutaj w Krakowie, jak reagowali i reagują zwykli ludzie, to mam poczucie, że coś pękło, że trzeba było na kogoś, lub na coś wylać frustrację. Klasa polityczna zdała egzamin, wyciszyła się, mówiła jednym głosem. Bez cienia wątpliwości. A my?

Niemen swego czasu śpiewał, że ludzi dobrej woli jest więcej i trudno się nie zgodzić, bo nawet kiedy zestawimy dwa obrazy - protestów w Krakowie i w wielu innych miastach, handlu katastrofą na ulicach i w serwisach aukcyjnych, wraz z ogromnymi kolejkami do ksiąg kondolencyjnych, miejsc ostatnich pożegnań, pamięci, setek tysięcy spontanicznie układanych zniczy i kwiatów, flag w wielu polskich oknach, ludzi gromadzących się na Placu Piłsudskiego, pod Pałacem Prezydenckim, pod Krzyżem Katyńskim i Bóg wie gdzie jeszcze, oraz tego co stanie się w sobotę w Warszawie, potem w niedzielę przy Kościele Mariackim, na całym Rynku i w jego pobliżu, na ekranach telewizorów w ogromnej większości domów, to wiem, że Polska egzamin zdała, choć na ocenę najwyższą nie zasłużyła.

I wyzwoliła słowo prawdy, poruszenia. Prezydent Federacji Rosyjskiej Dmitrij Miedwiediew przekazał dla nas odezwę po polsku, przyznał także, co wydaje mi się jeszcze ważniejsze w wywiadzie dla Russia Today, że w 1940 roku, w zbrodni katyńskiej polscy oficerowie i polska inteligencja zostali wymordowani na rozkaz władz ZSRR i Stalina - my wiedzieliśmy o tym od dawna, ale w historii polsko-rosyjskich stosunków międzynarodowych te słowa mogą stać się przełomowe. Nie od razu, nie jutro i pojutrze, ale myślę, że wreszcie uda nam się, przede wszystkim dbając o to wspólnie wyzbyć się tych niepotrzebnych antagonizmów. Przeświadczenie o prawdzie istniało w Polsce od zawsze, ale tak, jak we wszystkich konfliktach brakowało reakcji drugiej strony - tak bardzo, ale też niechętnie, żeby zachować honor dopominamy się o słowo przepraszam, o arcyważne słowo, o zrozumienie winy i jest nam od kilku dni znacznie do tego bliżej, niż chociażby rok temu. Sam film Katyń, wykupywany teraz przez rzeszę zagranicznych telewizji będzie polskim obrazem prawdy oglądanym na całym świecie. Mimowolnie wypływa z całej katastrofy pod Smoleńskiem jakieś dobro, to może faktycznie, w tej mojej uciekającej myśli bardzo niezrozumiałe, ale coś pozytywnego. I epokowego.

Choć cały glob mógł najpierw zobaczyć Polskę zasmuconą, w refleksji i zatrzymaniu, w normalnej ludzkiej zadumie, potem niestety Polskę dziwną, podzieloną, brudną, to może wreszcie bez problemu wskaże nas na mapie Europy, zapamięta. Już coraz bliżej ten dzień codzienny, zwykły, to jednak od kilku godzin wiem, że Polska klasy, kultury, milczenia kiedy trzeba naprawdę istnieje, jest w nas i takiej Polski jest zdecydowanie więcej.

Ten oraz inne wpisy znajdziecie także na http://mateuszbachlaj.blogspot.com/